Heima er bezt - 01.06.1963, Síða 26

Skáldsaga eftir Magneu frá Kleifum
HOLD OG HJARTA
SJÖUNDI I-JLUTI:
„Svona, ekki þennan æsing. Vildirðu heldur að ég
hefði skrökvað að þér og sagt, að ég hefði ekki gert
það? En fyrst þú ert nú búin að komast að því og til
að fyrirbyggja allan misskilning, skal ég segja þér hvað
mig vantar. Það eru dagbækur föður þíns, hann bað
mig að taka þær og eyðileggja.“
„En hvers vegna?“ spurði ég.
„Ja — dagbækur læknis eru oft þannig, að hann kærir
sig ekki um, að ókunnugir komist í þær.“
„Hefirðu ekki fundið neitt?“
„Nei, þær eru í leynihólfi. En það hólf get ég bara
ekki fundið. Við gætum kannski hjálpast að með að
leita? “
Eg fór að verða forvitin. Við drógum út allar skúff-
urnar, bönkuðum allt skrifborðið utan og innan. Eftir
nærri tveggja stunda leit fann ég loksins fjöðrina af
hreinni tilviljun, og leynihólfið opnaðist.
Þama lágu bækurnar í röð. Þær vom allar innsigl-
aðar nema sú efsta, sem var aðeins hálfskrifuð.
Björn sat lengi þegjandi, áður en hann snerti bæk-
urnar. Svo tók hann þær allar varlega, eins og þetta
væru dýrgripir.
„Ég hlakka til að lesa allar þessar bækur,“ sagði ég
og tók eina.
„Nei, það gerir þú ekki. Nú tek ég þær og geymi —
eyðilegg þær.“
Mér fannst það nú harla hart. í fyrsta lagi vom þetta
dagbækur föður míns, en ekki hans, og á hinn bóginn
gat ég ekki séð, hvers vegna ég mætti ekki lesa þær,
fyrst það var líka ég, sem hafði fundið þær.
Björn kyssti mig á vangann og stóð upp með bæk-
umar.
„Ég skal samt ná í þær og lesa þær,“ sagði ég. Ég var
viss um, að það væri margt spennandi í þeim, en Björn
sagði, að ég skyldi bara gleyma þeim. I þeim væri bara
ýmislegt, sem læknar einir skildu.
Ég lét undan fortölum hans, en var þó ákveðin í að
ná í bækurnar seinna meir. —
Það var ekki fyrr en við vorum háttuð, að ég mundi
eftir að segja Bimi frá því, að ég hefði séð Hans, og
hann hefði líka verið að leita í skrifborðinu mínu. Það
var eins og Bjöm væri ekki svo mjög undrandi yfir því,
en sagði að Hans hefði alltaf forvitinn verið, og það
hefði eflaust valdið því, að hann fór að róta í minni
hirzlu.
Ég hugsaði fleira en ég sagði. Með sjálfri mér var ég
viss um að Hans hefði leitað einhvers ákveðins hlutar,
og að öllum líkindum bókanna, — en til hvers? Hvað
stóð í þeim? Ég gat ekki sofnað fyrr en komið var langt
fram á nótt, því nú kvaldi forvitnin mig eins og svo oft
fyrmm.
IX.
Tveim dögum seinna varð Björn að fara út í Víkur.
Það var hringt og sagt, að þar væri veikt bam. Ég bað
hann að lofa mér að fara með sér, því þangað hafði ég
aldrei komið, en hann neitaði því alveg ákveðið, sagði
að það gæti hvesst, og þetta væri slæm leið. Honum varð
ekki hnikað frá því, sem hann hafði ákveðið, og dugðu
hvorki tár mín né bænir. — Hann sagði, að sér þætti
þetta leitt, en ég gæti ekki farið með.
Þá varð ég vond. Auðvitað fann ég samt, að hann
hafði á réttu að standa, og það var nú það allra versta.
Ég hafði oft heyrt talað um, hve leiðin út í Víkur væri
hættuleg, væri eitthvað að veðri, og sérstaklega væri
röstin undir Svörtubjörgum viðsjárverð. Þar hefðu oft
orðið slys, og þó oftar skollið hurð nærri hælum.
Björn kvaddi mig innilega, eins og hann var vanur,
þegar hann fór eitthvað. Máske enn innilegar, en ég var
ísköld og sneri mig af honum með þóttasvip.
„Pabbi þinn hefur vanrækt að flengja þig, meðan þú
214 Heima er bezt