Heima er bezt - 01.04.1965, Side 29

settist í öndvegi og mataðist ekki um kvöldið. Sat hann
þar enn, er menn fóru að sofa. En um morguninn, er
menn stóðu upp, sat hann þar enn og var dauður. Þá
sendi húsfreyja mann til Arnkels og bað segja honum
andlát Þórólfs. Reið Arnkell þá upp í Hvamm, og
nokkrir heimamenn hans. Er þeir komu í Hvamm, varð
Arnkell þess viss, að faðir hans var dauður og sat í há-
sæti, en fólk allt var óttafullt, því að öllum þótti óþokki
á andláti hans.
Gekk Arnkell nú inn í eldaskálann og svo inn eftir
setinu á bak Þórólfi. Hann bað hvern varast að ganga
framan að honum, meðan honum voru ekki nábjargir
veittar. Tók Arnkell þá í herðar Þórólfi, og varð hann
að kenna aflsmunar, áður hann kæmi honum undir.
Síðan sveipaði hann klæðum að höfði Þórólfs og bjó
um hann eftir siðvenju. Eftir það lét hann brjóta vegg-
inn á bak honum og draga hann þar út. Síðan voru
yxn fyrir sleða beittir. Var Þórólfur þar á lagður og
honum ekið upp í Þórsárdal og þar dysjaður rammlega.
Eftir það reið Arnkell heim í Hvamm og kastaði
eign sinni á fé allt, er þar stóð saman, og faðir hans
hafði átt. Var Arnkell þar þrjár nætur og var þessa
stund tíðindalaust. Fór hann síðan heim.----------
Eftir dauða Þórólfs bægifóts, urðu menn fljótt þess
varir, að hann lá ekki kyrr í dysinni. Þótti mörgum þar
í dalnum illt úti að vera eftir að sól var setzt. Þar með
skeði það og að yxn þau, er Þórólfi var ekið á til leg-
staðar, urðu tröllriða, og allur fénaður, er nær kom
dys Þórólfs, ærðist og æpti til bana. Smalamaður frá
Hvammi kom oft svo heim, að Þórólfur hafði eltan
hann. Allir fuglar, er settust á dys Þórólfs, féllu dauð-
ir niður.
Enn ágerðust þessir reimleikar svo, að varla þorði
nokkur maður upp í dalinn í nágrenni við dysina.
Smalamaður fannst dauður, skammt frá dys Þórólfs
og lamið í honum hvert bein, og að lokum lézt hús-
freyjan, ekkja Þórólfs. Leit svo út sem dalurinn myndi
allur eyðast.
Menn kærðu þetta fyrir Arnkeli, og þótti mönnum
hann helzt eiga að ráða bætur á. En sú var reynslan,
að hvar sem Arnkell var staddur, varð ekkert mein
að Þórólfi.
Arnkell fór svo upp í dalinn að dys Þórólfs, ásamt
nokkrum sveitungum sínum. Var þá dysin rofin og þar
lá Þórólfur og virtist ófúinn, og var hann hinn illileg-
asti ásýndum. Þeir tóku hann nú úr dysinni og settu á
eins konar sleða eða vögur „og beittu fyrir tvá sterka
yxn,u eins og segir í sögunni og drógu hann yfir háls
á leið til Úlfarsfells. Ætlaði Arnkell að færa hann út
til Vaðilshöfða og jarða hann þar. En það er allskammt
frá Bólstað. En er þeir komu á hálsbrúnina, þá ærðust
yxnirnir og urðu þegar lausir. Sprungu þeir báðir á
hlaupunum.
Var Þórólfur þá svo þungur á ækinu, að þeir gátu
Narfeyri. Kirkjan.
naumast hreyft hann. Að lokum gátu þeir þó fært
hann fram á klettahöfða einn lítinn og jörðuðu hann
þar. Og heitir sá höfði Bægifótshöfði.
Lét Arnkell síðan leggja garð um þveran höfðann
fyrir ofan dysina svo háan, að eigi komst yfir, nema
fuglinn fljúgandi, og „sér þess enn merki,u segir í sög-
unni. Lá Þórólfur þar kyrr alla stund meðan Arnkell
lifði.
Þessi litli höfði, Bægifótshöfði, er rétt við þjóðveg-
inn, er kemur inn í Alftafjörðinn, en lítil merki munu
nú sjást um varnargarðinn, sem aðeins fuglinn fljúg-
andi komst yfir.--------
Og enn þá vill Þórólfur bægifótur ekki kyrr liggja.
Arnkell sonur hans á Bólstað er veginn að undirlagi
Snorra goða, og féll þar mikill héraðshöfðingi og val-
menni. Ekki leið á löngu frá láti Arnkels, þar til ó-
kyrrð færðist yfir nágrennið og gerast nú margir at-
burðir í sambandi við afturgöngu Þórólfs. Voru nú
liðin allmörg ár frá láti Þórólfs bægifóts, og nýir menn
komnir til sögunnar. Á Kársstöðum bjó nú Þóroddur
Þorbrandsson og hafði helzt mannaforráð þar í sveit.
Bólstaður er þá þegar kominn í eyði, því að eftir að
Arnkell ver veginn, hélzt þar enginn við vegna aftur-
göngu Þórólfs, því að hann deyddi þar bæði fólk og
fénað. — Og segir svo í Eyrbyggju: „Hefur og engi
maður traust til borið að byggja þar, fyrir þær sakar.“
En þegar Bólstaður er eyddur af fólki, fer Þórólfur
Heima er bezt 145