Heima er bezt - 01.03.1969, Side 36

skamma stund voru þau bæði búin að skipta um föt.
Að því búnu fóru þau út í fjósið. Þá voru gömlu
hjónin búin að standsetja mjaltavélina. Helena tók
til óspilltra málanna við mjaltirnar, en hin horfðu á
örlítið efablandin á svip. Brátt kom þó í ljós, að
Helena var engin viðvaningur við þetta verk. fvar
aðstoðaði hana eftir megni en afi og amma hreyttu
nytina, sem eftir var í kúnum, þegar búið var að
mjólka þær með mjaltavélinni.
Oðru hvoru gáfu þau Helenu auga og eitt sinn
sagði afi í viðurkenningartón: „Ég held að hún sé
lítið lengur heldur en Gunnar.“
I sama bili og mjöltunum lauk ók Gunnar í hlað.
Það hafði sprungið hjólbarði hjá honum og hann
orðið að fá lánaða slöngu, þar sem varahjólið varð
eftir heima.
Helena stóð við stofugluggann á Bugðulæk og teyg-
aði heyanganina, sem fyrir vit hennar lagði.
Þótt hún hefði kunnað vel við sig í Reykjavík,
að minnsta kosti eftir að hún kynntist ívari, fannst
henni dásamlegt að vera aftur stödd í sveit.
Hér voru líka allir svo vingjarnlegir, allt frá afa
og ömmu ívars til Sverris, yngsta barns Gunnars,
sem var aðeins fimm ára. Hin börn hans voru: Páll
sextán ára, Júlíus fjórtán ára og Elín tíu ára.
Palli og Júlli, eins og þeir voru oftast nefndir, líkt-
ust föður sínum mjög, sem aftur líktist sínum föður,
en var þó hærri vexti en hann og augu hans voru
jafn stálgrá en glaðlegri.
Sverrir og Elín voru aftur á móti ljóshærð og blá-
eyg, eins og móðir þeirra, sem hét Ásta.
ívar kom hljóðlega inn í herbergið og lokaði
hurðinni á eftir sér. Hann gekk til Helenu, lagði
arm sinn yfir herðar hennar og vanga sinn að hennar.
„Alveg heilluð af sveitasælunni?“ spurði hann lágt
við eyra hennar.
„Þetta er fallegt, finnst þér ekki?“ Hún benti út
um gluggann.
„Jú, virkilega fallegt,“ samsinnti hann, en horfði
á hana en ekki út. Hún var svo yndisleg, í heillandi
æskufegurð sinni, stúlkan hans, með sín dökku augu
og rjóðu varir, að hann hélt áfram að virða hana
fyrir sér, eins og hann vildi festa sér í minni hvern
andlitsdrátt hennar.
Stundum óskaði hann þess síðar, þegar hún var
ekki lengur stúlkan hans, að hann hefði ekki fest sér
jafn óafturkallanlega mynd hennar í minni. Gæti
ekki alltaf séð hana, eins og hún stæði við hlið hans,
þótt hún væri langt frá honum.
En hvern órar fyrir slíku, þegar allt leikur í lyndi?
„Af hverju horfirðu svona á mig?“ spurði hún og
Ivar kom til sjálfs sín.
„Ég var bara að hugsa um, hvað þú værir falleg,“
anzaði hann, tók hana í faðm sinn og settist með
hana á stól, sem var við gluggann.
I rauninni ætti hann að kyssa hana góða nótt og
fara yfir í hitt herbergið, sem hann átti að sofa í, en
væri hann alveg hreinskilinn við sjálfan sig, vissi
hann vel, að hann kærði sig ekkert um að fara frá
henni. Inni í hinu herberginu yrði hún bæði of langt
frá honum og of stutt.
Hann fór því hvergi, heldur vafði Helenu fastar
að sér og gældi við hana, með höndum sínum og
brennheitum kossum.
Hann fann þrá sína vaxa til hennar, þrá karlmanns
til konu. Hann velti því fyrir sér, hvort það væri of
mikil skírskotun til ástar hennar og trausts, að biðja
hana að gefa sig honum að fullnustu.
Helena fann, á áköfum atlotum hans og örum
andardrætti, hvert hugur hans stefndi, en hún frá-
fældist hann ekki fyrir það, heldur svaraði atlotum
hans á sinn blíðlega, feimniskennda hátt.
Hún hafði alltaf vitað, að ívar gæti ekki beðið,
þar til þau væru gift. Það var heldur ekkert atriði
fyrir henni — lengur. Einu sinni hafði hún gefið
sjálfri sér loforð þess efnis en þá vissi hún ekki held-
ur, að hún hitti ívar. Hann hafði komið inn í líf
hennar, snöggt, óvænt og hún hafði í fyrstu haldið
að hann hyrfi þaðan aftur jafn fyrirvaralaust. En
brátt hafði henni orðið ljóst, að Ivar Björnsson var
ekki kominn inn í tilveru hennar til þess eins, að
heilsa og kveðja, heldur til að beina lífi þeirra í sama
farveg um tíma og eilífð.
Þessi ungi, tilfinningaríki maður, hafði leyst úr
læðingi hennar blundandi tilfinningar, og hún hafði
gefið honum hug sinn og hjarta á fljótan, skilyrðis-
lausan hátt. Hún vissi, að hún myndi einnig gefa
honum það, sem eftir var á jafn skilyrðislausa hátt-
inn.
Þegar hann spurði lágri, niðurbældri röddu: „Má
ég vera hjá þér, Helena?“ svaraði hún honum án
nokkurs hiks: „Þú mátt vera hjá mér.“
„Elskan mín,“ sagði hann rámur, „elskan mín.“
Hann hneppti blússunni frá henni og kyssti ung,
þrýstin brjóst hennar aftur og aftur.
104 Heima er bezt