Heima er bezt - 01.05.1964, Blaðsíða 30

fólkinu ágæt, og hún eignast brátt vináttu þess óskipta.
Steinvör liggur rúmföst með brotinn fót, og Svanhild-
ur annast hana af mikilli umhyggju og hlýhug. Stein-
vör er kona um fimmtugt, gervilear að útliti og hug-
þekk, fremur fáskiptin, en hlýleg í viðmóti og rík af
skilningi og velvilja. Með þeim Svanhildi og Steinvöru
tekst þegar í upphafi innilegt samband vináttu og trún-
aðar.
Þorgrímur sér glöggt ágæta kosti nýju bústýrunnar
og er mjög vel ánægður með heimili sitt í hennar um-
sjá. En fremur er hann þurrlegur í viðmóti við hana
eins og alla aðra, sem hann umgengst daglega, sam-
kvæmt sínu rétta eðli. Svanhildur gerir sér lítið far um
að kynnast Þorgrími og reynir jafnvel að forðast ná-
vist hans, eftir því sem við verður komið. Hennar eina
markmið nú er að leysa verk sín sem bezt af hendi og
losna hið allra fyrsta aftur frá Fremra-Núpi. — — —
Að áiiðnu hausti rennur stór dagur upp á Fremra-
Núpi, og er þar þá mikið um að vera. Þangað er kom-
inn sjálfur sýslumaðurinn ásamt fleiri gestum til að sitja
hið árlega leiðarþing sveitarinnar. Þorgrímur hefur boð-
ið gestunum til stofu og er seztur þar með þeim að
fundarhöldum. En Svanhildur framreiðir hádegisverð
handa fundarmönnum.
Steinvör hefur sagt Svanhildi, að það hafi ætíð ver-
ið siður á Fremra-Núpi að láta fundarmenn borða í
Þingstofunni. Þar standa tvö borð, annað ætlað fyrir
fundarhöldin, en hitt til að snæða við, og nýja bústýr-
an ætlar ekki að breyta þessu vanabundna fyrirkomu-
lagi Hún gengur fram í stofuna og dúkar þar lausa-
borðið, en síðan tekur hún að bera þangað hádegisverð-
inn.
Áður en þingstörf hófust, bauð Þorgrímur sýslu-
manni með sér inn í svefnherbergi sitt, og þar drukku
þeir saman nokkur staup sér til hressingar. Fn áhrif
þeirra hafa þegar komið Þorgrími í óvenjulega létta
stemningu, og iiggur nú vel á honum.
Svanhildur raðar veizluföngunum fram á stofuborð-
ið, og ferst það með mikilli prýði. En þrátt fyrir það,
þótt Þorgrímur sitji að fundarstörfum við hlið sýslu-
manns og beini huganum að því, sem þar fer fram,
dregur Svanhildur ósjálfrátt að sér athygli hans, og
hann fylgist með hverju hennar handtaki og hreyfingu
á meðan hún dvelur inni í stofunni. Aldrei hefur hon-
um orðið það augljósara en nú, hvílíkur kvenkostur bú-
stýran hans er. Já, svona stúlku hefði hann kosið að
kvænast á sínum yngri árum. En er hann bara orðinn
nokkuð of gamall til þess enn?
Vínið hefur stigið Þorgrími heldur mikið til höfuðs,
og viðhorf lífsins birtast honum í svolítið annarlegu
Ijósi. Jú, hann er að vísu orðinn nokkuð fullorðinn að
árum í samanburði við bústýru sína, en hann er vel
heilsuhraustur ennþá, og nógur er auðurinn, ekki þyrfti
unga konan hans að kvíða skorti, og húsfreyjusætið á
Fremta-Núpi hefur ekki þótt neinn krókbekkur hing-
að til!
Svanhildur hefur nú lokið við að bera fram hádegis-
verðinn handa fundarmönnunum og býður þeim nú að
setjast að snæðingi. Þeir setjast þegar að ilmandi veizlu-
borði og taka til matar. En á meðan Þorgrímur neytir
Ijúffengra réttanna með gestum sínum, strengir hann
þess heit í huga sínum að gera Svanhildi að húsfreyju
á Fremra-Núpi og byrja þar með sjálfur nýtt líf við
hennar hlið. Honum finnst á þessari stundu, að hann sé
orðinn ungur í annað sinn!
Strax er fundarmenn hafa lokið snæðingi og eru
staðnir upp frá borðum, tekur Svanhildur að bera aftur
fram af borðinu. En sér til mikilla leiðinda finnur hún,
að augu Þorgríms fylgja henni stöðugt, þegar hún er
inni í stofunni, og í hvössum stálgráum augum hans
blikar eitthvað nýtt og voldugt, sem vekur hjá henni
óhugnaðskenndir. Hún hraðar sér sem mest hún má að
rýma borðið og komast burt úr stofunni, úr augsýn
hreppstjórans. En Þorgrímur ræðir af miklu fjöri við
fundarmenn, og aldrei hefur hann verið eins ánægður
með tilveruna og nú á þessum kalda haustdegi.
Fram að þessu hefur Svanfríður ekki haft tíma til að
færa Steinvöru hádegisverðinn, en nú raðar hún honum
í flýti á bakka og hraðar sér síðan með hann inn í bað-
stofu til Steinvarar.
— Ég bið þig að fyrirgefa, Steinvör mín, hve seint
ég kem með matinn handa þér, segir hún þýðlega og
setur bakkann á borð við rúm Steinvarar. — Gerðu nú
svo vel. — Steinvör rís upp af koddanum og brosir hlý-
lega til Svanhildar.
— Ég þakka þér fyrir. Mér lá ekkert á matnum, góða
mín. Þú hefur líklega haft í nógu að snúast. Ég þekki
þessa þingdaga hérna á Fremra-Núpi. Þá er nú ekkert
lítið að gera. Hann kann nú líka betur við það, hrepp-
stjórinn, að vel sé gert við höfðingjana, þegar þeir heim-
sækja hann. Ég er nú búin að ganga hér um beina á
þingdaginn milli tíu og tuttugu ár.
— Vonandi verður þú tekin við bústjórn hér, þegar
þingað verður næst, Steinvör mín.
— Það er nú ekki víst, en ég vona að fótbrotið mitt
verði gróið þá.
— Eg fer strax héðan, þegar þú ert orðin fær um að
annast heimilið á ný.
— Það er nú bara að Þorgrímur vilji sleppa þér aft-
ur, honum líkar svo vel við þig, sem ég þakka honum
ekki.
— Ég lofaði ekki að vera hér neinn ákveðinn tíma,
og ég fer undireins og nokkur tök verða á því að losna
héðan.
Steinvör brosir óvenjulega dularfullt, eins og hún sjái
inn í framtíðina. — Þú segir það, góða mín, en Þorgrím-
ur er nú seigur að halda í það sem hann ætlar sér. Hann
er ekkert lamb að leika við, skal ég segja þér. En mér
hefur alltaf líkað sæmilega vel við hann, karlgreyið.
Annars gerði ég það upphaflega fyrir hana Guðlaugu
sálugu, konuna hans, að fara hingað. Við vorum vin-
konur frá barnæsku, og hún vildi endilega fá mig hing-
að með sér, þegar hún giftist Þorgrími. Hjá henni var
ég svo vinnukona, á meðan hún lifði, og við vorum allt-
198 Heima er bezt