Heima er bezt - 01.02.1960, Síða 8

BJORN GUÐMUNDSSON FRA NUPI:
Tæpt í klettum fyrir nær sextíu árum
Við vorum í göngum, og ég gekk ofar í hlíð-
inni, skammt frá neðstu klettunum. Guðmund-
ur faðir Steindórs, sem nú býr í Lambadal,
gekk neðar og sá því betur upp í fjallið, kall-
aði til mín og sagði mér, að það væri kind í gilinu fyrir
ofan mig, á neðstu klettunum. Sjálfsagt fannst mér rétt
að vita hvort hægt væri að komast til hennar og reyna
að ná henni. Ég geng upp að klettabeltinu og lízt það
ekki árennilegt til uppgöngu. Leita þó fyrir mér og
tekst loks, við illan leik, að komast upp og að lambinu
í miðju gilinu og sé, að þetta er hrútlamb með marki
Guðrúnar Jónsdóttur. Mér tekst að króa lambið í
miðju gilinu, en þar var rakt og bergið hált af slýi, svo
ég gat ekki komizt að því. Líklega hefði verið hægt að
hrekja lambið fram úr gilinu með grjótkasti og drepa
það þannig. En það var fjarri mér að gera. Ekkert við-
lit var að koma lambinu lifandi niður úr gilinu þó að
ég hefði náð því, því ég hafði engan vað til að láta það
síga í. Ég varð því að klifrast niður aftur slyppur og
við erindisleysu. Og var haldið heim úr göngunum við
svo búið.
Fréttin af lambinu barst um sveitina og til eigend-
anna. Eiginmaður Guðrúnar var talinn góður fjallamað-
ur. Eins og gengur voru ýmsir dómar felldir um
frammistöðu mína. Heyrði ég, að þeir feðgar hefðu
gert margar tilraunir til að ná lambinu, en aldrei kom-
izt upp á klettinn til lambsins hvað þá meir.
Nú líður fram yfir veturnætur og ekki hefur tekizt
að ná lambinu. Kemur þá húsfreyja af bæ þeim, sem
lambið var frá, og spyr, hvort það sé nokkur leið til
þess, að ég vilji fara og skjóta lambið, hún geti ekld
vitað það svelta þarna í hel. — Hún var mesti dýravin-
ur, sem ég hef þekkt.
Við Bergsveinn, sonur hennar, förum svo á báti inn
í fjarðarbotninn um 8 km leið og að svo kölluðu Langa-
skeri, en þar upp af í fjallinu var lambið. Hafði ég
með mér riffil og 12 metra langt reipi.
Segir nú ekki af ferðum okkar fyrr en við komum á
umræddar slóðir. Tókst mér, eins og áður, áð klifra
klettinn. Dró ég síðan riffilinn upp til mín á snæri. Ég
vildi þó fyrir hvern mun freista að ná lambinu lifandi
úr ógöngum þessum, ef þess væri nokkur kostur. Nú
gat ég komizt fram fyrir lambið og króað það á ytri
gilbarminum, sem var snarbrattur eins og alls staðar
þarna. Lambinu tókst að fóta sig á nibbunum og komst
ég ekki nær því en í 5—6 metra færi. Gerði ég þá
lykkju á reipisendann og hugðist snara henni yfir höfuð
eða horn lambsins, en þegar ég henti, beygði það höf-
uðið niður, svo að lykkjan festist ekki á því. Ég stóð
þarna afar tæpt, svo lambið gat komizt fram hjá mér,
án þess mér tækist að handsama það, og yfir á hinn gil-
barminn, en þar er stærsta gljúfur fjallsins hins vegar,
svo kölluð Éangaskersgjóta, sem engu er fær nema
„fuglinum fljúgandi“. Nú fannst mér vera komið f
heldur illt efni. — Eystri gilbarmurinn virtist til að sjá,
nær lóðrétt standberg. Lambið sneri afturendanum að
mér, og að skjóta það þannig virtist mér ekki viðlit,
þótt skotfærið væri ekki mjög langt eða kringum 50
faðmar. Nokkuð drógst nú þetta allt í tímann. Ég sá
að komið var mikið aðfall, flætt orðið yfir steininn,
sem við höfðum fest bátinn við, og nokkuð tekið að
kula af suðvestri. Hræddur var ég líka við að skjóta í
þessari klettaborg. Hver vissi nema grjóthrun kynni að
hljótast af því, og þá væri voði vís bæði mér og fylgd-
armanni mínum, sem beið fyrir neðan klettinn. — Nei,
ég varð þó að minnsta kosti fyrst að freista hamingj-
unnar, — vita hvað ég gæti komizt nálægt blessuðu
lambinu.
Leiðin fram „gariginn“ var glæfraleg. Hef ég aldrei
komizt í slíka tvísýnu um líf mitt hvorki fyrr né síðar.
Hallinn á bergsyllunni mun hafa verið um eða yfir 45
gráður og þar tolldi ekkert laust grjót né sandur, sem
betur fór vil ég segja, því þá hefði verið ómögulegt að
tolla þar. En þama var bert bergið, ójafnt og nokkuð
hrufótt, og fyrir neðan þverhnípið niður í brattan og
slíugan gilbotninn. A smá örðum og nibbum varð mað-
ur að tylla fótum og festa góma. Við þessar aðstæður
átti ég nú fyrir höndum að handsama villt fjallalamb,
sem hafði troðið sér út í enda syllunnar. Yfir lambið
slútti bergsnös að ofan. Undir þá snös gat ég smeygt
hægri handlegg mínum og seilzt fram á herðakamb
þess, og lagði hendina svo líklega nokkuð þétt á bak
lambsins, en það lyppaðist niður dauðmáttlaust enda
skinhorað og visið. — Hér var engin „Herdísarvíkur-
Móra“ á ferð, sem betur fór.
Þó tæpt sé þarna á nöfinni þá skulum við nú staldra
örlítið við í frásögninni og gefa okkur tíma til nokk-
urra athugana. — Það fer vel um mig núna, þar sem ég
sit hérna við skrifborðið mitt og rifja upp þessi atvik,
og ég vona einnig að vel fari um lesendur mína. En
ekki vildi ég óska sjálfum mér né neinum öðrum í sömu
spor og ég var þá. Ég átti raunar líf mitt undir því, að
kindin lægi kyrr og tæki ekki upp á því að brjótast um
þarna í höndum mínum, því þá hefðu bæði hrapað til
bana. — Ég tók eftir því, að hvergi í gili þessu hafði ég
séð stingandi strá. — A hverju hefði blessað lambið átt
að lifa og dafna? — Og hvernig hafði það komizt í
þessar ógöngur, þar sem hverri skepnu var ófært á alla
vegu? Eina skýringin er sú, að það hafi verið ofar í
Framhald á bls. 46.
44 Heima er bezt