Heima er bezt - 01.08.1977, Síða 28

ÍSLENSK STÚLKA ERLENDIS
Hún gengur ein við unnarströnd
ung, en nokkuð fá,
ljós á brá, en hvít á hönd
og húð, með fötin blá.
Hún gengur hægt og hugsar margt,
við hafið er golan svöl,
og hverflynd báran hverfist vart,
en hnígur að smárri möl.
Hér þykir manni, að þar sé kalt,
en það varð mér við geð,
hér svíkur líka sólin allt,
sem að hún lífga réð.
Ég bið ég fái brátt að sjá
blessaðan dalinn minn,
og silfurtæra silungsá
og svala jökulinn.
Þar hef ég unað ung og smá,
unað við skauta og svell,
skaflana mína og skíðin frá,
— ég skemmdist ef ég féll. —
Ég skemmti mér þá. Er skemmtun hér
í skvaldri gleði fjær,
þar sem að enginn ann þó mér,
en allt með fláttskap hlær?
Ég var svo sæl, já, ég var góð
við jökulbrjóstið þitt,
og heima fyrstum ástaróð
opnaðist hjarta mitt;
ég gleymi því ei, því ástarmál
aldrei fegra var,
og hvergi elskar saklaus sál
með sælu meiri en þar.
Ég vil líða um lög og geim,
ó, löngun mín er sterk.
Vindur min, ljáðu mér vængi heim,
það væri kærleiksverk.
Hvort sem ég brosi, harma’ eða hlæ,
er hugur minn ávallt þar,
og varpaði ég mér í votan sæ
ég veit mig ræki þar.
Raunir mínar út af Frænkmmm eftir Halldór Helga-
son höfðu vart komið fyrir augu lesenda þegar einn
hringdi til mín frá Selfossi og sagði mér hvar þær væri
að finna. Því miður fór nafn þessa ágæta manns fram
hjá mér í símanum en þakkir mínar fær hann. Kvæði
þetta birtist í Búnaðarritinu 1924.
FRÆNKURNAR
I.
Hún Ranka á Reykjanesi
var rjóð eins og blóm í eggi,
og hefði þolað að þramma
og þjarka í vinnu-hreggi;
en hvort henni fanst ekki „fínna“
að fljúga um heima og geima
á vængjum sem „pabbi“ ’enni veitti
með verkunum sínum heima.
Það stóð til að kóngurinn kæmi. —
Hún keypti sér gull á barminn
og sóllita silkikjóla
og silfurfestar um arminn,
og hatt sem tók heila alin
í húsrúmi — þvílík gæði!
og stígvél með hæðar-hælum
— svo himninum nær hún stæði!
í algengum íslenskum klæðum
var óhæfa kóngi að mæta,
og dæmalaust vitlaust að vera
sem virðuleg heimasæta.
Því hann mundi, eins og ýmsir,
að umbúða-prýðinni hyggja,
en ekkert á innihaldi
né eðliskostunum byggja.
En kóngurinn gat ekki komið. —
og kjólarnir máttu’ ekki fúna,
og gullið það þurfti að glóa
svo gæfi það piltum trúna,
og eins þurfti’ að hafa hattinn
svo hégómaskapurinn sæi
þó eitthvað sem hátt sér hreykti
og heldur í meira lagi.
Hún klæddist í viðhafnar-klæðin,
þótt kóngurinn ekki sæi,
og undi sér úti á torgum
í allskonar göturagi.
Þar hjalaði’ hún dátt með hlátrum
og heyrðist segja: „hver skrattinn!"
er eitthvað var vont í veðri
— því vindurinn stóð í hattinn.
268 Heima er bezt