Heima er bezt - 01.05.1965, Síða 22

ÞATTUR ÆSKUNNAR
RITSTJORI
KÁRI sörli
Vorið 1923 fékk ég dálítinn fjárstyrk hjá Dansk
islandsk forbundsfond, til að heimsækja skóla
í Danmörku, og til kynningar á landi og þjóð.
Eg dvaldi lítið í Kaupmannahöfn, en ferðaðist
víða um landið og kom í marga skóla, bæði barnaskóla
og lýðháskóla. Þá var ótrúlega ódýrt að ferðast með
járnbrautum í Danmörku. Einu sinni keypti ég mér far-
miða með ríkisjárnbrautum, sem entist í hálfan mánuð
og kostaði aðeins 35 krónur danskar. Þennan hálfan
mánuð, sem farmiðinn var í gildi, gat ég farið eins víða
um landið og ég hafði þrek og löngun til. Ég gat farið
úr lestinni á hvaða stöð, sem ég vildi og tekið mér far
með annarri lest í hvaða átt, sem ég vildi. Þannig fór
ég víða um Jótland, sunnan Limafjarðar og um eyjarnar
Sjáland og Fjón, — og ennfremur um Suður-Jótland,
sem þá var nýlega sameinað Danmörku, eftir lok fyrri
heimsstyrjaldar, árið 1914—18.
Ég hafði nauma ferðapeninga, en langaði mjög til að
sjá meira af Norðurlöndunum, en Danmörk eina. Það
varð úr, að ég ákvað að skreppa til Noregs, og tók mér
far með eimskipinu Kong Haakon, sem þá hafði fastar
ferðir milli Kaupmannahafnar og Kristjaniu (Oslo).
Skipið fór frá Kaupmannahöfn kl. 12 á hádegi og
kom til Kristjaniu kl. 7 að morgni næsta dags.
Ekki man ég nú, hvað farmiðinn kostaði, en ég held
að hann hafi aðeins kostað 10 til 12 krónur. Vitanlega
gilti þessi farmiði aðeins fyrir þilfarið og lestina. Far-
miði á fyrsta og öðru farrými var ofviða mínum efna-
hag.
Um hádegið, þegar skipið lagði frá bryggju í Kaup-
mannahöfn, var glaða sólskin og hitinn yfir 20 stig.
Flestir farþegar héldu sig ofanþilja og nutu svalandi haf-
golunnar og sólarinnar.
í svipinn gleymdi ég því alveg, að ég ætti mér engan
næturstað vísan á skipinu.
Þegar sól fór að lækka á lofti, jókst hafgolan, svo að
svalt varð á þiljum uppi og fór farþegum fækkandi þar.
Mér hafði liðið ágætlega á þilfarinu allan daginn, en
þegar kvöldkulið jókst, var ég ekki nógu vel klæddur
til að rölta um þilfarið og eiga hvergi skýli, enda hurfu
nú farþegarnir smátt og smátt ofan í skipið. Ég hafði
kynnzt á þilfarinu dönskum stúdent, um tvítugt, sem
Georg Nielsen hét. Hann var á leið til Noregs að hitta
systur sína sem búsett var í Oslo. Hann var aðlaðandi
og hlýlegur í viðmóti og þekkti engan farþega á skipinu,
og var því líkt settur og ég. Við gerðumst því ferðafé-
lagar, minnugir þess, „að maður en mamis gaman.u
Okkur kom saman um það, þegar kvöldkulið jókst og
rökkrið færðist yfir, að svipast um í lestinni, en þar
máttu þilfarsfarþegar leita sér skjóls.
I lestinni var skuggsýnt mjög en þar var fjöldi fólks.
Þetta fólk sat á lestarhlerunum á neðri lestinni og höfðu
margir haft með sér teppi til að vefja utan um sig, og
allskonar pinkla og ferðatöskur notuðu sumir, sem
kodda.
Við félagarnir höfðum engan slíkan útbúnað, enda
komum við svo seint niður í lestina, að allir pallar og
lestarhlerar voru fullsetnir.
Engin óregla eða hávaði var þarna í lestinni, en þó
varð fólkinu ekki svefnsamt, nema helzt þeim, sem haft
höfðu með sér teppi og tryggt höfðu sér svefnpláss.
Þetta var löng og þreytandi nótt fyrir okkur félag-