Heima er bezt - 01.10.1965, Blaðsíða 17

Olson. Þeir voru synir Ólafs (,,sterka“) Ólafssonar og
konu hans, Guðnýjar Eyvindsdóttur, er bjuggu að Súlu-
nesi, Melasveit. Margir niðjar Ólafs á Súlunesi hafa ver-
ið vaskleikamenn (því miður ekki allir!). Þriggja sona
Ólafs Olsen (þ. e. Ólafs, Friðriks og Helga) er getið í
Lögb.-Hkr. sl. 7. maí, í samb. við sögu íslenzku ísknatt-
leiksfélaganna í Winnipeg, sem unnu Ólympíu-sigur
1920. (Olafur og Friðrik meðal stofnenda 1896. Sjá og
„Vestur-íslenzkar æviskrár“ 1964). Björn Olson og Guð-
rún frá Heimaskaga eignuðust 9 börn, en flest þeirra
dóu ung. Guðný, Þorsteinn og Þórður hafa náð háum
aldri. (Þórður lærði, ef ég man rétt, gimsteina- og skart-
gripaiðn hjá Dingwall-félaginu í Winnipeg og varð ung-
ur sölumaður þess, með aðsetur í New York).
Sumarið 1922 heimsótti ég Þorstein. Hann bjó þá í
Langruth. Ég verð að segja, að mér þótti mikið til fjöl-
skyldunnar koma, bæði að stærð og gjörvuleik. Hjónin
höfðu eignazt 8 sonu í röð, — bættu svo við sig 2 dætr-
um. Minnisstætt er mér það, að allir drengirnir, þótt
ungir væru sumir, léku á eitthvert hljóðfæri og höfðu
með sér samæfða hljómsveit. Síðan bar fundum ekki
saman (svo ég muni), fyrr en í ársbyrjun 1958, þá í
Vancouver.
Áreiðanlega þótti Þorsteini vænt um, er ég tjáði hon-
um, að ég hefði hug á að þýða þættina. Raunar hafði ég
hlakkað til að senda honum þýðinguna, fallega útgefna
með myndum í „Heima er bezt“. En bréf mitt um að
frumþýðingu væri lokið var á leiðinni til hans, er andlát
hans bar að, 6. marz 1964. Aldursárin urðu sem næst 86.
Þá næstk. 22. maí hefðu þau hjónin átt 65 ára hjúskapar-
afmæli.
Þorsteinn var hár maður, vel vaxinn, greindur og við-
mótshýr. Hann hafði góðan mann að geyma. Hann tal-
aði feðratunguna hiklaust og ritaði hana vel (svo sem
bréf hans sýna). Eins og hann tekur fram í formála, rit-
aði hann framanskráð ævisöguágrip einkum vegna niðja
sinna, fæddra og ófæddra, og hlaut því að rita það á
ensku. Mun fyrir honum hafa vakað, að hafa mál sitt
sem stytzt, og saknar maður ýmissa fróðleiksatriða, sem
hann hefði getað miðlað og vel gátu átt heima í bók
þessari.
Kortið hér að framan gerði þýð. eftir kanadisku vega-
korti, sem Þorsteinn hafði merkt á langferðir sínar tvær,
sem bókin segir frá. Á frumkortið vantar Hvítu-Leirá,
Njörvasund (Narrows) og vesturálmu Fairford-ár. Eru
staðir þessir hér kortlagðir eftir umsögn bókarinnar, í
von um, að skekkjurnar séu ekki alvarlegri en svo, að
kunnugir geti hent gaman að.
Hita- og kuldastig eru í þýðingunni miðuð við Celsíus.
Fjarlægðir eru gefnar ýmist í mílum eða kílómetrum
(eða hvorttveggja), og mun ekki skipta máli á vorri tíð,
þegar öllum er kennt, að ensk míla sé sem næst 1,6 km.
Útgefandi bókarinnar, frú Hólmfríður Daníelson,
Winnipeg, ritaði við hana eftirmála, sem hér fer á eftir
í þýðingu.
Fr. A. Fr.
Kirkja islenzka lúterska safnaðarins i Langruth.
Nokkur orð um höfundinn.
Þorsteinn (Steini) B. Olson fæddist 26. apríl að Nýja-
bæ á Akranesi. Foreldrar hans voru hjónin Björn Ólafs-
son frá Súlunesi, Melasveit, Borgarfjarðarsýslu, og Guð-
rún Jónsdóttir frá Heimaskaga, Akranesi. Þau fluttust til
Kanada (Nova Scotia) 1878, námu síðar land í Þingvalla-
nýlendu, Saskatchewan, en settust svo að á vesturströnd
Manitóbavatns.
Þorsteinn kvæntist 22. maí 1899 Hólmfríði Ólafsdótt-
ur (f. 2. okt. 1880, að Tungufelli, Borgarfj.s.), og fór
hjónavígslan fram í Westbourne, Manitóba. Foreldrar
Hólmfríðar voru hjónin Ólafur Þorleifsson, f. að Svarta-
gili, Þingvallasveit, Árnessýslu, og Guðbjörg Guðna-
dóttir, f. að Haga, Grímsnesi, Árnessýslu. Þau fluttust
til Kanada 1887, voru um skeið í Winnipeg, síðar á Big
Point, en síðast í Langruth, Manitóba.
Hólmfríður og Þorsteinn bjuggu í héraðinu vestan við
Manitóbavatn (Westbourne-byggð, Marshland, Big
Point og Langruth), unz þau settust að í Winnipeg 1943.
Þau fluttust til Vancouver, British Colombia, 1948 og
eig;a þar nú heima.
í kveðjusamsæti í Langruth árið 1943, þar sem saman
var kominn mikill fjöldi vina og velunnara, fóru ræðu-
Heima er bezt 365