Heima er bezt - 01.04.1965, Síða 19

Steinunn B. Júliusdóttir og Þórður Ólafsson.
á þeim árum, þó búin væru ekki stór. Einu atviki man
ég sérstaklega eftir frá þeim tíma:
Við vorum öll fædd systkinin og eldri börnin farin
að hjálpa til við hin erfiðu störf, svo sem mótekju og
var svo einmitt í þetta skipti. Þær mæðgur unnu að mó-
tekju og það af börnunum, sem eitthvað gátu, en
yngstu drengirnir voru að leika sér skammt frá. Þannig
hagaði til, að tekið var í blautum mýrum nokkru neðan
við túnið, en þaðan stutt til sjávar og hafði fjaran með
öllu sínu aðdráttarafli dregið til sín hug litlu drengj-
anna enda ekki óalgengt, að við bræðurnir lékum okk-
ur þar. Þrjár til fjórar stungur voru ofan að mónum af
ónýtu rofi, síðan 4—6 stungur af nothæfum mó. Mó-
tekjunni þurfti að haga þannig, að tekið væri í horni,
svo að tvær hliðar á stykkinu, sem fyrir var tekið,
vissi að gömlu gröfunum, sem fullar voru af vatni og
mikils þótti um vert, að allur sá mór næðist, sem not-
hæfur var, en til þess, að það mætti takast varð að hafa
tvo vatnsbakka og taka fyrst úr miðjunni og var nauð-
synlegt að hafa mikla aðgæzlu við mótekju í votum
gröfum. Nú var verkaskipting þannig að móðir mín
stakk, en þrjú eldri systkinin stóðu á stöllum og hand-
lönguðu móköggla upp á bakkann, en amma mín tók
við honum þar og hlóð í köst. Nú er móðir mín ný-
byrjuð á síðustu stungunni og voru þá líka eftir vatns-
bakkarnir, sem oft var einn þriðji eða meira af því,
sem heitið gat sæmilegur mór, þá skeður það, að ein-
hver verður þess var, að yngstu drengirnir fjórir, sem
voru að leik í fjörunni voru flæddir á smáflúð skammt
framan við fjöruborðið. Ég man enn þá, hvað móðir
mín var fljót að komast upp úr mógröfinni og skunda
til sjávar, vaða fram og bera drengina í land, og taldi
hún sig ekki hafa mátt seinna koma. Þegar hún var
komin með drengina upp úr fjörunni, settist hún niður
en það þótti okkur börnunum tíðindum sæta, ef móð-
ir okkar sat og hélt að sér höndum, en sjálfsagt hefur
hún verið að þakka guði hversu vel þetta ævintýri
drengjanna endaði. Því trúkona er hún mikil, enda
lagði hún við það mikla rækt að kenna okkur börnun-
um þau fræði, sem trúarlegs eðlis voru. En þegar upp
var staðið og haldið til þess verks, sem frá var horfið,
hafði annar vatnsbakkinn sprungið og það eina, sem
náðist til viðbótar, var ein eða tvær stungur ofan af
heila vatnsbakkanum, að sjálfsögðu hefur verið byrjað
aftur á nýjan leik, þó trúlega ekki fyrr en næsta morgun.
Oft hefur mér fundizt að lítið væri haldið á lofti
hlut konunnar, þegar heiðraðir eru afreksmenn okkar
og á ég þá ekki sízt við sjómannskonuna, því mörg
dæmi má finna ekki ólík því, sem að framn er getið í
lífi og starfi hinnar íslenzku sjómannskonu. Nærri má
geta að erfitt er þeim að gæta barnanna oft um lengri
tíma í fjarveru föður þeirra og þá ekki sízt fyrirferðar-
mikilla drengja, sem sækja eftir að leika sér við sjóinn,
áður en þeir skynja þær hættur, sem þar geta beðið
þeirra og margar andvökunætur veit ég, að móðir mín
átti í hörðum vetrarveðrum, þau ár sem hún átti sína
nánustu á sjó, svo ekki sé minnzt á síðari styrjaldarár-
in, en tveir synir hennar og tengdasonur voru í sigling-
um öll þau löngu ár. En gæfumanneskja hefur móðir
Framh. á bls. 149.
Heima er bezt 135