Heima er bezt - 01.07.1962, Síða 14

HINRIK ÍVARSSON, MERKINESI:
I Su^ ur-Nauthólum
r
júní, 1950, leitaði ég grenja í heiðarlandi Hafna-
hrepps eins og ég hafði gert nokkur undanfarandi
vor, en ekkert greni fundið, sem búið væri í. Þekkti
ég þá 11 greni, sem ég ýmist hafði fundið sjálfur
eða eftir lýsingu Þorsteins Árnasonar í Kirkjuvogi,
sem lá mikið á grenjum á tímabili, en var nú tekinn
fast að eldast. Hann hafði verið talinn mjög laginn að
vinna greni, þolinmóður og brögðóttur, en hvort
tveggja er nauðsvnlegt hverri refaskyttu.
Eg var ekki einu sinni svo heppinn að hafa átt þess
kost að liggja á greni með vönum manni, er ég lagði í
fyrstu grenjalegu mína af illri nauðsyn og oft hef ég
brosað og sárgramizt í senn, þegar mér verður hugsað
til fyrstu áranna tveggja við það starf. Ég var svo kol-
blár að ég taldi það myndi vera á borð við að skjóta
tortrygginn hund, en ég mátti endurskoða það mál
all-tilfinnanlega. Leizt mér, að lærdómsríkt myndi
vera að spyrja Þorstein spjörunum úr, enda stóð ekki
á honum að leiðbeina mér á marga lund og segja mér
sögur af viðureign hans við lágfótu og oft var tíminn
fljótari að líða í samræðum við hann heldur en þegar
maður liggur einn á greni í kalsa og bleytu, þá getur
nóttin orðið langdregin og afburða leiðinleg þegar
ekkert gerist.
Þorsteinn hafði sagt mér af greni í Suður-Nauthól-
um, en aldrei hafði ég getað fundið það þó ég leitaði
vandlega. Þá er það einn dag, að Ketill Ólafsson á Kal-
manstjörn hringir til mín, og segir mér að þá um
kvöldið hafi hann verið að dytta að sandgræðslugirð-
ingunni við Norður-Nauthóla. Sagðist hann hafa setzt
niður áður en hann héldi heim. Sér hann þá mórauðan
ref koma meðfram girðingunni og fer hann svo nærri
Katli, að honum virtist reynandi að kasta í hann hamr-
inum, sem hann hélt á. Sagðist Katli þá hafa dottið í
hug það er ég sagði honum eitt sinn, að tófur væru
vanafastar og gengju gjarnan sömu leið á sama tíma,
grunaði jafnvel að mig myndi langa til að athuga ref-
inn nánar síðar og lét því ekkert á sér bera. Hélt svo
Rebbi áfram sína leið án þess að verða var við Ketil.
Ég brann í skinninu eftir að vita hvort refurinn
mundi ganga þarna að staðaldri, en átt var mjög óhag-
stæð næstu 3 kvöld, vestan norðvestan gola og því aug-
Ijóst, að refir sem héldu sig í austur suðaustur átt
mundu fljótt verða varir við mann, er kæmi neðan úr
Höfnum. Svo fjórða kvöldið er komin suðaustan gola
og létt loft og bíð ég nú ekki lengur, en legg af stað
kl. 5 með dálítið nesti og skjólföt mín, hugðist vera
kominn á þessar slóðir milli 6—7, en um það leyti var
refurinn á ferð, er Ketill sá hann. Þegar ég kom í
Nauthóla finn ég mér ákjósanlegt fylgsni í háum hól,
sem er með sprungum í kollinum, sá ég þaðan niður
með girðingunni til Arnarbælis og upp með henni til
Möngusels og svo nokkuð vítt um þar á milli. Dúsi ég
nú þarna þar til kl. er að ganga 9, þá er útséð um
það, að rebbi hefur engan fastan tírna á þessari leið,
eða hann hefur ekki meira en svo rétta klukku, og dett-
ur nú í mig, að færa mig upp með girðingunni suður
á Mönguselsgjáarbarm, vissi ég mjög vel hvernig lands-
lag var, þar er há klöpp með ótal sprungum og skagar
sem olnbogi út í landsigið, sem einu nafni er nefnt
Mönguselsgjá. Þarna fer dásamlega um mig, sól er
komin í norðvestur og vermir á mér bakhlutann, en ég
hef útsýn suðvestur og norðaustur alla lægðina og
nokkuð mikið svæði til suðausturs og suðurs. En þetta
fer á sömu leið, ég verð einskis var, allt í dásamlegum
friði og kyrrð og veður svo yndislegt sem það orðið
getur. Hvað skal gera? Ekki endist ég til að hanga hér
í alla nótt. Fara heim —, nei, fjandinn fjarri mér, í
svona veðri og svona birtu eins og loftið lofar þegar
ég hef athugað það, fer ég ekki heim fyrr en á morg-
un. En reynandi væri nú að fara enn lengra, eða upp
í Suður-Nauthóla, þaðan sést prýðilega yfir á alla vegu,
og þar með tek ég á rás. Ég geng lautir, en öðru hverju
fer ég upp á grjóthóla mjög varlega, hlusta vandlega
og svipast um, en nei, ég verð einskis var.
Framundan mér er eins og marki fyrir hlykkjóttum
skorningi. Klukkan er að ganga 11, og þegar geislar
kvöldsólarinnar falla svona skáhallt, þá sé ég marka
mjög vel fyrir þessu, þetta er líkast gömlum hestavegi,
götu, sem nú er uppgróin, og þarf glögga eftirtekt
til að rekja. Ég renni augunum lengra fram til að gæta
að götunni nánar, en þá stirðna ég upp og maginn
hoppar svo fast upp í þindina, að mér liggur við and-
köfum, því um 50—60 faðma framundan sé ég ref, mó-
rauðan, með skítgulum tjöfsum í lærunum og bógum,
og skottið er móbleikt. Hann kemur úr austri, þvert á
stefnu mína og heldur til vesturs. Gott. Vindur stend-
ur frá honum til mín og nú er um að gera að vera
nógu athugull og sprettharður.
Ég læt dót mitt frá mér nema byssuna, sem er hlað-
234 Heima er bezt