Heima er bezt - 01.02.1960, Blaðsíða 6

anna, sem haldið var í Reykjavík 1934. — Jónas stofnaði
Sunnukórinn 1934. Hefur kórinn síðan annazt kórsöng
í Isafjarðarkirkju en auk þess verið aðalsöngkór bæjar-
ins einnig utan kirkju, haldið fjölda hljómleika, bæði
með andlegum og veraldlegum verkefnum og auk þess
sungið við mörg hátíðleg tækifæri, svo sem á 17. júní
hátíðahöldum o. fl. — Árið 1945 fór Sunnukórinn í söng-
för til Reykjavíkur og hélt hljómleika í Dómkirkjunni
og í Gamla Bíó og söng ennfremur víðar sunnanlands.
Varð sú ferð óslitin frægðarför, bæði fyrir kór og söng-
stjóra. Dr. Victor Urbancic annaðist undirleik á tón-
leikum kórsins í þessari ferð.
Árið 1948 verður Jónas einn af aðalstofnendum Tón-
listarfélags lsafjarðar, sem síðan hefur starfrækt Tón-
listarskóla Isafjarðar. Jónas fékk frá Ameríku ágætan
tónlistarmann, Ragnar H. Ragnar, til að veita skólanum
forstöðu. Hafa þeir síðan staðið hlið við hlið sem for-
göngumenn í tónlistarmálefnum á ísafirði. Hafa þeir
t. d. báðir stjórnað Sunnukórnum, Jónas, þegar hann
hefur starfað sem kirkjukór, en Ragnar þar fyrir utan.
Sunnukórinn fór 1949 í söngför til Norðurlands. Var
Jónas söngstjórinn en Ragnar lék undir. Kórinn söng á
Siglufirði, Ákureyri, Laugum, Húsavík, Reykjahlíð,
Sauðárkróki og Blönduósi, og var tekið með kostum
og kynjum.
Árið 1957 var söngstjóralaust í Vestmannaeyjum, en
þar hafði Brynjólfur heitinn Sigfússon haldið uppi
myndarlegri kórstarfsemi í mörg ár. Jónas brá sér nú
til Vestmannaeyja, æfði Vestmannakór og hélt samsöng
og hlaut að launum þakklæti eyjaskeggja.
I haust — 1959 — kom Jónas Tómasson til Reykjavík-
ur og fékk í lið með sér fólk úr kirkjukórum í Reykja-
vík — um 50 manns — og æfði nokkur af sálmalögum
þeim, sem hann hefur samið. Hélt hann svo tónleika í
Dómkirkjunni á vegum Félags íslenzkra organleikara, í
tónleikaflokki þeim, sem nefndur hefur verið iMusica
Sacra. Kórinn söng tíu lög, ýmist með undirleik á orgel
eða a capella. Á þessum tónleikum flutti dr. Páll ísólfs-
son nokkur tónverk, sem Jónas hefur samið fyrir orgel,
og Ingvar Jónasson lék tvö lög á fiðlu. Með þessum tón-
leikum leysti Jónas af hendi þrekvirki. Hygg ég, að þeir
hafi þótt takast vel, þrátt fyrir stuttan undirbúningstíma.
En sá, sem þetta ritar, vill annars engan dóm á það leggja,
en Ieyfir sér þó að vitna í lokaorð í ummælum, sem birzt
hafa um tónleikana og eru á þessa leið:
„Hámarksstund hrifningar áheyrenda rann samt ekki upp fyrr
en í lok tónleikanna, þegar kórarnir sungu lang-þekktasta sálma-
lag Jónasar, O, faðir, gjör mig lítið ljós,“ sem náð hefur fádæma
vinsældum. Eftir hugþekkt millispil endurtók samkórinn tvö vers,
þrátt fyrir að hafa sungið mörg áður við bljúga þakklátsemi
hlustenda — og þá var það, sem voldug hrifningaralda gagntók
viðstadda og þeir risu hljóðir og hátíðlegir úr sætum með biskups-
hjónum landsins og stóðu hrærðir meðan þessi undurfögru helgi-
stef Jónasar og Matthíasar ómuðu að cyrum. Var það ógleyman-
leg stund, og undrun hins hógværa tónskálds ekki lítil, þegar
hann í lok tónleikanna „uppgötvaði söfnuðinn" standandi í lotn-
ingu og þökk, er hann sneri sér að áheyrendum í kveðjuskyni.
Nýja pipuorgelið i Isafjarðarkirkju.
42 Heima er bezt