Heima er bezt - 01.06.1963, Qupperneq 31

EIRIKUR SIGURBERGSSON:
SEXTÁNDI HLUTI:
En Kjartan fannst hvergi, hvernig sem leitað var.
Tóku þó margir þátt í leitinni, sent var bæ frá bæ og
mönnum safnað. Töldu menn víst, að drengurinn væri
þarna rétt hjá þeim stað, þar sem Nikulás fannst. Mátti
heita, að hver hola væri rannsökuð þar í nágrenninu.
Árangurslaust. Menn ræddu um málið fram og aftur,
hlutlaust, rólega. Menn reyndu að finna skýringu. Að
lokum féllust menn á það, að hann hefði að líkindum
ráfað alllangt burt frá þessum stað. Eftir frásögu Lása
að dæma leit helzt út fyrir, að Kjartan hafi ekki verið
að þrotum kominn. Engu að síður var það ekki víst,
að hann hafi farið ofan af hrauninu, með því að Nikul-
ás taldi þá ekki hafa vitað, að þeir væru skammt frá
brúninni.
Það hafði verið sent út að Laugum og prófastshjón-
unum gert aðvart. Séra Ingimundur ákvað að fara sjálf-
ur út að Borgum. Hann kom þangað seint um kvöld.
Þau héldu heim með honum, Bakkahjónin, í bítið mn
morguninn, eftir svefnlausa nótt..
Og nú voru þau nýfarin frá Laugum. Þau riðu hlið
við hlið, hann Rauð sínum, hún Stjarna. Hún minntist
löngu liðins atburðar. Þá var tíundi sunnudagur í sumri,
himinn heiður, sólskin, golan volg, allt komið í blóma.
Þá höfðu þau riðið hlið við hlið eftir þessum götuslóð-
um. En nú var jörðin bleik, þykkt loft, kuldagjóla ....
Þau flýttu ferðinni sem mest þau máttu og töluðust
lítið við, þangað til þau komu að hraunvikinu fyrir
ofan Eldá, þar sem þau höfðu fundið lambakónginn
hennar Kristínar afvelta upp við hraunbrún þennan áð-
ur nefnda sunnudag. Kristín sá nú fyrir sér deyjandi
lambið með tóma augnatóftina, sem hrafninn hafði
kroppað augað úr. Það var eins og hún hefði verið
stungin í hjartað. Hún rak upp veikt óp.
„Hvað er að, Kristín mín?“ spurði Brynjólfur, „er
þér illt?“
„Nei,“ sagði Kristín, „mér datt bara nokkuð í hug.“
„Hvað þá?“
„Æ, ég get ekki sagt það,“ sagði Kristín. Hún var
farin að gráta.
„Segðu mér það, Kristín mín.“
„Nei, ég get það ekki,“ svaraði hún og hélt áfram að
gráta.
Rétt á eftir komu þau heim. Allt heimilisfólkið var
úti á hlaði, nema Lási litli. Hann hjúfraði sig niður í
rúminu sínu, enda voru fæturnir enn í sárum. .Hann
hlustaði óttasleginn á pabba og mömmu koma upp stig-
ann. Þau ltomu rakleitt inn í hjónahúsið og kysstu hann.
Hann þorði varla að líta upp; þó sá hann, að mamma
var nú orðin allt önnur mamma. Hún sagði, eftir að
hafa horft á hann nokkra stund:
„Af hverju gaztu ekki farið ofurlítið lengra með hon-
um Kjartani, eins og hann bað þig um?“
Lási litli kom engu orði upp. Brynjólfur sagði:
„Elsku Kristín mín, vertu elcki að ávíta drenginn;
hann hefði farið lengra, ef hann hefði haft krafta til.
Og þá hefði hann kannske týnzt líka.“
Kristín svaraði þessu engu. Hún háttaði og lagðist
upp í rúm.
Hún var í rúminu næstu daga. Sorgin virtist ætla að
yfirbuga hana. Hún sinnti lítt um bömin sín tvö, sem
hjá henni voru. Lási var nú farinn að staulast á fætur;
hún vildi helzt, að hann héldi sig í miðbaðstofunni. Hún
vildi vera ein, í friði. Hún lá oft í móki á daginn. Aft-
ur á móti varð Brynjólfur var við, að hún svaf lítið á_
nóttinni og fór þá jafnvel eitthvað á stjá.
Og svo var það einn morguninn fyrir fótaferð, að,
hún fór út og var óvenju lengi úti. Hún sat fáklædd'
norður við á og starði upp í hraun. Aldrei hafði henni
fundizt það eins svart og Ijótt og ógurlegt. Sólin var
komin upp, það var heiðskírt en andkalt. Henni var
orðið kalt, þó stóð hún ekki upp. Hún hélt áfram að
stara upp í brunann. Hún starði upp í hraunvikið, þar
sem hrafninn hafði verið að kmnka yfir lambinu henn-
ar forðum. Hún starði með örvæntingu í augum. Stund-
um hvörfluðu augun ofan í hylinn fyrir framan tærn-
ar á henni. Henni datt svo margt í hug, ljótt, allt ljótt.
Væri ekki réttast að renna sér ofan í dýpið? Hún sá
mynd sína í því. Hún þekkti hana varla. Að sjá þessa
konu, sem góndi á hana neðan úr djúpinu! Hún hafði
ekki hirt um að líta í spegil undanfarna daga. Var hún
Heima er bezt 219'