Heima er bezt - 01.12.1972, Síða 32

— Sjáðu til, ja sko hann klæðir þig svo vel, það
finnst mér. Hún lagði sérstaka áherzlu á orðið, þig.
Ég hugsaði mig um andartak, hér bjó eitthvað
undir, að mér heilli og lifandi, en hvað?
— Randí, sagði ég, — ég er ekki fædd í gær, það
er þýðingarlaust fyrir þig, að slá ryki á augun á mér.
tJt með allan sannleikann, og það á stundinni. Hvers
vegna á ég að vera í gula kjólnum, sparikjólnum,
leystu frá skjóðunni, og það í hvelli, dragðu ekkert
undan, skilurðu það.
Randí auminginn sneri í sífellu upp á einn þumal-
inn á nýju skinnhönzkunum sínum og var nú næstum
farin að skæla.
Ég horfði steinþegjandi á hana, án þess svo mikið
sem að finna til meðaumkunar, já ég meira að segja
naut þess að kvelja hana, svona er ég mikið óhræsi.
Loks sagði hún hálfvolandi:
— Sjáðu til, sko þarna í partýinu, þú mannst
partýinu sem ég var í með Bjössa, þú veizt, var ein-
hver strákur alltaf að taka myndir, og nú er komið
á daginn að meðal myndanna er ein af mér og Bjössa,
Bjössi heldur utan um mig, þú skilur, kannski ekki
alltof pen mynd, við vorum víst orðin anzi hátt uppi.
Nú hefur einhver verið svo hugulsamur, — víst þessi
strákasni — að sýna Friðrik myndina og náttúrlega
varð hann alveg æfur, það bætti heldur ekki úr skák,
að kvöldið áður var Lárus Einars hjá okkur og hann
þurfti endilega að fara að segja Friðrik frá því, þegar
hann tók „feil“ á mér og Hildu systur minni, í held-
ur vafasömum félagsskap, hér eitt kvöldið meðan
hann var í London, — o, þetta bölvað fífl, mig lang-
aði að lúberja hann.
Friðrik var með myndaskrattann, þegar hann kom
heim í hádeginu og rak hana upp að nefinu á mér og
sagði eldrauður af vonzku.
— Er það svona sem þú hagar þér, þegar ég er
ekki heima.
Drottinn minn dýri, hvað átti ég að gera. Hilda
ég var dauðhrædd um að hann myndi ganga af mér
dauðri.
— O sei sei, skaut ég inn í — það hefði víst Frið-
rik síðast gert,-----en, það er óþarfi fyrir þig að
segja meira, ég skal botna söguna. Þú sagðir honum,
að það hefði verið ég sem var í partýinu, og minntir
hann á það sem vinur ykkar Lárus Einars sagði
kvöldið áður, ekki satt?
— Elsku Hilda mín, vert’ ekki svona æst, ég varð
einhvern veginn að bjarga mér, en sjáðu, ég hefði
getað sparað mér ómakið, hann trúði mér ekki, samt
minnti ég hann á það, að ég ætti engan gulan kjól,
það ættir þú aftur á móti. Hann hlustaði ekki á mig,
rauk bara út í fússi, ég hringdi niður á skrifstofu og
ætlaði að tala við hann en hann lét segja að hann væri
ekki við. Ég veit að hann er of stoltur til þess að
koma og tala við þig, auk þess veit ég að hann er
hræddur um að koma einhverju illu af stað milli
ykkar Axels. Hilda, þú hlýtur að sjá hvað þetta er
hræðilegt. Það er bara ein leið út úr þessu, þú verð-
ur að bjarga mér, ég lofa, að þetta skal vera í síðasta
sinn sem ég lendi í svona andstyggilegu klandri.
Nú var Randí farin að hágráta, og það var ekki
nema mátulegt á hana.
— Elsku Hi-----lda-----mín, kjökraði hún, — þú
trúir því kannski ekki, en mér þykir svo afskaplega
vænt um Friðrik, og ég dey ef hann fer frá mér.
Ég hlustaði þegjandi á hana og móti vilja mínum
heyrði ég rödd móður minnar. — Hilda mín, gættu
að Randí, hún er svo veikbyggð, hjálpaðu henni.
Ég strauk hárið frá enninu og rétti úr mér. Ég
reyndi að hlusta ekki á röddina sem talaði til mín og
ég reyndi líka að útiloka svip móður minnar, sem
sveif fyrir hugskotssjónum mínum, en það tókst
ekki.
— Gott og vel, Randí, sagði ég kuldalega, þó held
ég að mér hafi tekist að brosa örlítið. — Við Axel
skulum koma til ykkar í kvöld og ég skal vera í gula
kjólnum.
Hún leit til mín og brosti gegnum tárin.
— Elsku Hilda mín, þú ert svo góð, bezta systir í
heimi.
Þegar Axel kom heim um sexleytið, sagði ég hon-
um, að mig langaði út í kvöld, hvort hann væri ekki
til í að skreppa til Randíar og Friðriks.
— Ja, ég veit ekki, sagði hann og gretti sig, — ég
er hálf latur, ég hafði eiginlega hugsað mér að horfa
á sjónvarpið, eða bara gera ekki neitt.
Vitanlega hefði ég átt að rjúka upp í vonzku, og
segja eitthvað verulega andstyggilegt, en nú hafði ég
undanfarnar vikur lært sitt af hverju og auk þess var
„líf“ systur minnar í veði, ef marka má hennar eigin
orð, þess vegna brosti ég, tók um handlegginn á hon-
um, gerði mig til og sagði:
— Æ elskan, ég skil að þú ert latur, en mig langar
svo til Randíar, ég veit að Friðrik hefur keypt svo
margt í London, elskan við þurfum ekki að vera
lengi. Framhald
432 Heima er bezt