Heima er bezt - 01.06.1984, Síða 10

stjórn sparisjóðsins, verður deildarstjóri í K.Þ. og svona
sitthvað. Ég gekk strax í Kvenfélag Reykdæla, varð að mig
minnir formaður þess 1956 og þá 9 ár í röð og seinna aftur 9
ára tímabil, fór í stjórn Kvenfélagasambands Suður-Þing-
eyinga upp úr 1960, hef verið í henni síðan og vara-
formaður nú nokkur ár. Eftir að hafa starfað sem ritari í
stjórn Kvenfélagasambandsins var ég kosin sem fulltrúi á
aðalfund Sambands norðlenskra kvenna, gerðist ritari þess
1971, var kosin formaður 1976 og hef verið það síðan. Og ef
ég á að fara tíunda þetta frekar, þá er ég formaður Styrkt-
arfélags aldraðra hér í sýslunni, formaður skólaráðs Hús-
mæðraskólans á Laugum, í stjórn Safnahússins á Húsavík,
ogfl.
Ég veit ekki hvort ég hef tranað mér fram, satt að segja,
en ég er fremur dugleg að mæta á mannamót og taka til
máls á fundum. Ég hef gaman af að hitta fólk og hef fengið
tækifæri á þennan hátt til að kynnast mörgu fólki sem ég
ber virðingu fyrir og er hlýtt til og það er vissulega mikils
virði.
— Hvað er merkilegasta starfið sem k venfélög stuðla að?
— Ég held það sé að gefa konum tækifæri til að hittast,
deila geði og kynnast högum hvor annarrar. Námskeið og
ferðalög eru yfirleitt fastir liðir í starfseminni. Það er líka
mikilvægt að hafa það á tilfinningunni, að við getum
stuðlað að því að góð mál nái fram að ganga. Ég var 10 ár
formaður orlofsnefndar hér í sýslunni og það var mjög
skemmtilegt. Orlofsferð var farin á hverju ári, á hin og þessi
landshorn. 3 ár í röð fórum við hins vegar ferð um Borgar-
fjörð, kring Snæfellsnes og heim um Laxárdalsheiði, því
eftirspurnin eftir þeirri ferð var svo mikil. Og ég hafði alltaf
jafn gaman af að koma á Snæfellsnes.
— Um og eftir 1970 koma œ skýrar fram á sjónarsviðið
annars konar samtök og hreyfingar kvenna heldur en kven-
félögin, til dœmis Rauðsokkur, jafnréttishreyfingar,
Kvennaframboð og Kvennalisti nú síðast, að ógleymdum
Kvenréttindafélögunum. Er einhver samvinna á milli þessara
aðila, sameiginleg málefni, eða er um einhverjar alvarlegar
andstœður að rœða?
— Sömu konurnar starfa í mörgum þessara hópa og á
vissan hátt má jafnvel kalla þær allar með ákveðnum fyr-
irvara „rauðsokkur“, það er að segja að þær vilja allar
jafnrétti í raun. Sumar þeirra þykjast alltaf hafa búið við
77/ vinstri:
Elín við plastbátinn á Másvatni, albúin til sinna hefðbundnu
silungsveiða þar. Um 1960 tóku hjónin á leigu eyðijörðina Brett-
ingsstaði i Laxárdal. Henni fyigdi veiðiréttur í Másvatni. Elinu
segist svo frá:
„Synir okkar fóru fljótlega að gutla þar við veiði, en þótti hún
ekki borga sig, svo það varð niðurstaðan, að ég tók að mér útgerð-
ina og hef stundað hana nú í œðimörg sumur. Eg hef þennan plast-
bát og utanborðsmótor, veiði í soðið og sel reyktan silung“.
A ð neðan:
Teitur sunnan við skrúðgarðinn á Brún. Til hœgri sést heiti pottur-
inn, sem mikið er notaður eftir að hitaveitan kom til sögunnar.
það á sínum heimilum og ég held að það sé rétt. Sérstaklega
er þar um að ræða húsmæður, sem ekki hafa þurft að fara
út á vinnumarkaðinn, þær konur búa margar við fullkomið
jafnrétti, þær fá að ráða á sínu heimili og fullt tillit er tekið
til þeirra, bæði hvað varðar óskir og vilja.
Ég var fengin til að halda ræðu í Reykjavík fyrir hönd
Kvenfélagasambands íslands á Jafnréttisdaginn 1975, um
stöðu sveitakonunnar, og þar hélt ég þessu einmitt fram, að
hún hefði ekki búið við mikla kúgun. í mörgum tilfellum
bjuggu þær vissulega við kúgun og karlmenn hafa neytt
líkamlegra yfirburða, en hins vegar lögðu karlmenn á sig
meira erfiði og vosbúð og áttu sannarlega ekki alltaf sjö
dagana sæla. Það er alveg öruggt, að fjöldi húsmæðra í sveit
hefur notið fullrar virðingar barna sinna og maka. Hins
vegar getum við verið sammála um það að konan hefur
ekki notið jafnréttis á vinnumarkaði og gerir ekki enn.
En fleira kemur hér til. Konan er bundin við meðgöngu
og brjóstagjöf, þegar fjölskyldan stækkar, og ég held að það
séu nú ákaflega margar konur sem telja það fyrstu skyldu
sína að annast þetta litla barn, hafa hugann við það og
einbeita sér að því. Karlarnir þurfa ekki að standa í þessu,
og þetta veit vinnuveitandinn ósköp vel, og ekki eðlilegt að
hann sé spenntur fyrir því að láta konuna hafa fæðingar-
orlof á hverju ári. Þetta er vandamál. í raun og veru sýnist
mér eins hagkvæmt fyrir ríki og bæ að hafa konumar
hreinlega á kaupi heima hjá sér til að passa krakkana
heldur en að reka allar þessar dýru dagvistarstofnanir.
Nýlega sá ég tölur um að það kostaði eina milljón króna
fyrir ársbarn á slíkri sérhæfðri stofnun, að vísu þar sem vakt
er allan sólarhringinn og við erfið vandamál að glíma.
En varðandi þessa spurningu þína um hin ýmsu
kvennasamtök og hreyfingar, þá býst ég við að kvenfélögin
190 Heima er bezt