Heima er bezt - 01.11.1958, Blaðsíða 28

ur hann til Ástu og nemur staðar hjá henni. Sól er gengin
til viðar, og þau setjast hlið við hlið. Djúpur friður
kvöldsins umlykur þau.
XIII.
Frú Hildur ríður heim á hlaðið í Ártúni og stígur
af baki. Hún er að koma af kvennfélagsfundinum. Hún
stendur nokkra stund kyrr á hlaðinu, heldur í hestinn
og litast um. Enginn kemur til þess að taka á móti henni,
og því er hún óvön, að minnsta kosti þegar Valur er
heima. Henni bregður kynlega við. Að lokum bindur
hún hest sinn á hlaðinu og hraðar sér inn í húsið. Þar
ríkir alstaðar djúp þögn, og engin manneskja er sjáan-
leg á fótum. Frú Hildur gengur hljóðlega að svefn-
herbergisdyrunum sínum og lýkur þeim upp. Maður
hennar hvílir í föstum svefni, og verður hennar ekki
var. Hún vill ekki vekja hann, og Iokar herberginu hægt
aftur. Svo gengur hún að svefnherbergisdyrum sonar
síns og lýkur þeim upp. Þar er enginn. Nokkur augna-
blik stendur hún kyrr, án þess að loka hurðinni, og gleð-
in, sem hið nýafstaðna ferðalag hafði vakið í sál hennar,
hverfur skyndilega með öllu. Hún verður að fá að vita
með vissu, hvort fleira vanti af heimilisfólkinu en son
hennar einan. Hún lokar herbergi Vals aftur og gengur
síðan að svefnherbergisdyrum eldhússtúlkunnar. Þar
drepur hún á dyr, en fær ekkert svar. Hún opnar hurð-
ina og lítur inn. Legubekkur Ástu er auður.
Frú Hildur skellir hurðinni aftur og hraðar sér út
úr húsinu. Hugur hennar er í uppnámi. Hvar er Valur?
Hvar er Ásta? Er sonur hennar virkilega að bregðast
því trausti, sem hún hefir borið til hans? Er hann að
gerast sekur um eitthvað óheiðarlegt? Enn koma þessar
sömu spumingar fram í huga hennar og heimta svar.
Og hún verður að komast að sannleikanum í því máli,
áður en það er orðið um seinan.
Reiðhestur sýslumannsfrúarinnar bíður bundinn á
hlaðinu og unir því illa. Frú Hildur sprettir af honum
og teymir hann suður að ánni. Það em liðin mörg ár,
síðan hún hefir sjálf flutt reiðhestinn sinn í haga, og
hún brosir biturlega að hlutverki sínu í starfi hesta-
sveinsins. Hljóð sumarnóttin ríkir yfir sýslumanns-
setrinu, og allt er vafið kyrrð og friði, en sál konunnar,
sem gengur heim túnið frá því að flytja reiðhestinn
sinn í haga, er í fyllsta ósamræmi við allt þetta. Hún
er bæði heit og æst. í nótt skal hún vaka, vaka, þangað
til þaú eru komin heim, sem hún bíður eftir.
— Frú Hildur hraðar sér inn í húsið og nær. sér í
stól. Síðan gengur hún út á svalirnar, sezt og bíður.
Innan skamms ríður maður og kona hlið við hlið heim
að sýslumannssetrinu og njóta þess að vera ein saman.
Gæðingarnir stíga fetið létt og ljúft í friðhelgi nætur-
innar og láta í öllu að vilja þeirra, sem taumunum halda.
En hvorugt þeirra hefir minnsta grun um, að tvö skarp-
skyggn konuaugu fylgist með hverri hreyfingu þeirra
og vega hana og meta af kaldri afbrýðisemi og brenn-
andi forvitni.
Valur og Ásta eru komin heim á hlaðið í Ártúni, og
nema þar staðar. Valur rennur sér fimlega af baki gæð-
ingi sínum og festir honum á hlaðinu, svo gengur hann
hann að hlið hestsins, sem Ásta situr enn á, og stað-
næmist þar. Ásta hikar við að stíga af baki og horfir
þögul og hálf vandræðaleg niður á glóbjart fax gæð-
ingsins, sem bylgjast eilítið í mildum andvara nætur-
innar. Valur rýfur þögnina að lokum og segir bros-
andi:
— Þá er þetta fyrsta ferðalag okkar á enda, Ásta
mín.
— Já, því er víst lokið, — svarar hún lágt og rennur
sér niður úr hnakkanum. Sterkir armar Vals taka á móti
henni og verja hana falli. Ásta stendur við hlið gæð-
ingsins, sem hefir borið hana þetta dásamlega kvöld,
og heitt barnslegt þakklæti streymir um sál hennar. Hún
strýkur hönd sinni mjúklega um stinnan háls hans og
segir angurblítt:
— Ég þakka þér fyrir kvöldið, vinur.
Valur horfir brosandi á Ástu og spyr síðan, þýtt og
glettnislega:
— Á þá hesturinn minn allt þakklæti þitt, Ásta?
— Þú átt það líka, Valur. — Hún snýr sér að honum
og réttir honum höndina. Hann tekur þétt um hönd
hennar, og augu þeirra mætast. Hjörtu þeirra beggja
lyftast í barmi, frjáls og fagnandi, og á þessu augna-
bliki er tilveran aðeins þau tvö.
— Ásta, — hvíslar Valur og dregur hana blíðlega að
sér. Heitur andardráttur hans leikur um vanga hennar,
og augu hans blika í bæn. Ásta er þegar sigruð og
veitir ekkert viðnám. Traustur faðmur hans umlykur
hana, og varir þeirra mætast í löngum kossi.
— Ég þakka þér fyrir hestlánið, Valur, — segir hún
og losar sig aftur úr faðmi hans. Svo hraðar hún sér
inh í húsið og hverfur honum. Ævintýrinu er lokið.
Valur horfir brosandi á eftir Ástu, og heit og djúp
hamingjukennd fyllir sál hans. En hann hefir öðru að
sinna. Hann sprettir af hestunum og flytur þá suður að
ánni.
Frú Hildur rís á fætur og reikar inn í húsið. í nótt
hefir hún orðið áhorfandi að meiru en hún óskaði að
sjá, og djúp hryggð og sársauki verður reiði og afbrýði-
semi yfirsterkari í sál sýslumannsfrúarinnar á þessari
stundu. Einkasonurinn kæri er að bregðast trausti henn-
ar. Háar og glæstar vonir hennar um framtíð hans fölna
nú skyndilega og visna fyrir ofurþunga þeirrar van-
virðingar, sem sýslumannssyninum í Ártúni er að slíku
ástarævintýri, sem hún hefir nú orðið sjónarvottur að.
Hún ætlar ekki að reyna að tala um fyrir honum,því það
myndi með öllu verða tilgangslaust og veikja aðstöðu
hennar. En hún skal tala rækilega við Ástu og benda
henni ótvírætt á hrösun hennar og yfirsjón. Slíkt má
aldrei endurtaka sig, heiðri sonar síns verður hún að
bjarga að einhverjum leiðum, hvað sem það kostar.
Frú Hildur háttar og leggst til hvíldar við hlið manns
síns. En hún getur ekki fest svefn fyrir þungum og
sárum áhyggjum, sem fylla sál hennar. Hvað eftir annað
kemur henni til hugar að vekja mann sinn og trúa
honum fyrir hneyksli því, sem hent hefir drenginn
390 Heima er bezt