Heima er bezt - 01.02.1962, Blaðsíða 23

þeir hafi farið hamförum.
Ingimundur gerði vel við Finnana og fóru þeir strax
•heim til sín aftur.
Ins'imundur sat nú að búi sínu, en nokkru síðar hitti
D ....
hann konung, og lýsti fyrir honum þeirri ætlun sinni,
að fara til íslands og nema þar land og sannreyna spá-
dóm völvunnar um gripinn fagra.
Ingimundur bjó svo skip sitt til íslandsferðar og fékk
góða útivist. Komu þeir að landi í Borgarfirði í Leiru-
vogi. Ekki alllangt þar frá, er Grímur, fóstbróðir hans,
hafði numið land. Grímur kemur strax til skips og
býður Ingimundi, fóstbróður sínum, heim til sín, og
segir honum velkomið land og fjárhlutur, ef hann vildi
setjast hér að. Ingimundur þakkar boð hans og kvaðst
mundu vera hjá honum í vetur, en segir það ákvörðun
sína að leita þess héraðs til landnáms, er völvan hefði
honum tilvísað.
Sumarið eftir fór Ingimundur norður um heiðar í
„landaleitun“. Síðla sumars var hann kominn í Víðidal
með fólk sitt og farangur og gerði sér þar skála til
vetursetu. Dvaldi hann þar um veturinn við fremur
fátækleg kjör.
En þegar voraði og snjó leysti úr hlíðum, hóf hann
enn „landaleitu. Komu þeir þá í Vatnsdal. Og er þeir
litu inn í dalinn, sagði lngimundur: „Sannast mun spá-
in Finnanna, því að nú kenni ég landslag að frásögn
þeirra, að hér mun oss að vísað, og vænkast nú mjög.
Ég sé nú land að víðleika með vexti, og ef þar fylgja
kostir, þá má vera að hér sé vel byggjanda.“
Þegar inn kom í dalinn, mælti Vigdís, kona Ingi-
mundar: „Hér mun ég eiga dvöl nokkra, því að ég
kenni mér sóttar.“ Þar fæddi Vigdís meybarn. Var
stúlkan nefnd Þórdís og holtið Þórdísarholt.
Síðan var haldið lengra inn í dalinn. Voru þar lands-
kostir góðir að „grösum og skógum“. Var fagurt um
að litast. Lyfti þá mjög brúnum manna. Nam Ingi-
mundur þar mikið land eins og frá greinir í Vatnsdæla
sögu. Hann kaus sér sjálfur bústað í hvammi einum
mjög fögrum austan ár og nefndi að Hofi. Er hann
gróf þar fyrir öndvegissúlum, fann hann gripinn góða,
og rættist þannig spádómur völvunnar.
Ingimundur landnámsmaður að Hofi í Vatnsdal, sem
oft er nefndur heiðursnafninu Ingimundur hinn gamli,
er einn ágætasti landnámsmaður, sem land nam á ís-
landi. Voru afkomendur hans miklir úrvalsmenn, bæði
að hreysti og manngöfgi. Sonarsonur Ingimundar,
Ingólfur Þorsteinsson hinn fagri, er talinn verið hafa
einn af glæsilegustu ungum mönnum þeirrar aldar. —
Um hann var þetta kveðið:
„Allar vildu meyjar
með Ingólfi ganga,
þær, er vaxnar voru.
Vesöl kvaðzk hún æ til lítil.“
Þessi vísa er öllum unglingum auðskilin, nema síðasta
hendingin. En vísan er þannig skýrð í útgáfu að Vatns-
dælu:
Stóð í Vatnsdalsrétt.
„Allar meyjar vildu ganga með Ingólfi, þær er vaxn-
ar voru. Sú sem var of lítil (ekki fullvaxin) kvað jafn-
an vesælt hlutskipti sitt.“
Mega Húnvetningar vel við una, að eiga þetta glæsi-
menni í tölu forfeðra sinna.
Þessi vísa um Ingólf er ekki lengri í Vatnsdæla sögu,
en í Hallfreðar sögu er hún þannig:
„Allar vildu meyjar
með Ingólfi ganga,
þær er vaxnar voru.
Vesöl kvask æ til lítil.
„Eg skal og,“ kvað kerling,
„með Ingólfi ganga,
meðan mér tvær of tolla
tennur í efra gómi“.“
í Hallfreðar sögu er þetta líka meðal annars um
Ingólf sagt:
„Þorsteinn Ingimundarson var þá höfðingi í Vatns-
dal. Hann bjó að Hofi og þótti mestur maður þar í
sveitum. Hann var vinsæll og mannheillamaður mikill.
Ingólfur og Guðbrandur voru synir hans. Ingólfur var
vænstur maður norðanlands. Til haust-boðs var efnt í
Grímstungu og knattleiks. Ingólfur kom til leiks og
margt manna með honum neðan úr dalnum. Veður var
gott og sátu konur úti og horfðu á leikinn. Valgerður
Heima er bezt 59