Heima er bezt - 01.11.1958, Blaðsíða 11

Og uggur hans ágerðist mjög, er svo að segja í sömu
svipan tók að þota um hann, ekki ósvipað því og verið
væri að þreifa fyrir sér um það, hvernig föstustum tök-
um yrði á honum tekið. Og vissulega varð þess skammt
að bíða að herti veðurtökin. Því að svo að segja á
sömu stundu skall á hann svo niðdimmt él, að ekki sá
nema nokkra faðma frá sér.
Aldrei mun Bensa, í öllu þessu ferðalagi, hafa fund-
ist hann jafn gjörsamlega heillum horfinn og nú, meðan
stóð á þessari fyrstu hríðarhrinu. Hann er staddur
drjúga vegalengd inn á kennileitalausri óravíðáttu
Vatnajökuls, í veðri, sem allar líkur bentu til að enn
ætti eftir að harðna að mun áður langt um liði.
Það var þó hvorki víðátta Vatnajökuls né öræfaauðnin
fram undan, sem hann í svipinn óttaðist mest. Kæmist
hann klakklaust út af jöklinum, var enn nokkur von um
að finna kíndurnar, og þoka þeim eitthvað í rétta átt
svo að skemmra yrði að vitja þeirra eftir en áður. Væri
þá ferð hatns ekki með öllu árangurslaus. — En jafnvel
þó að svo væri, að honum ætti ekki að auðnast að hafa
sig fram úr örðugleikum þeim, er aðsteðjandi illviðri
bæri honum í skauti sínu, var hann staðráðinn í því að
verjast þeim, meðan hann mátti sig hræra. Því lofaði
Bensi sjáífum sér hátt og hátíðlega. Hann skyldi ekki
lúta í lægra haldi fyrr en í fulla hnefa. Og þó var ekki
að vita, nema hann yrði enn að bíða, svo að um mun-
aði, sá með ljáinn, — bíða þess að leikslokin yrðu ráðin.
Já, ef hann kæmist klakklaust út af jöklinum. En var
ekki þegar búið að króa hann þar inni?
Hann hafði orðið að tylla á svo tæpar nafir um morg-
uninn, austan upptaka Jökulsár, að ef hann ætti annari
eins ófæru að mæta nú, vestan þeirra var í raun og veru
vonlítið að komast fram úr henni í veðri því, sem á var,
— hvað þá, ef verra væri. — Augljóst að til þess að geta
rakið síg fram yfir svo karsprunginn jökul veitti ekki
af sæm Jegu bjartviðri. — Annars gæti svo farið, ef mjög
illa tækist til, að það yrði hlutskipti hans, Bensa sjálfs,
að bíða.
Það var þetta, sem Bensi kveið mest, eins og komið
var.
Allt fór þetta þó betur en áhorfðist. Upprofið kom
jafnsh vndilega og élið hafði skollið á, svo að heita mátti
að glóbjart yrði um öll öræfi, enda var nú förinni hrað-
að svo sem mest mátti verða.
— Svo mátti heita að næstu þrjár til fjórar klukku-
stunclirnar gengi ferðalag Bensa að flestu leyti að ósk-
um. Það reyndist engum verulegum torfærum háð að
komast af jöklinum út í Töðuhraukana. Og þó að yfir
gengá með allþéttum éljum um daginn, var sem oftast
smakabjart. Var hann því búinn að finna kindurnar, og
korriinn með þær í dalbrekkurnar skammt innan við
Kriragilsána, þegar síðasta upprofsins naut ekki lengúr,
enda var þá tekið talsvert að skyggja. — En þá rauk lílca
yfir svo ægilegur norðanbylur, að ekki var annars kost-
ur cn að leita hlés undir brekkubarði og láta þar fyrir-
berast fyrst um sinn.
Svo að segja frá blautu barnsbeini hafði Bensi vanizt
fjárgæzlu. Sem ungur drengur hafði hann verið látinn
sitja kvíaær, enda mátti svo heita að lengi fram eftir ár-
um væri það hans aðalstarf að sumrinu, oft jafnt nætur
sem daga.
Snemma hafði hann einnig vanizt fjárgeymslu að
vetrinum. Hafði hann löngum tamið sér að fylgja
hjörðinni að deginum, „standa yfir,“ eins og það var
kallað. Mátti svo heita að hann yfirgæfi hana aldrei,
ef nokkuð var að veðri, og beitti hann henni þó þegar
fært var. Var þá venja hans að taka sér stöðu þar, sem
hann sá nokkurn veginn yfir hópinn, og gat því fylgst
með honum. Gerði hann þá ýmist að hann gekk þar um
gólf eða steig fram á hægri fótinn og reri fram í gráðið.
En því er frá þessu greint hér, að nú er hann hafði
fundið kindurnar á Kringilsárrana og var staddur hjá
þeim, er veðrið reið yfir, taldi hann sjálfgefið, að sér
bæri skylda til þess að sjá um að ekkert yrði þeim að
grandi meðan á því stæði. Hann yrði að standa yfir
þeim fyrst um sinn. Sjá um að ek’ki skefldi yfir þær
þarna í brekkurótunum. Tók hann því að ganga fram
og aftur svo nærri þeim, að hann hafði oftast veður af
því, hvernig þeim leið. Þess á milli steig hann fram á
fótinn eða studdist fram á stafinn og hvíldi sig. — Og
er upp tók að rofa, seinni hluta laugardagsnætur gætti
hann enn þessarar varðstöðu sinnar, hafði aldrei tyllt
sér niður öll þessi dægur, en ef til vill aðeins horfið
hugur við og við, er hann studdist fram á stafinn. —
— Þegar birta tók á laugardagsmorgun og veðrið að
batna svo, að ferðafært gat talist, var Bensa orðið Ijóst,
að þess mundi ekki kostur, úr því sem komið var, að
þoka kindunum lengra áleiðis að svo stöddu. Ferð hans
væri því sýnilega árangurslaus að öðru leyti en því, að
þetta veður hefði ekki riðið þeim að fullu.
Láta mun nærri að leiðin innan fyrir Kringilsá og út
að Brú sé lítið innan við 45 km. þetta var sá spölur, sem
fyrir Bensa lá að labba, til þess að ná til bæjar. Erfiðis-
laust yrði það eklú, eins og færð var orðin, það vissi
hann vel. Þó taldi hann, að oft hefði sér boðizt brattara,
oe að vel mundi úr rætast.
Hann beið því ekki boðanna heldur hélt af stað eftir
að hafa enn einu sinni fullvissað sig um að ekkert gengi
að kindunum. —
— Að kvöldi þessa laugardags, góðri stundu eftir dag-
setur var Bensi staddur á hálsinum milli Laugarvalla-
dals og Brúarskógar, örnefnis á Brúardölum austur við
Jökulsá, nokkurn veginn þvert af Aðalbóli. Hlaut hann
nú að viðurkenna, að leikurinn var miklum mun tví-
sýnni en hann hafði grunað um morguninn. Hvort
tveggja var, að færðin var enn verri en hann bjóst við,
saman barinn þiljugaddur með ofurlitlum úrtökum á
railli, þar sem hæst bar á og svo leitaði á hann magn-
leysi, sem hann átti ekki að venjast, og naumast fékk
skilið hve ört sótti að honum. Varð þó ekki annað sagt
en að enn liði honum sæmilega vel.
Hann hafði kostað kapps um að fara sem minnsta
króka, en þó ekki getað stillt sig um að nota úrtökin,
hæðirnar, sem rifið hafði af, þó að leiðin yrði þá lítils
háttar lengri. — En þrátt fyrir það fann hann það æ
betur og betur, að sér mundi alls ekki endast þrek til
Heima er bezt 373