Heima er bezt - 01.03.1965, Síða 30

— Þá klíp ég úr honum tennurnar, sagði Óli borgin-
mannlega.
— Gerðu það bara, ögraði Hanna honum, en um leið
og Óli sýndi sig líklegan til að snerta hundinn, sagði
Hanna:
— Taktu hann og passaðu hann vel!
Aður en Óli vissi af, lá hann flatur á hlaðinu, og
Neró ófrýnn á svip stóð yfir honum, aðra framlöppina
hafði hann á brjósti Óla.
— Læturðu hundinn kúska þig, drengur, stattu upp!
sagði Skúli og veltist um af hlátri, en það var nú hægara
sagt en gjört fyrir Óla að standa upp. í hvert sinn sem
hann hreyfði sig, var Neró tilbúinn að leggja hann út
af aftur.
— Komdu nú karlinn, sagði Hanna allt í einu. Neró
spratt á fætur, svo brosti hann til Óla og veifaði fram-
löppinni, áður en hann tók sprettinn á eftir eiganda
sínum ofan að Koti.
Afi og amma voru að borða hafragraut og slátur,
þegar Hanna kom þjótandi inn.
— Ógreidd og úfin kemurðu eins og ævinlega, sagði
amma í umvöndunartón, um leið og Hanna settist, en
afi hvíslaði glettinn á svip:
— Heyrðu, hvor þeirra var grænn? mig langar meir
til að sjá hann.
Hanna svaraði ekki, þóttist alveg heyrnarlaus og
horfði niður í diskinn sinn. Hún þurfti að tala við afa í
einrúmi og steig ofan á tærnar á honum til merkis um
það.
— Æ, æ, sagði amma, — hvað á þetta að fyrirstilla,
barn, þú stígur einmitt ofan á verri fótinn á mér, hvers-
lags lappaspark er þetta eiginlega?
— Fyrirgefðu, amma mín, ég ætlaði alls ekki að gera
þetta, sagði Hanna, en um leið gaut hún augum til afa,
en hann lézt ekkert skilja. Ó hann afi, hve hann gat
verið skrítinn stundum.
— Nú förum við fram í hólma, sagði afi, þegar hann
var búinn með grautinn úr blárósóttu skálinni sinni.
— Húrra! hrópaði Hanna og stökk á fætur. — Gam-
an, gaman, en afi, ég þarf að segja þér ofurlítið, hvísl-
aði hún og togaði hann á fætur.
— Hvað er nú helzt til tíðinda, lambið mitt? spurði
afi, þegar þau voru setzt sunnan undir vegg og létu sól-
ina verma sig, meðan amma lauk við inniverkin, því
hún ætlaði með þeim.
— Veiztu að karlinn heima ætlar að fá kotið okkar
og hólmana líka? sagði Hanna.
— Jæja, ætlar hann það, maðurinn, sagði afi ósköp
róiega.
— Já, hann sagði það sjálfur, trúirðu því ekki? Hvað
ætlarðu að gera?
— Fara út í hólma og hreinsa þar til, anzaði afi.
— Nei, afi, ætlarðu að láta hann taka kotið?
— Ætli hann ráði nokkuð við það. Það yrðu anzi
margir pokar af mold ef hann ætlar að bera þá heim á
tún, sagði afi og pírði augunum móti sólinni glettinn
á svip.
— Svo kallaði hann mig bæði trippi og kind, en þig
karlinn í Koti.
— Nei, er það satt, sagði afi, — maðurinn er líklega
reglulega skemmtilegur.
— Ég var að hugsa um að láta Neró skella honum.
— Hanna María, sagði afi og sneri sér nú að henni,
hvað heyri ég, viltu að þeir skjóti Neró fyrir þér?
— Geta þeir, mega þeir það?
— Já, telpa mín, þeir hafa fullan rétt til þess.
— Hann tók utan um hálsinn á Neró og horfði í
augu hans. Svo hvíslaði hún svo lágt, að afi heyrði það
ekki:
— Ef þeir skjóta þig, skal ég skjóta þá alla saman,
Neró minn. Neró kinkaði kolli og dinglaði rófunni.
Honum fannst það bara sanngjarnt. Neró fékk ekki að
fara fram í hólmana, og því síður Harpa. Þau stóðu
bæði eftir á klöppinni, þegar afi ýtti skektunni frá.
Hann 'fór sjaldan á trillunni út í hólma, það var svo
stutt að það tók því ekki. Hanna og afi reru, en amma
sat á sléttri fjöl í skutnum.
Hanna reyndi að snúa á afa, en hann lét ekki leika
á sig, enn var hann meiri ræðari en hún, hvað sem
seinna yrði. Þau gengu um hólmana, tíndu rusl úr
hreiðrunum og löguðu þau til, auk þess settu þau upp
nokkrar hræður. Hanna vildi fá fleiri og skrautlegri
druslur til að hengja upp, hún var með sjálfri sér ákveð-
in í að hreiðrin í þeirra hólmum skyldu verða fleiri og
fallegri en nokkru sinni fyrr. Hún ætlaði að reyna að
hæna kollurnar úr hólmunum hans Jóns yfir til þeirra.
Ekki þorði hún að láta afa vita um þessa ráðagerð sína,
hann hefði aldrei samþykkt hana.
Örfáar kollur voru farnar að hreiðra sig, en næstu
daga myndi þeim óðum fjölga, ef að vanda léti. Nú var
um að gera að vaka vel og passa varginn, en það var
hrafninn og svartbakurinn, að ekki sé talað um tófuna.
Sæi hún sér færi á að komast í varpið, gerði hún venju-
legast meiri usla á einni nóttu en svartbakurinn og
hrafninn til samans á heilli viku.
A sundunum syntu pörin saman tvö og tvö og kvök-
uðu sitt úa-úa-mál. Þau voru að ræða saman um fram-
tíðina, hreiðurgerðina og tilvonandi dætur og syni.
Á leiðinni í land sat Hanna María þungt hugsi. Henni
hafði dottið ofurlítið í hug, sem hún var ákveðin í að
framkvæma, þótt með leynd yrði það að fara. Hún
þorði ekki einu sinni að hugsa um hvað afi og arnma
segðu, kæmust þau að fyrirætlun hennar. En strákarn-
ir og Jón voru svo leiðinlegir, að þeir áttu meira en
skilið að hún léki ofurlítið á þá.
Fjórir dagar liðu. Alltaf glímdi Hanna við samvizku
sína: Átti hún að gera það? Nei, sagði samvizkan ákveð-
in. — Jú, gerðu það bara! sagði ofurlítill púki, sem sat
á öxlinni á henni og hvíslaði inn í eyra hennar. Lolts
sá Hanna að þetta dugði ekki, ákvörðun varð hún að
taka, og púkinn yfirgnæfði rödd samvizkunnar. Hún
tók fullnaðarákvörðun: í nótt skyldi hafizt handa.
Neró lá fram á lappir sínar við hestasteininn og dró
ýsur, þegar Hanna kom til að ræða málið við hann.
JIO Heima er bezt