Heima er bezt - 01.06.1984, Blaðsíða 30

eðlisfræðilegu atriði tilverunnar, til að
komast hjá þeim misskilningi, að ein-
hverjar lifandi verur séu á einhverjum
sérstökum bylgjulengdum.*
Hitt er svo annað mál, að öll geisl-
un, sem gengur út frá einhverjum hlut
(í föstu, fljótandi eða loftkenndu ást-
andi) leitast við að skapa ástand hjá
móttakandanum, hliðstætt ástandi
sendandans. Öll vitum við um slíka
gagnverkun milli senditækis og mót-
tökutækis varðandi síma, útvarp og
sjónvarp. Og er sólin sendir hitageisla
sína til jarðarinnar, þá myndast hér
hliðstætt ástand og á sólunni, þótt í
milljónum sinnum minna mæli sé.
LÍFGEISLAN
FJARHRIF
FJARSKYNJUN
Sama er hægt að segja um hugsana-
flutning. Maður getur skynjað hugsun
þess er hana sendir, og skiptir þá engu
hvort sendandinn er nágranni, sam-
stirningur í fjarlægð, eða jafnvel íbúi
annars hnattar. Hér er það lífgeislun
sem á sér stað, og hvorki fjarlægð eða
efni virðist hafa hindrandi áhrif á
framkomu hennar.
Lífgeislan virðist einnig hafa til-
hneigingu til að framleiða sendand-
ann í návist móttakandans. Fyrirbæri
eins og tvífarar og líkamningar eru
þess háttar fyrirbæri.
Stundum mun það hafa borið við,
að huldufólkið hafi líkamnast (efnast.
materialiserast) hér og eru ýmsar
sagnir slíkar, úr þjóðsögum og frá
núlifandi fólki, svo að ætla má, að slík
hafi verið raunin í vissum tilvikum.
íslendingar munu um aldir hafa haft
all náin samskipti við huldufólk, sem
þá hefur verið og er enn, sambands-
þjóð okkar á öðrum hnetti eða hnött-
um. Og líklega er hér um að ræða fólk
á frumlífshnetti, og mun lítið lengra
komin vera í tæknimenningu, en við
hér.
£n fjarskynjan er einnig eðli líf-
geislunarinnar. Ófreskir menn geta
stundum séð það sem gerist í fjarlægð,
og þá venjulega vegna sambands við
annan mann sem þar er staddur.
Komum þá aftur að huldufólkinu
og hugsanlegum skýringum á því.
hversvegna og hvernig það getur
stundum birst jarðneskum mönnum.
Frá náttúrufræðilegu sjónarmiði
virðist mér nær óhugsandi, að huldu-
fólk lifi í klettum og hólum eða að það
stundi ýmis konar búsýslu mitt á
meðal okkar mannanna.
Sagnir bera einnig með sér, að ekki
er allt sem sýnist í fljótu bragði.
Tökum dæmi: Tveir menn eru á
ferð. Annar sér ljós í kletti, en hinn
getur ekkert ljós séð.
ÁLFABYGGÐIR
OG ÁLFALANDSLAG
Maður er á ferð og sér huldubyggðir.
En jafnframt því, sem hann sér og
horfir á hið jarðneska landslag í um-
hverfinu, þá sér hann einnig annað
landslag, álfalandslag, þ.e. önnur
fjöll, ár, kletta og hóla, og mannabú-
staði. Og hann sér, að þessir álfabú-
staðir tilheyra einmitt álfalandslag-
inu, en ekki sínu venjulega umhverfi.
Hvaða aukaumhverfi er það, sem
skyggni maðurinn sér? Hvaða skýring
gæti verið nærtækari en sú, að hér sé
um fjarskyggni að ræða, að hinum
skyggna manni hafi um stund gefið
sýn til fjarlægs staðar? Og er þá ekki
líklegast að sá staður sé á einhverjum
byggðum hnetti í öðru sólkerfi? Það,
að hulduverurnar eru oft ólíkar að
útliti jarðarmönnum, gefur einmitt
tilefni til að ætla slíkt.
Slíkt tvöfalt landslag mun ekki vera
óalgengt meðal sjáenda.
Spyrjið ófreskan mann eða konu
um þessi atriði, og þið munuð komast
að raun um, að ég er hér að fara með
rétt mál.
Sjáendur huldufólksbyggða hafa
líka tekið eftir því, að oft er annað
veðurfar meðal huldufólks en gerist í
okkar umhverfi. Þar getur verið
dimmviðri, þótt hér sé sólskin, og þar
getur verið bjartviðri þótt hér sé al-
skýjað og leiðindaveður. Spyrjið sjá-
endur og þið munuð sannfærast.
HULDULJÓÐ
Sjáendur fyrri tíða skynjuðu og skildu
glöggt hinn mikla mun veðurfars og
annarra umhverfisþátta hjá huldu-
fólki og mönnum. Um það vitna eft-
irfarandi vísur, sem álfkona kveður
við mennskan mann, þar sem hún er
að lýsa ýmsum umhverfisþáttum, sem
ekki fara saman í hennar heimi og
okkar:
Ég er úr
álfa löndum
en þú ert maður
úr miðhluta heimi.
Þá haustar hér
og herðir að vetri,
þá vorar þar
vanda eftir.
Þá hér er s/ór
með syrpulátum,
þá er þar himinn
með heiði og skýjum.
Hér lýsir álfkonan (sem vera mun
íbúi annars og fullkomnari lífhnattar)
öðru og betra veðurfari en hér er, en
einnig því að árstíðir fara ekki saman
þar og hér.
Þá er og athyglisvert. að hún segist
vera úr álfa löndum og má vel skilja að
hún telji sinn heim betri en okkar, sem
hún kallar miðhluta heim.
í Eddum er talað um Miðgarð sem
mannheim, þ.e. heim frumlífsmann-
kynja, og mun álfkonan í kvæðinu
eiga við hið sama, þar sem hún talar
um miðhluta heim.
Þótt ekki haldi ég því fram, að áð-
urgreint ljóð feli í sér einhverja sönn-
un þess, sem ég var að reyna að rök-
styðja, þá styður það óneitanlega
ýmsar þær frásagnir aðrar, sem nú-
tíma sjáendur huldufólks hafa fram
að færa um álfa og álfabyggðir, þ.e. að
þar sé alls ekki um byggð slíkra vera
að ræða í okkar umhverfi og okkar
jarðheimi, heldur sé þar verið að lýsa
byggð annars mannkyns eða annarra
mannkynja á öðrum stjörnum.
Um aldir hafa íslendingar haft
mikil sambönd við huldufólk. Þar
mun vera um að ræða þjóð eða þjóðir,
sem að ýmsu Hkjast mjög okkur jarð-
arbúum að útliti og í ýmsum háttum,
atvinnu, hýbýlum o.s.frv.
210 Heima er bezl