Heima er bezt - 01.05.1964, Blaðsíða 23

Kirkjufell.
geta jafnvel sjálfir sýnt glannaskap og ógætni. En þessi
óhappasaga er þannig:
Aður en brúin kom yfir fjörðinn lá bílfær vegur í
kringum hann. í sjálfan fjarðarbotninn féll á. Hún var
ekki vatnsmikil og sjaldan ófær af þeim sökum, en um
flæði féll sjórinn alllangt upp í ána, svo að áreyrarnar
fóru í kaf og fór þá sjórinn langt upp fyrir vaðið á
ánni. Þetta þótti farartálmi og tefldu menn oft á tæp-
asta vað, er sjór féll í ána, og drápu þá jafnvel á bíln-
um og varð bíllinn þá að sitja þar yfir flóðið. F.n til
þess að vaðið yrði lengur fært, þótt sjór væri fallinn
upp í árósinn, var lögð eins konar vatnsbrú í vaðið úr
grjóti, sem sjórinn skolaði ekki í burtu, og ef bílhnn
þræddi þessa vatnsbrú, þá gat hann sloppið yfir, þótt
beggja vegna við væri of djúpt.
Eitt sinn var ég þarna á ferð í mínum nýja jeppabíl.
Með mér var ágætur maður, sem líka var bílstjóri. Nafn
hans segi ég ekki, því að þetta er engin frægðarsaga.
Við vorum tæpir á fjörunni og var sjór fallinn yfir all-
ar áreyrar, er við komum að fjarðarbotninum. Veður
var gott, en nokkuð frost. Við héldum hiklaust út í og
allt gekk vel, þar til við komum að árósnum, þar sem
brúin lá yfir í botni árinnar. Voru þá aðeins 5—10 mtr.
á þurrt land. Og út í var haldið, en vitanlega lentum
við utan við „brúna“ og bíllinn drap samstundis á sér.
Var þá sjórinn þarna vel í mitti og þóttumst við sleppa
vel, að geta öslað til lands.
Rek ég þessa sögu ekki lengur, en söguna segi ég ekki
mér til frægðar, heldur til þess að þeir, sem þetta lesa
verði ef til vill ekki eins ógætnir. Til þess eru vítin að
varast þau.
(Framhald.)
Nú líður að þeim tíma, er hinn hlýi vorþeyr strýkur
sinni mjúku, hlýju hönd yfir byggðir íslands, gróður-
lendi, dali, fjöll og jökla. Nokkrir lesendur þessa þátt-
ar hafa beðið um ljóðið Blómabæn. Höfundur þessa
fagra Ijóðs er Jakob V. Hafstein, og hann hefur líka
sungið ljóðið á hljómplötu. Mér finnst þetta ljúfa ljóð
hæfa vel vorblænum og hinum hlýja fjallaþey.
Fram á heiðardalnum brosir eyrarrósin rjóð,
réttir blöð mót sólunni og kyssir hennar glóð,
fífusundin blikandi og blágresið í hlíð,
blóðbergið á melunum og lambagrösin fríð,
og sumar sóley,
svo sæl og glöð,
og fjallafífill,
með hin fögru blöð —
þið eigið landið með lyng í mó,
og ljósar nætur og birkiskóg.
Vefjið dali, fjöll og engi fögrum litakrans,
fegrið sérhvern blett, með gróðri, okkar kæra lands,
nóg er enn af berangri, sem blómum skrýða má,
brunasár í hlíðunum og holtin víð og grá.
Þið klæðið landið
ó ljúfu blóm,
þið breytið blænum
í blíðan róm,
þið grænu hlíðar og grónu tún,
og gullinn víðir í fjallabrún.
Gróðursettu, ungi vinur, grenikvist í hlíð,
gættu vel að blómunum, er skreyta löndin fríð,
ilmurinn úr moldinni er áfengur sem vín,
ævintýrin rætast, þegar blessuð sólin skín,
er blómin brosa,
og birkið hlær,
og ljósið leiftrar
og laufið grær.
Þá sérð þú ávöxt, því iðin hönd
gaf ungu blómi ný gróðrarlönd.
Heima er bezt 191