Heima er bezt - 01.10.1965, Side 27

Atriði úr Gullna hliðinu. Kerlingin, Jón og Skrattinn.
vetna. Ykkur dettur kannske í hug, að ég vildi vingast
við hana svona í hallæri, en þið þá um það.
Bússi var nátturlega eins útlits og áður, en mér tókst
þó að toga nokkur orð út úr honum í náttúrufræði-
tímanum. Við nenntum sem sagt hvorugt að taka eftir,
og greip ég þá gæsina glóðvolga og spurði ósköp var-
færnislega, afhverju hann léti ekki klippa sig. — Það væri
hægt að setja í hann rúllur af stærstu gerð, og greiða
svo og „tubera” með „beauty”-lokkum hér og þar. Það
var auðvitað vogun af mér að segja svonalagað, þar
sem ég þekkti ekkert inn á piltinn. „Heyrðu!” sagði
hann. „Hvað kemur þér hausinn á mér við?” En svo-
litlu síðar bætti hann við: „Ég ætti ef til vill að fara til
rakara.” En lengra var þó samtalið ekki. Ég sætti lagi,
til þess að verða Dódó samferða heim, en hún átti heima
í næsta húsi. „Viltu virkilega vera mér samferða?”
spurði hún. „Ég trúi því varla, — er svo vön einverunni,
og svo ert þú líka svo falleg, en ég ófríð, og og----.”
Ég greip fram í fyrir henni og sagði, að svona mætti
hún aldrci tala. „í rauninni cr cnginn ófríður,” mælti
ég af andagift mikilli,” en fólk er aðeins mismunandi
laglcgt. Fríðleikurinn skiptir heldur ekki svo miklu
máli, „innrætið er miklu mikilvægara upp á lífið að
gcra.“ „Þakka þér fyrir þetta, scm þú hefur sagt,“ sagði
Dódó. „Ég licf oft verið að hugsa einmitt um þetta
sama, en aldrci fundizt ég hafa rétt til að trúa því.“
Við vorum nú komnar heim til mín, og ákvað ég
að bjóða Dódó inn. Það var eitthvað í fari hcnnar, sem
vakið hafði forvitni inína, og löngun til að grennslast
um hagi hennar alla. Alamma var ekki hcima, svo að
ég lagaði sjálf kaffi og fann til kökur handa okkur.
Eftir að við höfðum komið okkur þægilega fyrir inni
í herbcrginu mínu, kom ég tali inínu svo klókindalega
fyrir, að áður en langt um leið, var Dódó farin að
scgja mér frá sjálfri sér.
Hún var ættuð að vestan. Pabbi hcnnar var sjómaður,
en drukknaði, þegar hún var sjö ára. Mamma hennar
stóð þá ein uppi með fjögur börn. Svo mjög syrgði
hún mann sinn, að þrátt fyrir allan viljastyrk, bugaðist
hún og gerðist eiturlyfja-neytandi. Barnaverndarfélagið
kom börnunum fyrir á hinum ýmsu heimilum. En eftir
að svo var komið, var öllu loldð fyrir móður hennar,
og hún fyrirfór sér að lokum. Fólkið, sem Dódó lenti
hjá, var vægast sagt vont við hana. Lét hana meðal
annars heyra, að það, sem borgað var með henni, nægði
rétt fyrir glaðningu yfir helgarnar. Áfengi var þar
nefnilega mjög haft um hönd. Ekkert vissi hún um
systkini sín. „En þrátt fyrir allt þetta,” sagði Dódó,
„hef ég aldrei glatað trúnni á guð. Á meðan allt var
svo indælt fyrir vestan, og pabbi var ekki á sjónum,
las hann og sagði okkur margt um hann. í sameiningu
kenndu þau pabbi og mamma okkur systkinunum bænir
og hvernig ætti að biðja. Af þeim lærdómi mun ég búa
æfilangt.” Eftir frásögn þessa sátum við lengi hljóðar.
Tárin streymdu niður vanga mína. Ég gat ekki haldið
aftur af þeim. Mig langaði svo til að segja eitthvað
verulega fallegt við Dódó. En það var eins og allt
sæti fast hjá mér, og ég gat aðeins sagt, að ég væri viss
um að hún hlyti að lokum milda gæfu. „Þeim, sem á
guð trúa eru allir vegir færir.” Það segir pabbi alltaf
við mig, ef eitthvað virðist óklífanlegt — Ég vissi að
eftir þetta samtal, yrðum við Dódó alltaf vinkonur. —
Dagarnir þeir næstu í skólanum, voru allir líkir
hverjir öðrum. Krakkarnir virtust ekki ætla að taka
mig inn í hópinn. — En það var líka allt í lagi. — Ég
hafði Dódó. Við vorum nú orðnar óaðskiljanlegar. Hvað
Bússa viðvék, var hann ögn skárri. En hvort þið trúið
því eða ekki, þá hafði hann reyndar látið klippa sig og
angaði nú allur í „brillantíni” Stundum sá ég líka fjar-
rænt blik í augum hans, er hann gaut þeim til mín.
Innst inni var mér farið að þykja vænt um hann. — En
skjót eru veður að skipast í lofti. —
Dag einn, þegar ég kom heim úr skólanum, sögðu
pabbi og mamma, að nú væru þau loks í þann veginn
að fá óskir sínar uppfyltar. En ég hafði ekld hugmynd
um, hverjar þær óskir voru. Því, hvernig sem á því
stóð, þá höfðu þau aldrei borið nein mál undir minn
úrskurð. Ég spurði því alveg grandalaus: „Hverjar svo
sem óskir?” „Við höfum sparað í mörg ár,” sagði
pabbi, „og árangurinn er sá, að með næstu skipsferð,
scm fellur, förum við til nýja heimilisins okkar í Osló.”
Ég stóð aðeins og starði á þau drykklanga stund. En
svo, þegar ég hafði áttað mig, stundi ég upp: „En hvað
um Dódó? \ ið sem erum orðnar svo miídar vinkonur
og trúum alltaf hvor annari fyrir öllu. Hvorug okkar
getur án hinnar verið.“ „Stilltu þig væna mín,“ sagði
mamma. „Við höfum tekið eftir því, hve góðar vinkon-
ur þið eruð. Þú mátt ekki halda, að við séum algjörlega
sneidd öllum tilfinningum. En sem sagt. Við höfum
fengið samþykki barnaverndarnefndar um að mega taka
Dódó með okkur út. En farðu nú sem skjótast að taka
saman allt þitt dót.“
Heima er bezt 375