Heima er bezt - 01.08.1977, Qupperneq 29

II.
Hún Sigga í Sunnufelli
var sumarsins barn í anda
og leikandi létt í spori
og lagin til munns og handa.
Hún hirti og fágaði húsin
og hjálpaði pabba’ og mömmu,
hún stóð við búverk í búri
og bjó um gömlu ömmu.
Hún spann og hún vann til vefjar
á vetrardögunum löngum,
er pabbi’ hennar fór að fénu
með frosið skegg á vöngum.
Hún leit eftir lambfé á vori
og líknaði þyrstum munnum.
Hún hlustaði’ á þrasta-hörpur
er hljómuðu’ í grænum runnum.
Hún ræktaði teig í túni
svo tígin og frjáls í verki,
og sagði það væri sæla
að sýna þar iðjumerki.
Hún söng út í sumardaginn
með sigurrómi hvellum,
en árdísin endurkvað ljóðin
í öllum gnípum og fellum.
Að heykapnum gekk hún með hreysti
og hlífði sér ekki í neinu.
Hún bergði á lífsins lindum
úr loftinu sumar-hreinu.
— Hún þroskaði vit og vilja
í verki með pabba’ og mömmu,
og kynnti sér réttu rökin
með reynslunni hennar ömmu.
Það stóð til að kóngurinn kæmi. —
Hún kastaði dreifinni saman
og rifjaði áður en rigndi. —
Hún roðnaði nokkuð í framan:
„Ja, kannske ég heiti á kónginn,
ef kemst þetta grænt í hlöðu,
og lætur hann sveitina sjá sig,
að sýna’ honum fallega töðu“.
III.
Af frænkunum er þú fréttir
þá flýgur þér margt í huga,
og svo getur farið að seinast
segi þér einhver fluga:
„Ja — þegar sá kóngurinn kemur
er krefur inn hinsta skattinn,
þá réttir hún Sigga fram rósir
— en Ranka setur upp hattinn“.
Fleiri ljóð birtast þá ekki að sinni. — Kær kveðja.
E. E.
ÞORSTEINN BJÖRNSSON FRÁ MIKLABÆ:
Hugleiðingar við Austurvatnabrú
í Skagafirði
„Þið þekkið fold með blíðri brá....“
Öll ból byggð.
Nú er sú dæmalausasta vorblíða sem best má verða.
Enda eru blessaðir sumarfuglarnir snemma á ferð hing-
að á norðurhjarann, til að búa út hreiðrin fyrir varp-
tímann. Maríerluhjón komin fyrir nokkru, sem áreiðan-
lega verpa hér mjög í nánd við skálann okkar. Þær
vappa hér á hlaði alla daga, með sinn blíðróma dillandi
söng. Spóahjón spígspora vellandi í brautarkantinum
vestan við hliðið. Þar verpa þau á hverju sumri. Heið-
lóuhjón eru á lækjarbakka hér syðra, þar sem við tók-
um drykkjarvatn í gamla daga. Sandlóur eru komnar
á sandeyrina hér sunnan við, þar sem við tökum nú
neysluvatn. Allt er morandi af stelk og kríu. Skraut-
búnar endur synda í hverju viki Héraðsvatna. Æðurin
syndir vonglöð frameftir á móti straumi Vatnanna á
vit varphólmanna hér fyrir framan. Álftir eru að búa
hreiður sín á eylendinu hér beint á móti skálaglugg-
anum okkar á vesturstafni. Óðinshanarnir eru aðeins
ókomnir á tjarnarpollinn sinn hér við skálann. Þeirra er
skammt að bíða.
Randafluga flaug hér inn. Annari sneri ég við í skála-
dyrunum. Þá sem inn flaug tók ég í bolla og bar hana
út. Býst við að þær hafi viljað búa hér inni hjá okkur.
Það fer ætíð hrollur um mig ef ég er í nánd við þær.
Mér þótti leitt að vera svona ógestrisinn við flugu-
tetrið, en það var ekki um gott að gjöra með það. Von-
ast eftir að hún hafi komist ómeidd úr mínum höndum,
hún flaug frjálslega sinn veg.
„Vorið er komið og grundirnar gróa.“
Túnin eru orðin fagurgræn. Sést þónokkur grænn Ut-
ur um úthagann, í valllendi og móabörðum. Brautar-
kanturinn að verða skrúðgrænn. Bráðum koma sumar-
blómin, sóleyjar, fíflar og fjólur og allt blómskrautið
á jörðina. Mikill er máttur vors og sólar að vekja allt
til lífs úr vetrardrómanum. Ó þú unaðslega blessaða
vor. „Nóttlaus voraldar veröld/þar sem víðsýnið skín.“
„Suður til heiða frá sæbotni skáhöllum/sólheimur ljóm-
andi varðaður bláfjöllum“, mælir Stefán G. skáld. „Vor-
blómin sem þú vekur öll/vonfögur nú um dali og fjöll/
hafblá alda og himinskin/hafa mig lengi átt að vin“,
segir Jónas Hallgrímsson. Mér eru þessar ljóðlínur
mjög ofarlega í huga, á þessu dýrðlega vorkvöldi við
„Áusturvatnabrú“.
Lofum almáttugan Guð fyrir að lofa okkur hjónum
að njóta hér vors og sólar við starf.
Aldrei er svo þögult,
né einveran svo löng
að ekki hlýni skapið
við már.'etlunnar söng.
Heima er bezt 269