Heima er bezt - 01.01.1955, Síða 14

10
Heima er bezt
Nr. 1
skiptum okkur að leita dýranna,
en hittumst aftur neðan í
hnúknum. Höfðu þá komið 7 dýr
og rásað framhjá Elíasi, og hafði
hann skotið 3 af þeim, og lágu
þau þar með 25 faðma jöfnu
millibili og var það vel gert að
taka þau þar öll, og þurfti til
þess fljót handtök og viss, og
ekki hafði ég áður séð eins vel
skotið.
í þessum sömu svifum kom
hópur dýra ,sem stefndi beint á
okkur uppá hnúkinn, og ætluð-
um við nú að gera það gott og
salla þeim niður í brekkunni,
því það lá vel við. En þá voru
patrónurnar svo þrútnar, að
berj a varð þær í, svo minna varð
úr veiðinni, en ella hefði orðið.
Samt lágu eftir nokkur dýr, en
hin hurfu uppá hnúkinn, og
bjuggumst við þá við því, að Jón
og Þórarinn kæmu þar í fasið á
þeim og létu nú til sín taka, en
þeir voru uppi á hnúknum að
gera til dýr, sem áður segir. En
þetta brást algerlega, ekkert sást
né heyrðist til þeirra, og skild-
um við ekkert í þessu.
Segir nú Elías við mig, hvort
ég vilji nú heldur gera til dýrin,
sem við skutum, eða fara á eftir
hinum og skamma síðan þá Jón
og Þórarinn fyrir aðgerðarleysi
þeirra, og kaus ég síðari kost-
inn, en þó aðeins sökum þess, að
ég bjóst þá við að sjá enn dýr
og geta skotið eitthvert þeirra,
en ekki sökum þess, að ég væri
svo vel til stórræðanna fallinn
að deila hart á þá félagana.
Þegar uppá hnúkinn kom,
brunuðu framhjá mér tvö dýr,
og skaut ég annað þeirra á löngu
færi. Síðan kom ég að dýrum
þeim, sem félagarnir höfðu ver-
ið að flá, og voru þeir þá hlaupn-
ir frá þeim og á bak og burt, og
heyrði ég skot eftir skot hjá
þeim og stefndi nú í áttina á
hljóðið. Þegar ég kom á syðri
brún hnúksins, voru þeir í dragi
nokkuð fyrir neðan, og dýrahóp-
urinn á öldubrún langt fyrir
neðan þá. Ég skaut nú til dýr-
anna yfir þá félaga, og lá þá
eitt dýr, en hin hurfu niður fyr-
ir ölduna.
Þegar þeir Jón og Þórarinn
komu til mín, var mikið veður
í þeim, og urðu það þeir, sem
skömmuðu mig, en ekki ég þá.
Sögðu þeir að legið hefði nærri,
að kúla mín hefði getað farið
gegnum heilabú þeirra, og væri
slíkur gapaskapur sem þetta al-
veg ófyrirgefanlegur. Ég gerði
þá ráð fyrir, að ekki hefði verra
tekið við, ef þeir hefðu skotizt
inn í eilífðina, þótt þeir hefðu
tæplega til þess unnið með sleif-
aralagi sínu og klaufaskap að ná
ekki nokkru einasta dýri, þótt
þau svo að segja træðu alveg
yfir þá uppi á hnúknum.
— Já, þau nutu nú bara þess,
að við tókum ekki eftir þeim,
fyrr en við heyrðum másið í
þeim og klaufasmellina rétt hjá
okkur, en rifflarnir lágu tómir
fyrir aftan okkur, varð þeim fé-
lögum að orði.
Um kvöldið var síðan haldið
til tjaldsins, og vorum við þá
búnir að ná 15 dýrum um dag-
inn, og vorum við vel ánægðir
með það, þótt stundum gengi
illa að koma patrónunum í og
draga þær út aftur tómar. Mun-
aði það óefað því, að við feng-
um nokkrum dýrum færra um
daginn fyrir bragðið.
Daginn eftir var lagt á stað
með hestana til að tíná saman
dýrin, og voru samt rifflarnir
hafðir með í förinni. Skaut ég
þá einn kálf á 80 faðma færi,
og var hann áreiðanlega að leita
að móður sinni, og vildi ég því,
að hann fengi að verða henni
samferða, enda fékk hann það
óefað. Síðan sá ég 3 kálfa sam-
an, og fór nú Jón Þorsteinsson
með mér að reyna til við þá, og
þurftum við að skríða að þeim
á kafla, en þá fór svo, að Jón
setti upp kryppuna, svo að kálf-
arnir sáu ofan á hann, og tóku
þeir við það sprettinn og stefndu
í austurátt, og herti ég á þeim
með nokkrum skotum. Varð það
enda til þess, að þeir einir dýra
komu fram á Múlaafrétt næsta
vetur.
Þá var nú þessum veiðum lok-
ið, og vorum við búnir að fá 19
dýr og meira en nóg á hestana.
Við vorum þriðju nóttina á þess-
um stað í tjaldinu, veður var hið
sama, glaða sólskin og steikjandi
hiti, svo lækir féllu af Jöklinum,
og var hann að sjá sléttur og
greiðfær yfirferðar. Við vöknuð-
um snemma og lögðum veiðina
í klyfjar og tókum síðan hest-
ana. En þegar til kom, fundum
við ekki einn þeirra. Var það
rauðblesóttur klár, sem ég átti.
Leituðum við lengi, en árang-
urslaust. Vorum við nú ferðbún-
ir og ætluðum að sætta okkur
við það, þótt hann fyndist þá
ekki fyrr en í leitum um haust-
ið. Ég greip samt sjónaukann
enn einu sinni og hljóp með
hann uppá einn hæsta hólinn,
og sá ég þá hausinn á Blesa upp-
undan öðrum hól, og lá hann
þar. Varð ég því mjög feginn að
finna hann, og var nú haldið á
stað út í Sauðárkrika um kvöld-
ið og tjaldað þar um nóttina.
Ekki var Sauðáin mikil, og
sennilega hefur hún verið meiri,
þegar Jóhannes á Valþjófsstað
var þar í fjallgöngu og kom síð-
an til annarra leitarmanna og
átti að hafa sagt á þessa leið:
— Hún er þó falleg hún Sauðá
núna, og ég með prikóttan koll-
inn í hendinni. Ég má til að
biðja ykkur piltar mínir að lofa
mér að klúa fyrir aftan einhvern
hestinn. í annað sinn átti hann
að hafa sagt við séra Pétur á
Valþjófsstað, er prestur sagði við
hann: — Er það satt, Jóhannes
minn, að þú hafir skipað kon-
unni minni að halda kjafti?
— Ekki er það satt, sagði Jó-
hannes, — ekki skipaði ég henni
það, heldur bað ég hana að gera
það! — Þessi Jóhannes var
vinnumaður um hríð hjá séra
Pétri og þótti einkennilegur og
einrænn náungi.
Við lögðum snemma á stað um
morguninn og höfðum nóg að
flytja á öllum reiðingshestunum,
og auk þess fluttum við líka í
hnökkunum og gengum. Hitinn
var mikill um daginn, og það
svo, að úr feitasta kjötinu sást
leka öðru hvoru. Komum við að
Aðalbóli seinni hluta dags, skipt-
um veiðinni og lögðum síðan á
stað austur yfir Fljótsdalsheiði
vegna hitans, sem var á daginn.
Þegar austur yfir miðheiði kom,
fór mig að syfja óþægilega, svo
að ég sofnaði hvað eftir annað á
hestbaki, og mátti nú ekki leng-
ur við svo búið sitja. Hugsaði ég
mér nú að gera gott úr þessu
með því að ganga spölkorn, og
myndi ég þá geta haldið mér
vakandi. En það fór á sömu leið,
ég sofnaði hvað eftir annað á
ganginum og vaknaði við það,
að ég var að reka fæturna í
Framh. á bls. 29