Heima er bezt - 01.11.1958, Side 23

gefa þeim, en oft hafði iíka mjóu munað að illa færi.
Dálítil ylgja var komin í sjóinn, svo að ekki varð
lent við urðina. Við urðum því að lenda á áttlegunni
við Látravöll, sem er nokkru innar. Þar var allur mann-
skapurinn settur á land, sem upp átti að fara, ásamt
kössum, fötum og matarskrínum. Og ekki mátti gleyma
drykkjarvatninu, því að illt er að skorta drykkjarvatn
upp í bjargi, en svo vill þó oft fara. Hitinn í bjarginu
er óskaplegur, þegar logn er, og sólin skín á bjargið.
Þá er eins og allt ætli að stikna og brenna. Neyttu menn
þá ýmissa bragða til að slökkva þorstann, ef drykkjar-
vatn var ekki fyrir hendi. Sumir höfðu með sér silfur-
pening og settu hann undir tunguræturnar eða skáru
beintölu af fötum sínum, og höfðu hana upp í sér.
Fyndist einhversstaðar vatnsdreitill, sem óvíða er, þegar
kemur hærra í bjargið, þá var það drukkið, þótt bland-
að væri fugladriti.
Eitt sinn var það, að menn komu illa haldnir af þorsta
úr bjarginu fram í bát, er beið þeirra. Einum varð það
á að taka þá fyrstu flösku, er fyrir honum varð, setja
hana á munn sér og drekka niður í hana hálfa í einum
teig. Þá fann hann, hvað í henni var. Það var steinolia.
Manninum varð mjög flökurt og kastaði upp. Er heim
kom, var hann látinn drekka mikið af spenvolgri mjólk,
og ekki beið hann tjón af þessu.--------
Við vorum nú komnir í fjöruna, og báturinn hélt
aftur frá landi. Kassar og annað dót var sett á bakið,
og svo var haldið af stað út á urðina. Yfir fjörugrjót
var að fara. Drengirnir trítluðu með og stukku stein
af steini. Margt þurftu þeir að skoða. Dauðir fuglar
lágu víða í fjörunni. Steinar höfðu orðið þeim að bana.
Kind ásamt lambi sínu lágu dauð í fjörunni. Þau höfðu
hrapað úr berginu. Sundur moluð tré lágu víða upp
við bergið, klesst í glufur og undir steina. Nokkrar
alúmíniumkúlur voru þarna líka í fjörunni, sumar heil-
ar, aðrar brotnar. Allt þurftu drengirnir að athuga, svo
að þeim sóttist seint ferðin. Við og við féllu smá stein-
ar úr berginu og smullu á fjörugrjótinu. Þá góndu
drengirnir upp í loftið, svona til að athuga, hvaðan hann
hefði nú komið þessi. Þeim var sagt að hætta því og
ganga fast upp við bergið. Fugladrit lenti á kollinum
á Kalla. Hann leit þá hreykinn upp í loftið, og fékk þá
fugladrit í andlitið, en þá var það Kalli, sem hló. Þannig
Hver tekur sinn hlut.
Guðbjartur Þorgrímsson og Daniel Eggertsson. Fáir munu
hafa fleiri fuglalíf á samvizkunni en þeir, þó ekki verði á
þeim séð samvizkubitið.
gekk ferðin yfir fjörugrjótið í glensi og gáska. Nú
var komið út undir Rana, en svo heitir klettabrík ein,
sem gengur fram úr berginu, rétt innan við urðina.
Það var hásjóað, en fyrir Ranann er ekki hægt að fara,
nema um fjöru. Um hálffallinn sjó er þó hægt að kopi-
ast utan í Ranann og á háa hlein, sem gengur fram úr
honum, og svo af henni og niður á urðina. Eftir því
urðum við að bíða. Drengjunum líkaði það stórilla
og lögðu til að vaða bara strax. Fötin myndu þorna
fljótt aftur. Aldursforseti fararinnar, Gúðbjartur Þor-
grímsson, sem var á sjötugsaldri, hafði fengizt við
bjargið frá því að hann var um fermingu, og verið sig-
maður í Látrabjarginu um áratugi, bað drengina að
vera ekki svona bráðláta, álkan myndi fá nógan tíma,
til að bíta þá í fingurna, þegar þeir færu að tína undan
henni eggin.
„Ja-á, hún bítur fast sá skratti,“ sagði gamli maður-
inn og hló mikið. Kalli var þá fljótur til, tók vettlinga
upp úr vasa sínum og sagðist ætla að hafa þá. En þá
skríkti í gamla manninum, og sagði hann, að það gerðu
bjargmenn aldrei, að nota vettlinga við eggjatínsluna.
Kalla þótt miður þessi fáfræði sín og reri sér til, þar
sem hann sat á steininum. Svo fór Guðbjartur að gefa
drengjunum ýmsar leiðbeiningar varðandi eggjatökuna,
og að lokum fór hann að segja þeim ýmsar sögur af
bjargferðum sínum, sem voru orðnar býsna margar.
Vil ég taka einn útúrdúr enn og endursegja eina
af sögum þeim, er hann sagði, meðan við biðum þarna
eftir sjónum, sem hefur alla sína hentisemi, þótt dreng-
irnir séu óþolinmóðir og miði nákvæmlega, hvað hon-
um munar.
Sagan gerðist þar í bjarginu, er Háhöld heita. Þar er
standberg úr brún og niður í fjöru. Um mitt bergið,
sem þarna er um 200 metra hátt, er mikið af skútum
og skvompum. Einn skútinn er þeirra stærstur og heitir
Háhaldaflæmi og er mjög fuglríkur. Guðbjartur hafði
sigið í Háhöldunum, þá með sér vanari manni, en ekki
fóru þeir í Flæmið, eins og það var venjulega kallað,
í það skiptið, heldur í hinar skvompurnar, og fleiri
stalla, sem þar eru, en þá sýndi félagi hans honum
leið þá sem farin er nú í Flæmið og þótti Guðbjarti
Heima er bezt 385