Heima er bezt - 01.06.1984, Síða 16

væri að ræða. Allt þetta geymdi ég
mér svo vel í minni sem mér var unnt.
I mínum augum voru allar gráar
merar eins, og það hlaut að vera til-
viljun eða heppni ef ég hitti á þá réttu,
ef um tvær eða fleiri væri að ræða. Ég
fór varlega inn í hrossahópinn, teymdi
hestana mína til að styggja þau síður.
Það voru þrjár gráar hryssur í hópn-
um. Eina þeirra gat ég afskrifað strax.
Hún var með folald sem fylgdi henni
fast. Þá voru tvær eftir og nú vandað-
ist málið. Báðar voru svo spakar að ég
gat gengið að þeim og handleikið þær
án þess þeim þætti það nokkru skipta.
Ég reyndi að fara, í huganum, yfir allt
sem Gunna hafði sagt mér um sína
hryssu og fannst að það passaði
nokkurnveginn við aðra þá gráu.
Ég varð að hætta á það, beislaði
merina og hélt af stað heimleiðis.
Heimferðin var ferðalag áhyggna og
óvissu. Var ekki eitthvað við hina
hryssuna sem ég ekki tók sem Gunna
hafði einmitt lýst sem einkenni á sínu
hrossi? Ef ég væri eftir allt með vit-
lausa meri yrði ég að fara strax til
baka og skila henni og sækja hina og
hver var kominn til að segja að hún
væri sú rétta? í þetta færi það sem eftir
var af deginum og hluti af nóttinni.
Ofan á allt bættist svo skömmin: að
þekkja ekki hross.
Ekki man ég hve langt var liðið á
daginn þegar ég kom að vegavinnu-
tjöldunum. Hitt man ég að einn
vinnufélaga minna var úti við. Sá hét
Hannes. Ekki var laust við að hann
hefði gaman af hrekkjum og ógætinn
var hann í orðum. Ég hafði varla stig-
ið af baki þegar hann segir:
„Endemis auli geturðu verið. Þú
heldur þó ekki að þetta sé merin
hennar Gunnu!“ Óþarft er að reyna að
lýsa hve óskaplega mér brá við þessi
orð, ekki síst vegna þess að ég vissi að
Hannes var glöggur á hesta. Og ekki
veit ég hve djúpt ég hefði sokkið í
skömm yfir fávisku minni, ef Gunna
gamla hefði ekki einmitt í þessu
komið út úr matarskúrnum og nánast
rekið upp ánægjuóp.
„Grána mín, komin aftur blessuð
kerlingin.“ Eitthvað á þessa leið orð-
aði hún það og bætti við:
„Að þú skyldir vera að þessari vit-
leysu.“
Mynd þessi af Bern-
hard A. Steincke var
tekin á Akureyri á
sjöunda tug 19. ald-
arinnar.
Bemhard A.
Steincke
kaupmaður og dýrasafnari
Eftirdr. S. L. Tuxen
Það er sérstök ánægja og heiður að fá hér á prent í Heima
er bezt eftirfarandi greinar um Bernhard A. Steincke
verslunarstjóra og S. L. Tuxen dýrafræðing. Eins og Steindór
Steindórsson frá Hlöðum segir í lokaorðum sínum, markaði
Steincke spor í sögu Akureyrar og nánast óviðunandi, hve
lítt þekktur hann er þar. Ennfremur lagði hann drjúgan
skerf til íslenskrar náttúrufræði, þótt hann sé enn færri
íslendingum kunnur fyrir það framlag.
Dr. S. L. Tuxen var heimsfrægur danskur líffræðingur,
sem samdi doktorsritgerð sína um íslenskt efni og gerðist
mikill íslandsvinur, svo mikill að hann taldi sig á endanum
Skagfirðing! Hann var sæmdur íslensku Fálkaorðunni 1974.
Dr. Tuxen ritaði grein sína um Steincke árið 1937, en hér
birtist hún í fyrsta sinn á íslensku.
196 Heimaerbezl