Heima er bezt - 01.12.1972, Qupperneq 16

var hann laus við allt slíkt, og Anna einnig, og áður hef
ég lýst afstöðu fóstru minnar til slíkra hluta, og þetta
fór að breytast.
Og nú var ég búinn að vera þarna í nokkur ár, þegar
ég, þetta kvöld, silaðist upp Hofsheiðina á rauðskjóttri
hryssu upp að Ásum til að hitta dýralækni sveitarinnar.
Annars vil ég skjóta því hér inn í, að aðal dýralæknir-
inn sat á Selfossi og hét Jón Pálsson, en hann var eltki
sóttur nema í meiriháttar tilfellum.
Leiðin var svo sannarlega draugaleg þetta kvöld, ekki
sízt í svona veðurfari.
Landið er þarna mjög mishæðótt og mikið af djúpum
lautum og háum hólum og hraunborgir og drangar á
víð og dreif, sem taka á sig alls konar kynjamyndir og
ýmis kynjahljóð heyrðust, þegar vindurinn gnauðaði í
hraunkötlunum.
Svo þegar tunglið hafði tækifæri til að gægjast fram í
milli skýjanna, birti yfir þessu undralandi og þá sá
maður, að það sem sýndist vera einhver á ferð, var bara
hraunstrýta eða eitthvað álíka.
En sú skjótta skilaði mér framhjá öllum þessum hætt-
um, og áður en langur tími leið, vorum við komin upp
að Kálfárbrú, og þar með hálfnuð leiðin að Ásum. Nú
vorum við komin á aðalveginn, en við höfðum stytt
okkur leið með því að fara beint upp Hofsheiði, en
aðalvegurinn liggur vestan Kálfár að brúnni. Á veginum
skilaði okkur betur áfram. Og brátt tóku við Löngu-
dælarholtin, en svo heitir slakkinn milli Skaftholtsfjalls
og Hamraholts.
Þar eru skuggalegir dalir og lautir að minnsta kosti í
tunglsljósi, og þarna á að vera reimt. Þar hefir sézt
ríðandi maður með hund, sem helzt var á ferð í dimmu.
Ég bjóst alltaf við að mæta honum og reyndi að hlusta,
en það var ekki svo gott því vindurinn þaut í fjallseggj-
unum og sinustráunum og undirspilið kom frá ánni.
Ég lagði mig svo fram við það að hlusta og reyna að
skynja umhverfið, að ég var orðinn kófsveittur þegar ég
komst upp að Rauðalæk, en hann rennur rétt fyrir
neðan túnið í Ásum. Og síðasta spölinn þangað heim
var ég byrjaður að jafna mig eftir alla spennuna á leið-
inni.
Nú gat ég þó andað rólega í bili. Ég náði fljótlega tali
af Ágúst og bar honum erindi mitt.
Hann var nýháttaður. Hann hafði síðastliðna nótt
vakað yfir kú á Skriðufelli og var því hvíldarþurfi. —
Hann sagði, að förin fram að Hofi yrði að dragast til
morguns, enda væri öllu óhætt, sem sjálfsagt var rétt.
Ég varð hins vegar fyrir miklum vonbrigðum; ég hafði
vonast eftir að hafa Agúst með mér til baka, en um það
var ekki að fást.
Ég bjóst þá til heimferðar, en Kristín húsfreyja var á
öðru máli. Hún sagði, að ég færi ekki fyrr en ég væri
búinn að fá einhverja hressingu. Sjálfsagt hefir hún séð
hvernig mér leið, þó hún hefði ekki orð á því.
Ég fór með Kristínu fram í eldhús og þáði hjá henni
ýmislegt góðgæti. Hún veitti mér rausnarlega eins og
hennar var von og vísa, og spjallaði við mig um alla
heima og geyma á meðan, en sjálfsagt hef ég verið
þungur til svars eins og fyrri daginn.
Kristín Stefánsdóttir í Ásum er ein af þeim konum,
sem maður gleymir seint, því hún var höfðingi í fasi og
höfðingi í lund, en lítið fyrir að trana sér fram.
Það var oft gestkvæmt í Ásum, enda var þar pósthús
og símstöð, og margur mun hafa kynnzt Kristínu í
gegnum síma (því hún afgreiddi oft), en aldrei séð
hana persónulega. Ég var mun hressari þegar ég hélt
frá Ásum. Það var ekki sízt Kristínu að þakka. Það var
furðu létt yfir okkur Skjónu báðum, þegar við héldum
niður túnið. Skjóna hafði fengið góða hvíld við snúru-
staurinn og ég andlega og líkamlega hressingu. En mér
fannst máninn eitthvað svo glottaralegur, þar sem hann
gægðist fram á milli skýjanna, það var eins og hann
vildi segja: Það er ekki allt búið enn.
Veðrið var það sama, sunnan strekkingur. Skýin komu
þjótandi um himinhvolfið eins og skip fyrir fullum segl-
um og hurfu bak við norðurfjöllin inn í ókunnan heim
háloftanna. Sjálfsagt myndi einhver annar á einhverjum
öðrum stað horfa á þessi sömu ský hverfa áfram norður
eitthvað í buskann. En máninn var staðfastari, hann
færðist hægt úr stað, hann var ennþá yfir Rangárþingi.
Svo kom kafþykkur skýjabakki og huldi ásýnd hans.
Áður en varði vorum við komin langleiðina fram yfir
Löngudælarholt og ekkert bar til tíðinda. Skeljhóll var á
vinstri hönd framan undir suðvesturhorninu á Skaft-
holtsfjalh; hann átti sér víst einhverja kynjasögu, en ég
þekkti þá sögu ekki, og þess vegna var ég ekki hræddur
við hann. En hóllinn vekur á sér athygli, því hann sting-
ur svo skemmtilega í stúf við landslagið. Annars er ég
helzt á því, að ekki megi hreyfa við honum, þá eigi eitt-
hvað að koma fyrir.
Nú var aðeins snertispölur fram að Kálfárbrú, og við
Skjóna höfðum komið okkur saman um að fara fram
veginn vestan ár. En hálf var henni illa við brúna. Það
söng eitthvað svo undarlega í þessum háu handriðum,
0g svo glumdi í brúargólfinu.
En þegar yfir brúna kom, tók merin á sprett upp á
hæðina fyrir vestan, en þá skipti hún snögglega niður
og hreinlega snarstanzaði; það hafði eitthvað birt í bili
og eitthvað hafði truflað hana; hún var allt í einu orðin
svo treg og næstum spyrnti við fótum. Hún hlaut að
heyra eða sjá eitthvað. Ég sá ekkert og heyrði ekkert,
en ég svitnaði. Það var tóft þarna við veginn og ég
áræddi að líta þangað, en sá ekki neitt.
Nú fór að síga í mig. Ætlaði merin að fara að taka
upp á því að vera stöð? Ég vissi, að það var til í kyninu.
Mér hefði þótt það líklegra, að hún tæki upp á slík-
um kúnstum, værum við að fara að heiman, en tæplega
á heimleið, og enginn hestur nálægt, enda meiri hætta
á slíkum ástríðum á vorin.
Meðan ég var að bollaleggja þetta, seig merin af stað,
og mér létti. Ekki höfðum við farið langan spöl, þegar
Kára þóknaðist að lofa Mána gamla að sjá niður til
okkar, og nú snarstanzaði merin aftur — og við sáum
eitthvað á veginum undir Fagurhól, ca. 400—500 m frá
416 Heima er bezt