Heima er bezt - 01.04.1965, Side 17

í Winnipeg.
Þegar lokið var sex mánaða sumarskólanum í Þing-
vallanýlendu, sem Guðný systir mín var kennari við,
tók það af fjölskyldunni, sem þar beið, sig upp og hélt
brott þaðan, þ. e. móðir mín, bræður mínir tveir og
systir. Faðir minn tók á móti þeim í Westbourne og
ók með þau heim á heimili okkar í Vatnslöndum.
Um haustið giftist Guðný Þórði Johnson, sem var í
góðri stöðu sem úrsmiður og sölumaður hjá skartgripa-
verzluninni „Andrews & Son“ við Aðalstræti í Winni-
peg. Mamma, Doddi litli bróðir minn og ég, fórum til
borgarinnar til að vera við brúðkaupið. Mér var mikið
niðri fyrir út af því, að fá nú að sjá Winnipeg aftur
eftir meira en 7 ár. Ég var rétt orðinn 8 ára, þegar ég
fór þaðan 1886, og mundi nú borgina óglöggt. En vel
mundi ég skólagönguár mitt þar, og var nú fullur for-
vitni og áhuga á að kynnast betur „hinni miklu borg“.
Þegar inamma og Doddi litli héldu heimleiðis, varð ég
eftir, í von um að fá eitthvað að gera. Systir mín og
mágur voru svo væn, að bjóða mér að búa hjá sér.
Fyrsta heimilið þeirra var einnar hæðar leiguhús við
Boundary-stræti (síðar Maryland-stræti). Það var yzta
stræti borgarinnar að vestanverðu, og tók þá við enda-
laus sléttan, þar sem hvergi sá byggt ból, — nema hvað
Gallagher-sláturhúsin og griparéttirnar voru þar í mílu
fjarlægð.
Winnipeg var ekki á þeirri tíð umsvifa- né ysmikill
höfuðstaður. En þar ríkti þó andrúmsloft traustra við-
skipta og ýmislegt var til marks um farsælar framfarir.
Einn sýnilegur framfaravottur var innleiðing rafknú-
inna sporvagna, sem nýlega hafði gerzt, í samkeppni
við hestvagnana, og valtið mikinn úlfaþyt í vissum her-
búðum. Bæði fólksflutningafélögin börðust hörkulega
fyrir tilveru sinni. Fyrir 5 sent féklcst einn farmiði á
sporvögnunum, en tveir á hestvögnunum. Þegar frá
leið voru hestvagnamir lagðir niður. Þeir voru minni
en hinir og vitaskuld miklu seinfærari. Sumir þeirra
voru eineykisvagnar. En fyrir þá, sem stærri voru,
Aðalstrætis-vagnana, var beitt tveimur hestum. Þetta
var geysilegt erfiði fyrir skepnurnar, enda vom þær
horaðar og aumkvunarverðar útlits. Til þess að hreyfa
þessa þungu vagna af stað hverju sinni, þurftu hestam-
ir að gera mikið átak, en varla höfðu þeir náð sér á
hægt brokk, þegar komið var á næsta stanzstað, og
þannig endurtók þessi þrældómur sig í sífellu. Ég held
að bæjarbúar hafi andað léttar, þegar hætt var við þessa
flutningsaðferð, enda þótt fargjöldin tvöfölduðust.
Ég hafði, sem sagt, orðið eftir í Winnipeg í von um
að vinna mér eitthvað inn. En á því varð bið, og fór ég
að verða óþolinmóður yfir iðjuleysinu. Eftir nokkrar
vikur tókst Þórði að útvega mér vinnu í matvöruverzl-
un við Aðalstræti, skammt frá James-stræti, og áttu
hana bræðurnir M. E. & J. K. Wright. Átti ég að bera
matvörur í körfum víðsvegar út um borgarhverfin.
Vinnutíminn var frá 8 að morgni til 6 að kvöldi, og
öll góflan, sem ég fékk í kaup, vora 3 dollarar fyrir 6
daga viku. Körfurnar voru stundum þrælþungar, eink-
um þegar pantaðar höfðu verið dósavörur eða mjöl-
posar. Og með því að ég bar í báðum höndum, gat ég
ekki varið á mér andlitið með þeim, svo að oft fékk ég
kalbit á nef og kinnar, þegar ég plampaði á móti strekk-
ingsvindi í allt að 35 stiga frosti.
Heldur var ég ósæll í þessari vinnu, ekki svo mjög
vegna þess, að hún væri svo fjarska erfið, heldur eink-
um vegna þess, hve óþægilegt það var, að þramma í
djúpum snjónum í afar frosthörðu veðri. Mér hefði
líka komið bemr, að innvinna mér svolítið meira, því
að ég tók mér það mjög nærri, að nota mér góðsemi
systur minnar og mágs, sem veittu mér húsnæði án þess
að ætlast til nokkurrar greiðslu og tóku mjög lítið,
stundum ekki neitt, fyrir fæði mitt. En þau hvöttu mig
til að vera áfram í þessu starfi, í von um að eitthvað
betra mundi bjóðast.
Skemmtanir sótti ég engar, — hafði hvorki tíma né
peninga til slíks léttúðarlífernis. En stundum gerðust
skemmtileg atvik, sem rufu fábreytni daganna, — eins
og þegar hr. Steen týndi hundinum sínum. Hann var
maður nokkuð minni en meðalhár, en stórmikill á þver-
veginn og vó 280 ensk pund. Hann var ritstjóri „Verzl-
unartíðindanna“ (The Commercial). Með því að hann
var ekki með öllu laus við áhyggjur út af ofþyngd
sinni, skauzt hann oft á morgnana, þegar hann var á
leið til skrifstofunnar, inn í búðina til að vigta sig.
Hefði hann þá lagt af svo sem eitt pund, komst hann í
mjög gott skap, og við líka, húsbændur mínir og ég,
eins og vera bar. Einn kaldan febrúarmorgun kom hann
eins og venjulega með sporvagninum, og hjálpaði vagn-
stjórinn honum niður. Þess var full þörf, því að vetr-
arfrakki hans, skinnfóðraður og þungur mjög, var hon-
um óþjáll og hreyfingar hans erfiðisamar og silalegar.
En í stað þess að ganga inn í skrifstofuna við James-
stræti, rétt við götuhomið, stóð hann stundarkom {
sömu sporum úti á götunni. Hann hafði tekið eftir þyí,
að litli hundurinn hans, sem aldrei skildi við hann, var
horfinn, og blístraði nú af öllum mætti, en árangurs-
laust. Lögregluþjónn var að koma upp Aðalstræti, bauð
honum glaðlega góðan daginn og spurði hvað væri að.
Sagðist hr. Steen vera að kalla á hundinn sinn, sem
hlyti að hafa flækzt eitthvað burt. Hlæjandi benti lög-
regluþjónninn á staðinn, þar sem hundurinn var, þ. e.
milli fótanna á hr. Steen. Þar kúrði hann hinn rólegasti
og góndi upp á við. Að þessu var hent mikið gaman.
Svo kom dálítið annað atvik fyrir í mínu viðburða-
snauða lífi, sem ekki vakti mér neina kátínu, heldur
gerði um tíma alldimmt fyrir sálarsjónum mínum og
kom inn hjá mér nokkm vantrausti á mannlegt eðli
yfirhöfuð.
Framhald.
Heima er bezt 133