Heima er bezt - 01.06.1965, Blaðsíða 30

munurinn, að þá báru allir karlmenn vopn og voru
sumir í vígahug, en hér fór hópur friðsamra borgara í
hátíðaskapi.
Afram er haldið. Hóparnir þéttast og sameinast.
Gamlir kunningjar hittast og spjalla saman á hestbaki
og nýr kunningsskapur myndast milli þeirra, er aldrei
hafa áður sézt.
Þá er mér og ógleymanleg stundin, er við komum nið-
ur hjá Bolabás og Jitum hina veglegu tjaldborg á Leir-
unum og um alla Þingvallabyggð svo langt sem augað
eygði.
Aldrei hefur slík tjaldborg verið gerð á íslandi,
hvorki fyrr né síðar. Er talið að um 30 þúsund manns
hafi dvalizt á Þingvöllum, þá tvo til þrjá daga hátíðar-
innar, er flest var hátíðargesta. Var þá tjaldborgin mikla,
bæði á Leirunum og heima á Þingvöllum stærsta borg á
íslandi.
Mörg voru skemmtiatriði góð á Alþingishátíðinni,
en þrjú atriðin eru mér minnisstæðust: Sögulega leik-
sýningin, þjóðdansaflokkur barna og veðreiðarnar í
Bolabás.
Sögulega sýningin var leiksýning, sem sýndi lög-
mannskjör á Alþingi árið 930. Handritið — textann —
fyrir sýninguna höfðu þeir samið prófessorarnir: Ólaf-
ur Lárusson og Sigurður Nordal.
Persónur leiksins voru helztu höfðingjar landsins og
ráðamenn á þeim árum og fyrstur á mælendaskrá var
Úlfljótur, bóndi austan úr Lóni, er lögin lærði í Noregi
og flutti til landsins. Óskar hann í ræðu sinni, að þingið
kjósi nýjan lögsögumann í sinn stað. — Svo er að sjá,
sem mikið mannval hafi þá verið uppi á íslandi og þarf
ég ekki annað en nefna örfá nöfn merkra höfðingja, til

Lögberg hið gamla. Útsýn til Hengils.
að sanna mál mitt. Fyrstan nefni ég þá Hrafn Hængs-
son frá Hofi á Rangárvöllum, er kjörinn var lögsögu-
maður, þá Þorstein Ingólfsson Reykjavík, allsherjar
goða, Skallagrím Kveldúlfsson á Borg, Sel-Þóri Gríms-
son á Rauðamel ytra, Þorsteinn Þórólfsson þorskabít,
Hjalta Þórðarson að Hofi í Hjaltadal, en alls komu
fram á leiksýningunni þrjátíu og sjö höfðingsmenn og
leiðtogar þjóðarinnar, sem lögmanninn kjöru.
Þessi sýning var stórmerkileg og ógleymanleg.
Þá vil ég nefna þjóðdansasýningu barnanna. Bömin
voru svo vel æfð og sýningunni var svo vel stjórnað,
að unun var á að horfa.
A veðreiðunum sá ég marga úrvalsgæðinga, bæði
stökkhesta og skeiðhesta. Bezt man ég eftir einum skeið-
hesti, sem þó náði ekki verðlaunum, af því hann hljóp
upp, sem svo er kallað. Þessi Ijósgrái hestur var skag-
firzkur og hét Stígandi. Ég held að hann sé fegursti
gæðingur, sem ég hef augum litið. Er mér það ljóslif-
andi í minni, er hann brunaði af stað í skeiðsprettinn,
háreistur og föngulegur.
------Tveir menn held ég að vakið hafi mesta
athygli á kappreiðunum og það voru þeir Kristján
tíundi konungur Danmerkur og Oddur hinn sterki af
Skaganum, sem var þarna klæddur litfögrum fommanna-
búningi.
Konungurinn var mjög hrifinn og athugull áhorf-
andi á kappreiðunum og kunni sýnilega að meta fallega
gæðinga. Hann strauk þeim og klappaði, er þeir höfðu
lokið hlaupinu. Hann sýndi líka þá ljúfmennsku að
ganga til Ödds af Skaganum og spjalla við hann. Ein-
hver ljósmyndari náði ágætri mynd af þeim, þar sem
þeir stóðu og ræddust við.
------Eitt atriði enn vil ég nefna á Alþingishátíð-
inni, sem gleymist engum, sem þar var staddur, en það
er skrúðgangan til hátíðarmessunnar í Almannagjá.
Aldrei hef ég séð slíkan mannfjölda, sem í þeirri skrúð-
göngu, og allt var fólkið í raun og veru í hátíðabúningi.
Konur vom yzt fata í fínum möttlum og pelsum og
sumar á silkipeysufömm með slegin sjöl. Karlmenn
sumir í dökkum frökkum með harða hatta.
En hugsið ykkur hvílík fyrirhöfn það var, að flytja
allan þennan sparifatnað með sér ásamt matarforða
sængurfatnaði og svefnpokum. Ekki aðeins með bif-
reiðum frá Reykjavík og Suðurlandinu, heldur líka í
þverbakstöskum og jafnvel pokum víðsvegar að af land-
inu, þeir sem komu til hátíðarinnar ríðandi.
Miklar annir voru fyrsta morguninn að búa sig í
þessi spariklæði. Kvenfólkið bjóst í sitt skart og snyrti
sig inn í tjöldunum, en karlmenn rökuðu sig og þvoðu
sér um hendur og andlit við vatnskrana, sem dreifðir
voru um tjaldstæðið. En ofanjarðar vatnsleiðsla hafði
verið lögð þarna um hátíðasvæðið. í kranana sóttu menn
líka drykkjarvatn.
Guðsþjónustan í Almannagjá var ákaflega hátíðleg,
og líklega hefur hvergi í veröldinni verið haldin guðs-
þjónusta í svo sérkennilegu og stórbrotnu umhverfi.
226 Heima er bezt