Heima er bezt - 01.05.1964, Blaðsíða 32

að fyrra bragði fjárhagslega aðstoð sína. Slíkt hafði
aldrei komið fyrir.
Nú gengur hann til Einars, leggur höndina á herðar
hans og segir vinalega: Taktu hér út þær vörur, sem þú
þarft til jólanna, Einar minn, ég skal sjá um greiðsluna.
Við gerum svo upp reikningana seinna, hafðu engar
áhyggjur út af því.
Einari varð orðfall í bili, svo undrandi varð hann yf-
ir þessu drengilega boði hreppstjórans, en hjálp hans
varð hann sárfeginn.
— Ég þakka þér fyrir þetta drengilega boð, Þorgrím-
ur, sagði hann að lokum hrærður.
Þorgrímur sneri sér að verzlunarstjóranum og biður
hann að skrifa úttekt Einars nú fyrir jólin á sitt nafn.
Stóð þá ekki lengi á því, að Einar fengi nauðsynjar sín-
ar. Fyllti hann svo sleða sinn dýrmætum jólavarningi
handa heimili sínu og hlakkaði til heimkomunnar.
Þorgrímur var ferðbúinn úr kaupstaðnum í sama
mund og Einar, og urðu þeir samferða fram að Ytra-
Núpi. Einar bauð hreppstjóra heim, og tafði Þorgrím-
ur þar langt fram á kvöld. Þegar hann kvaddi hjónin á
Ytra-Núpi, bauð hann þeim að koma í heimsókn að
Fremra-Núpi um jólin, til sín og Svanhildar dóttur
sinnar. Og nú voru þau þangað komin.
Svanhildur fagnar foreldrum sínum innilega. Hún
hefur ekki hitt þau, síðan hún fór að Fremra-Núpi, og
það finnst henni vera orðinn æði langur tími. En Stein-
vör er nú aðeins byrjuð að stíga á fætur, og vonar Svan-
hildur nú, að senn fari hún að losna úr ráðskonustöð-
unni hjá Þorgrími, en þess bíður hún með mikilli eftir-
væntingu og heitri tilhlökkun.
Þorgrímur er mjög alúðlegur við Einar og Guðrúnu
og hinn kátasti, en það er hann yfirleitt eldd við sveit-
unga sína, þegar þeir koma að Fremra-Núpi, þó að hann
vilji gjarnan láta veita þeim rausnarlega. Er hjónin hafa
notið ríkmannlegra veitinga hjá dóttur sinni, býður
Þorgrímur Einari inn í svefnherbergi sitt, en þann sið
hefur hann aðeins við heldri menn, sem heimsækja hann.
Einar fylgist með hreppstjóranum inn í herbergi hans,
og Þorgrímur lokar hurðinni vandlega á eftir þeim.
Síðan vísar hann Einari til sætis, tekur fram tvö staup
og koníaksflösku og skálar við gest sinn um stund. Vín-
ið hýrgar þá brátt, örvar blóðrásina og vaggar dóm-
greind og rökföstum hugsunum í þægilega værð. En
Þorgrímur gætir þess vel að stilla vínveitingum sínum
í hóf, því að hvorugur þeirra má verða ofurölvi að
þessu sinni.
Hreppstjórinn á semsé dálítið erindi við Einar, sem
bezt mun að ræða í hæfilegri stemningu, og nú eru þeir
báðir mátulega hýrir til að ræða þetta málefni. Þó fyllir
hann staup Einars að nýju, en segir síðan:
— Það er orðið langt um liðið, síðan þú hefur kom-
ið hér að Fremra-Núpi, Einar minn.
— Já, það er víst orðið alllangt, þótt ekki sé lengra
á milli bæjanna. Alikill munur er nú á Ytra- og Fremra-
Núpi, hvað þessi jörð er miklu stærri og kostaríkari,
segir Einar eftir nokkru umhugsun.
— Já, víst er það, en samt er Ytri-Núpur ágætt kot
að mörgu leyti.
— Já, ekki neita ég því, og oft hefi ég óskað þess, að
ég gæti fest kaup á því. En ég verð víst aldrei svo efn-
um búinn, að ég geti eignast kotið.
Þorgrímur brosir tvírætt. — Það er nú ekki gott að
segja af eða á um það, Einar minn. Hver veit nema að
börnin þín hjálpi þér til þess að eignast Ytra-Núp.
— Það er nú svo langt í land með þau, greyin, þetta
eru allt krakkar, nema Svanhildur mín, og varla kaupir
hún kodð handa karlinum.
Þorgrímur brosir sínu tvíræða brosi. — Svo efnuð
gæti hún nú orðið. Ég skal segja þér alveg eins og er,
Éinar minn, að mér hefur líkað mjög vel við dóttur
þína, og ég vildi gjarnan, að hún færi ekki héðan frá
Fremra-Núpi aftur. Hvernig lízt þér á það?
— Hvað áttu við, Þorgrímur?
— Ég á við, að ég vil kvænast dóttur þinni og gefa
henni Éremra-Núp og allt sem ég á með mér.
— Jæja! Einar horfir undrandi á Þorgrím nokkur
andartök, en gleðin leynir sér ekki í svip hans, og síð-
an segir hann:
Aldrei hefur mér komið tíl hugar, að Svanhildi minni
félli slík gæfa í skaut að setjast í þvílíkan auð. Hefur
þú talfært þetta við hana, Þorgrímur?
— Nei, ekki ennþá, ég vildi fyrst minnast á þetta við
þig og heyra álit þitt.
— Álit mitt getur ekki orðið hér nema á einn veg.
Ég tel það mikla gæfu fyrir bláfátæka stúlku að hljóta
þvílíkt gjaforð.
— Þú styður þá mál mitt, Einar?
— Um það þarftu ekki að efast, Þorgrímur. Ég get
heldur ekki skilið, að Svanhildur mín slái hendinni á
móti slíkri gæfu, hún er of skynsöm til þess.
— Jæja, ef þetta gengur fyrir sig, máttu festa kaup á
kotinu í vor upp á það að ég standi í ábyrgð fyrir
greiðslunni. Þú færir þá þetta í tal við dóttur þína nú
í dag, Einar minn, og svo tala ég sjálfur við hana seinna.
— Mikill ágætis maður ertu, Þorgrímur, ætlar þú að
hjálpa mér til að eignast Ytra-Núp.
Þorgrímur getur ekki varizt brosi yfir undrun og að-
dáun þeirri, sem hljómar í rödd Einars, en koníakið á
nú kannski einhvern þátt í þessu. — Já, Einar, verði ég
tengdasonur þinn, geri ég það.
— Ég skal tala um þetta við Svanhildi mína, og það
strax núna í dag, það máttu reiða þig á, Þorgrímur minn!
Þorgrímur telcur þétt um hönd Einars og hristir hana
vinalega. Síðan lyfta þeir staupunum á ný og tæma þau
í botn. Þorgrímur hefur nú lokið sínu einkaerindi við
Einar að þessu sinni, og ganga þeir síðan saman út úr
svefnherbergi hreppstjórans.
Dagurinn líður. Hjónin á Ytra-Núpi sitja við spil
ásamt Þorgrími og heimilisfólki hans langt fram á kvöld
og skemmta sér hið bezta. Þorgrímur býður þeim hjón-
; 200 Heima er bezt