Heima er bezt - 01.05.1965, Síða 31

Hönnu, sem nú var lögst á bakið og horfði upp í sól-
ina gegnum litað gletbrot, sem hún hafði fundið.
— Farðu úr fötunum, svo þú getir velt þér í sandin-
um eins og ég, svaraði Hanna og hélt áfram að góna
gegnum glerið.
Sonja hugsaði sig um, svo fór hún úr peysunni og
pilsinu, braut það vel saman og setti það upp á flatan
stein.
Sverrir sat og gróf holu í sandinn með lítilli spýtu og
bullaði við sjálfan sig, systirin þurfti engar áhyggjur að
hafa af honum í svipinn.
— Viltu sjá það sem ég sé, kallaði Hanna.
Sonja hljóp til hennar, forvitnin uppmáluð.
— Hvað sérðu?
— Ævintýraheiminn, svaraði Hanna, — þú verður að
leggjast á bakið og horfa uppí sólina, ef þú vilt sjá hann.
Sonja lagðist á bakið, og Hanna rétti henni glerið.
— Guð, hvað þetta er sniðugt, sagði hún.
— Eigum við að safna glerbrotum, þá getum við átt
marga ævintýraheima, og farið þangað þegar okkur leið-
ist? spurði Hanna.
— Hvernig farið þangað? spurði Sonja skilningssljó.
— Bara hugsað okkur að við förum þangað, — hugs-
arðu aldrei neitt?
— Jú, jú, — en ég hef aldrei hugsað í gegnum gler.
Þær lágu þarna niðursokknar í sandinum og gleymdu
öllu nema ævintýraheiminum sem Hanna María virtist
vera svo kunnug. Sonja vildi fá að vita hvemig henni
dytti í hug svona skemmtilegar sögur, en Hanna vildi
ekki láta neitt uppi um það.
— Þær bara koma á bak við augnalokin á mér, og ég
flýti mér að lesa þær um leið og þær hlaupa framhjá,
sagði hún, en það gat Sonja ekki skilið. Aldrei hafði hún
séð sögur fæðast bak við augnalokin sín. Hanna hlaut
því að vera eitthvað skrítin í höfðinu.
Allt í einu kvað við hátt öskur, og þær hentust á fæt-
ur.
Það var Sverrir sem gaf þessi stórkostlegu hljóð frá
sér, hann hafði verið að klifra uppá stein í flæðarmálinu,
en runnið útaf honum og stungist beint á höfuðið í
sjóinn. Þegar hann var staðinn upp, náði sjórinn honum
nærri í mitti, og nú stóð hann þama og grenjaði eins
hátt og hann gat.
Hanna hljóp í hendingskasti niður sandinn.
— Svona, hættu þessum öskram, sagði hún og hristi
hann ofurlítið til, — þetta var nú ekki svo voðalegt, að
hann þyrfti að öskra svo óskaplega að það heyrðist heim
í bæ. Sonja stóð hágrátandi í fjömnni. Það fauk í Hönnu:
— Ætlið þið að grenja svo hátt að allir heyri það
heim í bæ, við skulum heldur klæða strákinn úr og
þurrka fötin hans í sólinni.
— Nei, við förum strax heim, hann getur fengið
lungnabólgu og dáið, snökti Sonja.
Það hnussaði fyrirlitlega í Hönnu: — Dáið af því að
blotna dálítið í glaða sólskini og hvítalogni, flest gat
krakkanum dottið í hug. Hún klæddi Sverri úr hverri
spjör og nuddaði skrokkinn á honum með peysunni
sinni. — Þetta kunni Sverrir að meta, hann ærslaðist alls-
nakinn í sandinum, velti sér um hrygg og reyndi að
steypa sér kollhnís:
— Gaman, gaman, hló hann og skríkti, svo tók hann
á sprett og hljóp beint út í sjóinn, svo skvetturnar gengu
langt yfir höfuðið á honum. — Sonja hljóðaði, en Hanna
hló. Strákurinn var reglulega skemmtilegur.
Þegar í land kom aftur, sá Hanna að Sonja var kom-
in af stað heim háskælandi, hún tók því strákinn, klæddi
hann í buxumar af sjálfri sér og peysuna og lagði af
stað upp túnið. Hafi hún átt von á skömmum, var það
ekkert á móti því óveðri sem nú skall á:
Guðný húsfreyja kom þjótandi á móti þeim og reif
Sverri af henni og svo ýmist skammaði hún Hönnu og
Sonju eða spurði Sverri, hvort hann væri ekki alveg að
deyja úr kulda, elsku litli drengurinn, og hvar vom
fötin hennar Sonju? Hvar var nýja pilsið?
Sonja leit á Hönnu.
— Hanna vildi koma í fótabað, vældi hún.
Það var svo sem auðvitað að hún hefði fundið upp á
þessu. Konan leit fyrirlitlega á Hönnu, sem stóð þarna
í nærbuxunum einum fata.
Villiköttur, það er það sem þú ert, hreytti hún útúr
sér og flýtti sér inn með Sverri.
Farðu og náðu í fötin mín, sagði Hanna við Sonju án
þess að líta á hana.
Sonja rölti inn og kom strax út aftur með fötin, sem
móðir hennar hafði hent í hana með þeim ummælum,
að Hanna skyldi hafa sig heim hið bráðasta, og ef Sonja
svo mikið sem talaði við hana, skyldi hún fá flengingu.
— Ég má aldrei tala við þig framar, tautaði hún.
— Mér er sama, klöguskítur, hreytti Hanna útúr sér
og reif af henni fötin. Ég skal heldur aldrei tala við
þig, þú ert grenjuskjóða, huglaus og getur ekkert nema
klagað.
Eftir að hafa ratt þessu úr sér þaut hún af stað ofan
túnið, það væri betra að Sonja sæi ekki tárin sem
streymdu niður kinnar hennar, fyrst hún væri rétt búin
að kalla hana grenjuskjóðu.
Hanna linnti ekki sprettinum fyrr en niðri í „Tára-
dalnum“ sínum. Þar henti hún sér á grúfu og lét eftir
sér að gráta eins lengi og hana lysti. Neró kom og lagð-
ist hjá henni, sleikti hana með mjúkri tungunni og ýlfr-
aði nokkram sinnum ofurlágt eins og í hughreystingar-
skyni.
BRÉFASKIPTI
Guðbjörg Sigurðardóttir, Engjaveg 7, Selfossi, Árnessýslu,
óskar eftir bréfaskiptum við pilt á aldrinum 15—17 ára. Æski-
legt að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Ólöf Matthiasdóttir, Melanesi, Rauðasandi, Vestur-Barða-
strandasýslu, óskar eftir bréfaskiptum við stúlkur á aldrinum
10—12 ára.
Guðbjörn Ósk Gunnarsdóttir, Haukadal, Dýrafirði, óskar
eftir bréfaskiptum við pilt eða stúlku á aldrinum 10—12 ára.
Æskilegt að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Heima er bezt 191