Heima er bezt - 01.06.1963, Blaðsíða 22

\Ienn. sem ég man
(Framhald.)
Nokkrum dögum síðar, þegar komin var kyrrð á
eftir konungsfagnaðinn, sátu þau inni, feðginin, seint
á degi. Þá sprettur upp hurðin og konungur kemur inn.
Hann var einn. Hann var glaður í bragði og hýr eins
og forðum og gerði sig heimakominn, eins og í gamla
daga. Þau feðgin fagna konungi sem bezt, og situr hann
langa stund á tali við þau, þó að karl væri meir fyrir
svörum. Konungur lék á als oddi og vildi ekki um ann-
að tala en bemskudagana; og þegar hann kvaddi, bað
hann karlsdóttur að fylgja sér á leið, eins og hún hefði
verið vön jafnan. Svo gengu þau tvö frá kotinu. Mál-
reitni konungs var horfin. Þau þögðu bæði. Það hafði
verið heitt um daginn. Nú var komið kvöld. — Nú lofa
ég skáldi að segja frá framhaldinu.*
Og sólin að hafinu hnígur,
með hinnztu geislum á jörðina stígur
friðurinn foldina hressandi,
faðmandi, kyssandi, blessandi,
ástríður lækkandi, laðandi,
lífið í hvíldarsæ baðandi.
En þó er órótt í öðlings sinni,
sú æsing er sterkari náttkyrrðinni.
Og þungur berst ómur, sem þrunginn af löngun,
frá snjánum,
en vorblærinn hvíslar um viðkvæmni og ástir
í trjánum.
* Einar H. Kvaran: Sunnanfari III. 1.
Svo koma þau út í laufgaðan lund,
er ljós fyrir náttskuggum rennur,
og konungur tekur karlsdóttur mund,
og klökkur, felmmr gagntekur sprund,
því hilmis andi á hálsi’ hennar brennur.
Konungur tekur til máls og segir lágt og blíðlega:
„Svo ljós er þín hönd eins og liljan hrein,
er ljósgeislar um hana dansa.“
Hún svarar stillt:
„Ég bið þess minn guð, að hún geri’ engum mein
né gráhærðum föður mínum vansa.“
Konungur hækkar róminn og er konungshreimur í
röddinni:
„Þín hönd skal með glóandi gimsteinum sett
og gullbaugum fjárhirzlu minnar.“
Hún svarar stillt eins og áður:
„Þá verður hún naumast eins lipur og létt
til lýjandi vinnu sinnar.“
Konungur svarar blíðlega og er meðaumkun í rómn-
um:
„Þitt strit hefur efalaust oft þig grætt,
ég algera hvíld mun þér veita.“