Heima er bezt - 01.08.1977, Qupperneq 30

ÞÓRARINN E. JÓNSSON
PRinSE
í úflegú
Saga í
miðaldastíl
5. HLUTI
Prinsessa skýrði konungi frá gangi málsins í stuttu
máli. Er hún hafði lokið máli sínu mælti konungur:
„Það sýnir sig bezt, að samsæri þetta er þaulhugsað
og hefur lengi verið undirbúið. Ekki skulum við samt
ætla, að hér láti Grímar hertogi staðar numið. Hann ætlar
sér ekki minna en hásætið sjálft og þar með öll yfirráð
yfir ríki voru. En svo virðist, sem hulin hönd sé búin
að taka í taumana og æðri stjóm segi hingað og ekki
lengra. Hér hefur komið nýr maður við sögu. Síðan eru
aðeins nokkrar vikur. Atburðarásin hefur verið hröð.
Þessi maður, sem ég á hér við, er Bjarnharður prins. Nú
skal sagt frá heitstrengingu þeirri, er ég gerði á Hamra-
hjalla, svo framt, að ég kæmist lífs af. —
Þá strengdi ég þess heit, þar við skör dauðans, er ég
sá Bjarnharð prins berjast með slíkum ágætum, að slíkt
hafði ég aldrei fyrr augum litið, að hann skyldi verða
konungur eftir minn dag. Þessa heitstrengingu gerði ég
þó að því tilskildu, að það væri beggja vilji. Nú vil ég
fá glögg svör frá þeim aðilum hér á staðnum og það strax.
Skal ég svo skýra í heyrenda hljóði frá því, hvers vegna
ég krefst svars nú þegar.“
Bjarnharður mælti: „Herra konungur og drottning og
aðrir hér, sem á mál mitt hlýðið. Ég festi ást á prinsess-
unni, strax í móttökusalnum, er hún rétti mér gjöfina.
Þá vissi ég ekki annað en að ég væri alþýðumaður, og
ásetti mér að eiga ást mína ásamt minningunni um hana
vel geymda í hjarta mínu. Síðan hefur rás atburðanna
verið hröð. Ég hef komizt að hinu sanna um ætterni mitt
og auðnazt það að vera heyrnarvottur að samtali svikar-
anna, sem óafvitandi komu upp um svikaáætlun sína.
Við Júlía prinsessa hétum hvort öðru eiginorði, áður en
ég fór ásamt Hrólfi vini mínum í leiðangur þann, sem
auðnaðist að bjarga lífi yðar, konungur vor og drottning.
Ykkar samþykkis var ekki hægt að leita í það sinn, en
mér skilst að það sé fengið.
Svar mitt er: Ég elska Júlíu prinsessu. Við hana eru
mínar fegurstu framtíðarvonir bundnar. Hún ein er
drottning hjarta míns. Engin kona önnur. Þetta er játn-
ing mín.“
Bjarnharður prins settist, er hann hafði lokið játningu
sinni.
Júlía prinsessa stóð upp og mælti:
„Vor konunglega tign, faðir vor og móðir. Minn vilji
í þessu efni er sá, að annað hvort á ég Bjarnharð prins
fyrir eiginmann og konung eða engan ella. Hann einn á
hjarta mitt. Þetta er svar mitt.“
Júlía prinsessa settist.
Konungur mælti: „Ég hef heyrt svar ykkar beggja,
Júlía prinsessa og Bjarnharður prins. Þetta er mikill dag-
ur bjartra vona og einnig dagur mikils sársauka.
Þegar ég kom heim áðan, nauðuglega sloppinn við líf-
tjón og drottning mín frá öðru verra, kom í ljós, að meira
en helmingur varnarliðsins var flúinn. Með öðrum orð-
um: Þeir voru uppvísir að svikum við konung sinn, land
og þjóð. Þá blasti við augum mínum tignarsæti Júlíu
prinsessu, sem stóð autt. Nú situr hún hér vor á meðal
með gleðisvip og geislandi augu. Því maðurinn, sem hún
elskar, er mikill maður og drengur góður, liklegur til af-
reka á sviði stjórnmála. Á orustuvellinum á hann varla
sinn líka. Ást hans á prinsessunni er gagnkvæm.
Samkvæmt játningu beggja nær heitstrenging mín
fram að ganga. Og vissulega hafið þið, prins og prinsessa,
samþykki mitt'og drottningarinnar til þessa ráðahags og
blessun okkar beggja þar að auki.
Nú kem ég að því atriði, hvers vegna ég fer aftan að
siðunum í þessu hjúskaparmáli. Nú eru ekki venjulegir
tímar. Voldugur óvinur, slunginn fantur af verstu teg-
und glæpamanna, hefur sagt mér stríð á hendur á mjög
lævíslegan hátt.
Einn voldugur höfðingi í einu nágrannaríki voru, Há-
rekur fursti, er dauður. Dauðann hlaut furstinn í vopna-
viðskiptum við Bjarnharð prins.
En Grímar hertogi er hvorki fangaður né dauður. Á
meðan hann er laus og lifandi er um engan frið að ræða.
Hann mun sitja í launsátri og brugga þar sín banaráð
okkur til handa.
Þess vegna krafðist ég opinberlega afstöðu ungu elsk-
endanna í þessu máli. Nú getur þú, Bjarnharður prins,
sem unnusti og tilvonandi eiginmaður vakað yfir lífi
Júlíu prinsessu jafnt á nóttu sem degi án þess að sú
ráðabreytni þurfi nokkurn að hneyksla. Minn grunur er
líka sá, að eigi muni þess langt að bíða, að þessi fram-
sýni mín eigi eftir að bjarga lífi prinsessunnar.
Þá sný ég máli mínu til þín, Hrólfur hershöfðingi. Á
sama sorgarstaðnum, þar sem margir vaskir menn létu
lífið, var önnur heitstrenging unnin en sú, sem ég gat um
áðan. Kom þú hér upp að hásætinu, Hrólfur hershöfð-
ingi, og tak hér formlega á móti tilskipan þessari frá
vorri hendi.
Nú bið ég þig, Bjarnharður prins, að koma hingað og
framkvæma hér í vorri viðurvist verk, sem þín konung-
borna tign gefur þér rétt til. Set þú Hrólf hershöfðingja
og vin vorn í embætti samkvæmt siðvenjum vorum.“
Bjarnharður prins reis þegar úr sæti sínu, gekk til
Hrólfs, þar sem hann stóð frammi fyrir hásætinu, og
mælti:
„.Hrólfur Hlöðversson. Eftir konunglegri tilskipan hans
hátignar, Manfreðs konungs í Garðaveldi, set ég yður
formlega hershöfðingja yfir öllum herafla ríkis vor. Hér
í viðurvist konungs fæ ég yður tákn það og skilrfki, sem
270 Heima er bezt