Heima er bezt - 01.04.1965, Síða 25

Borginni, eða öðrum skemmtistöðum, og kannske fengi
sér nokkra rúnta í miðbæ Reykjavíkur í luxusbíl, og
jafnvel brygði sér í gleðskaparíerðir um helgar á sumr-
in. Allt þetta, sem daglega er hneykslunarhella okkar
gamla fólksins. Og ekki varð því neitað, að Páll hafði
sagt mér ýmislegt af þessum hlutum. Ég vissi vel, að
hann mundi ekki hika við að halda því fram, að hann
væri sannur fulltrúi sinnar kynslóðar, og að það væri
rétt, að tilteknu marki. En jafnframt skaut upp í huga
mér þeim gamla ásteytingarsteini mínum, hversu sí-
fellt er verið að hneykslast á og lasta unga fólkið. Því
er lýst sem skemmtanasjúkum vandræðalýð, sem ekkert
sé að treysta á. Blöð og aðrir aðilar breiða sig út um
það, ef æskufólkinu verða einhver mistök á, en hitt
gleymist eða er látið liggja í þagnargildi, sem vel er gert
og vasklega. Og hérna við hliðina á mér sat einn þess-
ara ungu manna, sem sýndi það svo ekki var um villst,
að hann var hlaðinn orku og áhuga og staðráðinn í að
gefast ekki upp, hvað sem í skærist.
Mundi það ekki vera svo, að það sem æskulýðinn
skortir mest, séu verkefni, sem fyllt geta huga hans,
erfiðleikar, sem leggja hald á kraftana, og gefa ánægju
sigursins í aðra hönd? Ég held að ein meginorsök þess,
sem miður fer sé sú, að við sem eldri erum, gerum of
mikið að því að hneykslast og finna að, en of lítið að
því að reyna að skilja ungu kynslóðina, fyrirgefa henni
mistökin og leita að verkefnum, sem henni eru hugstæð.
Framvinda tímanna er svo hröð, breytingarnar svo ör-
ar, að reynsla okkar á ekki nema að nokkru leyti við
sem leiðbeining handa þeim, sem nú eru ungir. Og
skylda okkar, sem við því miður skjótum okkur um
of undan, er að finna nýjar leiðir, sem hæfa breyttum
tímum. Og eitt veit ég. Ég óttast ekki um æsku nútím-
ans, og í ófærðinni á Reykjaheiði sá ég lifandi dæmi
þess, að sú skoðun mín er rétt.
„Æ, gefðu mér smók úr pípunni þinni sem allra
snöggvast,“ segir Páll allt í einu. Við vorum þá á miðj-
um Grjóthálsi, höfðum brotizt gegnum einn af verstu
sköflunum, en fram undan virtist sæmilega greiðfært
næstu 100 metrana. Ég rétti honum pípuna dálítið
undrandi, því að ég vissi, að hann var enginn reykinga-
maður. Hann tók nokkur sog, fékk mér pípuna aftur
og sagði: „Þetta var gott, ég er alveg að tætast í sund-
ur.“ Og þá skildi ég hvers ltyns var. Þreytan var tekin
að segja til sín, enda tekur það á handleggi, herðar og
bak, að halda þungum trukk á réttum kili um vegleys-
ur og gegnum snjóskafla, og þurfa þess á milli að hlaupa
út og hálfblautur að tengja dráttartaugar og losa til
skiptis. Hann var að dreifa þreytunni síðasta spölinn.
En það var sigurhrós í svipnum, þegar við loks vorum
komnir gegnum síðasta skaflinn og renndum niður
brekkurnar til Húsavíkur.
Ekk'ert bar til tíðinda á leið okkar til Akureyrar eftir
þetta. Vaðlaheiðin hafði verið skafin um daginn, svo að
þar var torfærulaust.
Daginn eftir skildust leiðir. Ég varð eftir heima á
Akureyri, en félagar mínir héldu suður til Reykjavík-
ur, en syðra biðu þeirra enn nokkur verkefni á heiðum
uppi. Það var með dálitlum trega í huga, sem ég veif-
aði til þeirra, þegar bílarnir renndu úr hlaði heima hjá
mér. Lokið var viðburðaríku ferðalagi, sem hafði kennt
mér margt, bæði um duttlunga náttúrunnar, fegurð ís-
lenzkra heiða og hvers væri að vænta af ungum mönn-
um. En um leið og bílarnir hurfu raulaði ég ósjálfrátt
fyrir munni mér: „Guð má ráða, hvar við dönsum önn-
ur jól.“
Þegar ég er að ljúka við að skrifa þessa þætti fæ ég
bréf frá Páli sunnan úr Þýzkalandi, og ég get ekki stillt
mig um að hafa nokkur orð úr því að niðurlagi. En
hann segir svo:
„Þegar ég lít til baka, finnst mér síðastliðið sumar
hafi verið eitt allra skemmtilegasta sumarið, sem ég hef
lifað, og ef ég mætti kjósa mér eitthvað til að lifa upp
aftur frá sumrinu, þá mundi ég ekki hugsa mig um
tvisvar, heldur velja daginn, sem við vorum að brjótast
til byggða frá Þeistareykjum. Það var stórkostlegur
dagur. Éða hvað pípan þín var hressandi. Ég vona ég
eigi eftir að komast í eitthvað slíkt aftur.“
Þannig tala þeir einir, sem öræfin hafa heillað. Og
skyldi þetta ekki vera viðhorf býsna margra æsku-
manna, þegar þeir hafa fengið færi á að reyna í sér þol-
rifin, „finna kraftinn í sjálfum sér“. Það verða þeim
stærstu ánægjustundirnar.
w
4
©
%
-t-
©
í
+
©
I
I
I
I
I
I
©
I
I
i
4
LJrslit t fóla-ver&lciunagetraun
fyrir áshrifendur Heima er hezt
Fjöldamargar réttar ráðningar bárust blaðinu fyrir
febrúarlok, og nú hefur nafn sigurvegarans verið
dregið út. En sá, sem var svo heppinn að hljóta hin
glæsilegu verðlaun að þessu sinni var
ODDUR SIGFÚSSON,
Staffelli, Fellum, Norður-Múlasýslu.
Eins og kunnugt er, voru verðlaunin NILFISK
ryksuga með öllu tilheyrandi, að verðmæti krónur
4.325.00. — „Heima er bezt“ óskar Oddi til ham-
ingju með þessi glæsilegu verðlaun og biður hann
vel að njóta.
(Rétt ráðning: Þórir jökull.)
<■
<3
4
f
f
I
f

,,Sigling inn Eyjafjörh“,
nýútkomið einsöngslagahefti eftir Jóhann Ó. Haralds-
son, helgað minningu Davíðs Stefánssonar frá Fagra-
skógi. — Bókhlöðuverð kr. 100.00. Til áskrifenda HEB
aðeins kr. 70.00.
Heima er bezt 141