Heima er bezt - 01.06.1984, Qupperneq 35

Þeir Árni og pabbi kjótluðu ullar-
sekkjum sínum á handvagni af
bryggjunni upp í pakkhús verzlunar-
innar, handvagn hafði ég aldrei áður
séð og fannst mér það næsta haglegur
hlutur. í pakkhúsinu var ullin vigtuð
og einhverju málamyndamati á hana
slegið. Ég hafðist ekki að á meðan, en
fylgdist sem gerst með því er fram fór.
Þegar þeir bræður voru lausir við ull-
ina gengum við sem snöggvast inn í
krambúðina, þar gafst mér á að líta
allskonar varning, álnavörupakka í
hillum, leirtau í skápum, pjáturílát
hangandi úr loftinu og langar raðir af
skúffum, sem merktar voru nöfnum
þeirra gæða er þær geymdu; þar stóð
gráfíkjur á einni, kandíssykur, rúsínur
og svo mátti lengi lesa. Það sem orkaði
mest á mig óreyndan sveitadrenginn
var ilmurinn í búðinni, undarlegt
sambland hinna margvíslegustu
þefja. Örfáar hræður voru að verzla í
búðinni að þessu sinni, búðarþjón-
arnir snerust eins og þeir rynnu á
kúlulegum kringum viðskiptavinina.
einkum tvær sjálegar stúlkur, sem létu
þá bera hvern álnavörupakkann af
öðrum fram á búðarborðið, en pökk-
unum veltu þær fyrir sér á ýmsa vegu.
Mig, fákænan sveitadrenginn, virtust
þeir ekki sjá frekar en ég væri loftið
eitt, enda hafði ég mig ekki í frammi.
Eitthvað lítilsháttar verzlaði pabbi í
þetta sinn, og inn á skrifstofu verzl-
unarstjórans brá hann sér stutta
stund. Að því loknu lögðum við leið
okkar norður á Oddeyri.
Allmargt fólk var á götunni, flest
virtist mér það sparibúið, og allir vera
að flýta sér. Þegar norður í Bótina
kom birtist undravert ferlíki á fleygi-
ferð, þar sá ég í fyrsta sinni bíl og
fannst mikið um, bæði um útlit hans,
en mér virtist sem spegla mætti sig í
gljásvörtu lakkinu á flötum hans, og
þó var hraði hans undraverðastur í
mínum augum, þar sem hann geystist
áfram án þess að nokkur hestur drægi
hann. Ég hafði að vísu lesið grein í
Eimreiðinni um bíla, og séð þar
myndir af þeim, en hér var þó sann-
arlega sjón sögu ríkari.
Ákvörðunarstaður okkar pabba var
heimili Önnu móðursystur minnar,
neðarlega á Oddeyri. Mér fannst
þangað óralangur vegur og undraðist
allan þann húsafjölda, sem við geng-
um fram hjá. Að síðustu var þó
áfanganum náð. Anna fagnaði okkur
vel. Pabbi afhenti henni tvær mjólk-
urflöskur, sem mamma sendi systur
sinni, en á þessum árum þótti hver
mjólkurflaska mikils virði í þurra-
búðinni. Anna frænka bar okkur kaffi
og meðlæti, sem ég hafði aldrei áður
séð eða bragðað, mér þótti vínar-
brauðið slíkt hnossgæti að mér flaug í
hug hvort grísku guðirnir hefðu ekki
einmitt nærst á svona brauði, en um
fæðu þeirra hafði ég nýlega lesið í
grisku goðafræðinni. Ég tók vel til
matar míns, enda var nú matarlystin
komin í lag og ferðahrollur morguns-
ins horfinn.
Þegar við höfðum hresst okkur og
hvílt góða stund hjá Önnu, gengum
við aftur inn í bæ. Nú var ferðinni
heitið til ljósmyndarans, því ákveðið
hafði verið að af mér skyldi tekin
ljósmynd í þessari ferð. Ljósmyndar-
inn var Hallgrímur Einarsson. Hann
tók á móti okkur með bugti og beyg-
ingum, stillti mér upp við stól og fór
síðan að fást við vél sína, skreið meðal
annars inn í svartan tauhólk, sem
líktist pilsi aftan á vélinni, og baukaði
þar eitthvað.
„Við höfum þetta brjóstmynd“
sagði hann, þegar hann skreið út úr
pilsinu.
„Nei,“ sagði ég og herti upp hug-
ann til að skýra fyrir honum að
myndin ætti að vera af allri persón-
unni frá hvirfli til ilja. Karlinn rúllaði
nú vélinni dálítinn spöl frá mér og
skreið sem snöggvast inn í pilsið á ný.
„Jæja, vertu nú viðbúinn, brostu,“
sagði hann. Ég reyndi að framleiða
einhverja aulalega brosgrettu, það
small í vélinni. Myndatökunni var
lokið. Pantaðar voru sex myndir, þá
fylgdi sú sjöunda í uppbót.
Ég var klæddur sparifötunum mín-
um, jakka úr mórauðu heimaofnu
vaðmáli, stuttbuxum úr sama efni og
forláta sportsokkum, með svarta hvít-
brydda sauðskinnsskó á fótum.
Ástæðan til þess að ég bað ljósmynd-
arann um heilmynd af minni hjá-
rænulegu og feimnu persónu, því það
var ég sannarlega, þegar myndatakan
fór fram, voru sportsokkarnir. Þessir
sokkar þótti mesta „raritet“ og systur
mínar höfðu einmitt lagt ríka áherzlu
á það við mig að sokkarnir sæjust á
væntanlegri mynd. Sokkarnir voru
sauðsvartir með útprjónuðum hvítum
tíglum á leggjunum og fagurslungnu
útprjóni á uppbrotunum, „Alex-
andrabekkur“ held ég að það
hafi verið kallað. En það er bezt að
segja strax, hvernig fór með sokka-
myndina. Myndirnar komu á sínum
tíma, sex og sú sjöunda í kaupbæti, en
þegar þær voru teknar úr umbúðun-
um blasti það við svart á hvítu að
ljósmyndarinn hafði einnmitt stýft af
mér fæturna rétt um hnén, og engir
sportsokkar sjáanlegir. Svo fór með
sjóferð þá.
Við gistum næstu nótt hjá Önnu
frænku í góðu yfirlæti. Fyrri hluti
næsta dags fór í ýmsar útréttingar hjá
pabba. Meðal annars sem hann keypti
í Höepfnersbúð voru bollapör, sem
hann lét niður í kornpoka, sem hann
flutti heim, og varði þau þannig broti
á leiðinni. Af mér er það að segja að
ég rölti eitthvað milli búða, en sá
engan þann hlut, sem verulega freist-
aði min. Öll verzlun mín þessa morg-
unstund var að ég keypti eitt glas af
ávaxtalit fyrir mömmu, mig minnir að
þau kaup gerðust í Sápubúðinni á
Oddeyri. Reyndar gerðust þau nú
ekki alveg eins og til var ætlast, litur-
inn átti sem sé að vera rauður. En sá
litur var ekki til í búðinni, afgreiðslu-
daman bauð fram grænan, og ég lét
slag standa og keypti hann. Ekki var
alveg laust við að systur mínar gerðu
spé að mér fyrir kaupin, þegar heim
kom. Eitthvað var minnst á litblindu.
En hvað um það, mamma notaði lit-
inn í rabarbarasultu, og ég hef nú
raunar aldrei séð fallegri randalínu-
sneiðar heldur en af tertunni, sem
mamma notaði grænu sultuna í.
Af búðarrölti mínu þennan dag er
það skemmst að segja, að ég keypti
engan hlut. Þegar pabbi gekk eftir því
við mig hvort ég sæi ekki eitthvað
fallegt, í Höepfnersbúð, sem mig
langaði til að eiga, en þar hafði hann
opinn reikning, sagði ég sem satt var,
að mig langaði ekki til að kaupa þar
nokkurn hlut, en ég stundi því upp að
ég hefði séð ljóðmæli Jónasar
Hallgnmssonar í bókabúð þarna
skammt frá. Þá bók langaði mig til að
Heima er bezt 215