Heima er bezt - 01.06.1984, Qupperneq 33

f Ál
f 4
f INGVAR £
f AGNARSSON: i
f 4
f 4
f 4
% í
\ við i
% Álfahól t
l i
l ' Í
f 4
f Uppi við Álfahól ^
f átti ég lítið ból. £
f Lék þá allt í lyndi, £
f lífið var mér yndi. ^
i *
f Oft þar sat ég einn, 4
f ei var hugur seinn. 4
f Að mér svefn þá sótti, 4
f síst mig þjáði ótti. 4
4
4
4
4
4
%
4
i
4
g> A Ifabörnin blíð
þá birtust mér svo fríð.
Hjá þeim oft ég undi,
0> úti’ í fögrum lundi.
f
01 Við leik og Ijóðin blíð,
0i leið sú fagra tíð.
0é Allt þá lék í lyndi
f og lífið var méryndi.
í- í
f Sumar leið ogsvalir vindar 4
f sviftu burtu vorsins blóma. 4
f Álfabörnin ungu, glöðu, 4
yfirgáfu sumar Ijóma. &
r 4
Vetur harður veröld nísti, t
vœgð ei neina mönnum sýndi. J
J Alfunum við Álfahólinn, 2
^ öllum þeim að fullu ég týndi. ^
f t
f, J
^44.44.4.4.4.4.4.4.4.4^
RÓSA EINARSDÓTTIR
frá Stokkahlöðum
Tveir draumar
Álfkonan í klettinum
Snemma á 19. öld bjó í Bjarna-
staðahlíð í Vesturdal í Skagafirði
kona að nafni Guðríður. Hún var
ekkja, er hana dreymdi þessa drauma.
Hjá henni var smalapiltur er Eiríkur
hét. Hafði hann það starf að sitja hjá
ánum á daginn, eins og þá var títt.
Dag nokkurn sækir Guðríði svefn
og leggst hún fyrir í rúmi sínu í bað-
stofunni. Baðstofan var á palli, sem þá
var algengt. Sofnar hún nú skjótt.
Dreymir hana þá, að kona kemur upp
á pallskörina og heldur á stórri sveðju.
Veður hún rakleitt að rúmi Eiríks
smalapilts. Guðríður verður þá afar-
hrædd í svefninum og kallar til kon-
unnar:
„Hvað er þetta, ætlar þú að drepa
hann Eirík litla?1
„Já,“ segir konan.
„Hvað hefir hann til saka unnið,“
spyr Guðríður.
„Hann hræðir fyrir mér börnin og
óhreinkar mjólkina í trogunum,“
svarar konan.
Þá segir Guðríður: „Ég skal sjá til
þess, að hann geri þetta aldrei oftar, ef
þú drepur hann ekki.“
„Fyrir þín orð skal eg hlífa honum í
þetta sinn, en — geri hann þetta
nokkurntíma aftur, þá drep ég hann,“
svarar draumkonan.
— Hrekkur nú Guðríður upp og
virtist henni hún sjá eftir konunni
niður af pallskörinni. — Kemur nú
Guðríður að máli við Eirík smala-
dreng og spyr hann, hvað hann geri
sér til dægrastyttingar í hjásetunni á
daginn. Hann kvað það vera hitt og
annað. Til dæmis leiki hann sér oft að
því að kasta steinum fram af
Klaufarhögginu, en það var klettur í
hjásetulandinu, — sér þyki gaman að
sjá þegar steinarnir skoppi fram af og
komi niður í urðina fyrir neðan. Segir
Guðríður honum nú drauminn og
biður hann í guðsbænum að hætta
þessum leik. Lofaði Eiríkur þvi og bar
nú ekki fleira til tíðinda.
Draumkonan
í hvamminum
Aþessum árum er Guðríður bjó
ekkja í Bjarnastaðahlíð. dreymdi
hana annan draum. Fyrir neðan bæ-
inn rennur Hofsá í Vesturdal. Við ána
er grösugur hvammur sem nefndist
Sláttuhvammur. Eitt sinn var Guð-
ríður að raka í hvamminum. Sækir
hana þá svo mikill svefn, að hún getur
ekki haldið sér við verkið. Leggst hún
nú útaf í hvamminum og sofnar þeg-
ar. Dreymir hana þá, að til hennar
kemur kona, er segir við hana:
„Þú sefur þá hérna Guðríður mín.
Viltu að ég segi þér hvað fyrir þér
liggur?“
Játar Guðríður því. Segir þá konan:
„Þú átt að giftast honum Guð-
mundi hérna og eiga með honum 5
börn.“
Guðríður hafði tvo vinnumenn og
hétu báðir Guðmundur. Spyr hún nú
hvor þeirra það sé, sem hún eigi að
giftast.
„Honum Guðmundi frá Giljum“,
svarar draumkonan.
Rættist þessi draumur. Fyrri maður
Guðríðar var Brynjólfur Brynjólfsson
frá Bjarnastaðahlíð, hann dó 1821.
Börn þeirra voru: Guðmundur versl-
unarstjóri á Siglufirði, Brynjólfur og
Aldís, sem bæði bjuggu í Bjarna-
staðahlíð. Börn Guðríðar með seinni
manninum, Guðmundi Jónssyni frá
Giljum. voru: Sveinn bóndi í Sölva-
nesi, Ólafur bóndi í Litladalskoti,
Guðmundur, dó ungur, átti heima í
Bjarnastaðahlíð. Dæturnar voru:
Hólmfríður kona Eiríks Eiríkssonar á
Skatastöðum og Guðríður gift Guð-
mundi Skúlasyni. Þau bjuggu á
Reykjavöllum, en fóru til Ameríku
með mörg börn. Meðal barna þeirra
er Barði Skúlason lögfræðingur, mik-
ill gáfumaður, fæddur 1876.
Heimaerbezt 213