Heima er bezt - 01.06.1984, Síða 46

fleiri nætur. Velkomnir skulu þeir vera, eins góðar viðtökur
og við fengum hjá þeim. Lóa mín, flýttu þér heim og taktu
til í stofunni og hugsaðu fyrir kvöldmat. Það er best að þú
farir líka, Oddný, og hjálpir til, það verður í mörgu að
snúast,“
Þær Lovísa og Oddný létu ekki segja sér það tvisvar, en
hlupu í spretti heim. Oddný var eitthvað kímileit.
Gestirnir komu heim í tröðina, sáu þá fólkið sem var þar
rétt fyrir ofan, fóru af baki og gengu til þess og teymdu
hestana.
Magnús hafði getið rétt til með gestakomuna, þeir
bræður heilsuðu honum með mestu virktum, og hann bauð
þá velkomna. Svo heilsuðu þeir hinu fólkhinu. Magnús
bauð þeim til bæjar og sagði ellefu ára vikadreng, sem hét
Kári, að koma með þeim og flytja svo hrossin í haga.
Nú var mikið um að vera á Ljótsstöðum. Lovísa þvoði sér
og greiddi, og fór svo í fallega sumarkjólinn sinn. Svo færði
hún gestunum kaffi fram í stofu og eitthvað með því, —
hún hafði bakað gestabrauð fyrir sláttinn.
Hún heilsaði bræðrunum, bauð þá velkomna og þakkaði
þeim fyrir síðast, og þeir tóku henni eins og hvítum hrafni.
Magnús kom með vínflösku og lét á borðið. Ágúst horfði
hýrum augum á hana, eins og Lovísu.
Ármann þakkaði henni fyrir bréfið og peningana, sem
voru borgun fyrir krossinn sem hann lét setja á leiði Einars.
„Það var gott að það komst til skila,“ sagði Lovísa.
Magnús bauð þeim út í kaffið, og Ágúst þáði með þökkum
en Ármann sagði:
„Þakka þér fyrir, ekki núna, Gústi drekkur fyrir okkur
báða. Við ætlum að fá að gista hér um helgina, förum
austur á mánudagsmorgun. Við svifum okkur nú eitthvað
frá, — nokkrir nemendur mínir eru búsettir hér um slóðir,
ég ætla að heimsækja þá.“
Magnús sagði að það væri velkomið, og hann fór út að
lokinni kaffidrykkju og bað pilta sína að slátra mánaðar-
gömlum kálfi — sem hann hafði hálfvegis ætlað að láta lifa.
Nú átti að hafa steik handa gestunum og láta heimafólkið
njóta góðs af. Kvöldmaturinn var eins góður og kostur var
á, og svo var búið um þá bræðurna í stóru lokrekkjunni í
stofunni.
Lovísa tók á sparihöndunum á laugardaginn, og matur-
inn hjá henni var framúrskarandi góður. Hún bar á borð
fyrir bræðurna og pabba sinn í stofunni. Að lokinni máltíð
sagði Ármann skólastjóri:
„Nú þekki ég af eigin reynslu matreiðslukunnáttu þína.
Ég vildi fá þig fyrir ráðskona í fyrra, og nú er ég sama
sinnis. Mig langar að fá þig fyrir ráðskonu í vetur. Hverju
svararðu núna?“
„Ég þarf nú að hugsa mig um og ráðfæra mig við for-
eldra mína, en mér er það ekki á móti skapi,“ svaraði
Lovísa.
„Mér ekki heldur, Lóa mín,“ sagi faðir hennar, hýrgaður
af víni — Ágúst hafði vín með sér.
Bræðurnir tóku hesta sína eftir matinn og fóru að heim-
sækja kunningjana og komu ekki aftur fyrr en um kvöldið.
Þá voru piltarnir á Ljótsstöðum að draga fyrir í ánni, og
voru svo heppnir að fá átta fallega silunga. Voru þeir mat-
reiddir á sunnudagsmorguninn. Þá fóru bræðurnir og
Magnús og Lovísa til messu á Kirkjubóli.
Þá var það að Anna húsfreyja á Arnarstöðum kom fram í
bæjardyrnar og sá til þeirra og sagði: „Þarna fer þá Lovísa á
Ljótsstöðum á Herrauð sínum — kannske hún þurfi ekki
að syrgja lengur, auminginn,“ Hún vissi um ferðir þeirra
bræðra.
Þegar þeir fóru á mánudagsmorguninn, var það fast-
mælum bundið að Lovísa yrði ráðskona á Hvoli um vetur-
inn, Hún hafði hitt stúlku við kirkjuna, og nefnt við hana að
vera vetrarstúlka á Ljótsstöðum, og hafði hún tekið því
mjög vel.
Svo var kvaðst með kærleikum, þeir bræður þeystu út
bakkana á gæðingum sínum.
Lovísa fór að heiman um haustið, stuttu eftir göngur,
hún þurfti að sinna sláturstörfum á Hvoli, áður en skólinn
byrjaði. Þá kom vetrarstúlkan að Ljótsstöðum, hún hét
Ásthildur, var kölluð Ásta, bóndadóttir frá bæ sem er
framarlega í dalnum og heitir Valafell.
Lovísa spurði Vilfríði hvort hún héldi ekki að henni
leiddist að vera ein í norðurhúsinu um veturinn.
„O, nei,“ sagði Vilfríður, „ég veit að ég sakna þín, en ég
kviði ekki fyrir að vera ein.“
„Ásta gæti verið hjá þér, ef þú vildir,“ sagði Lovísa.
„Nei, ég vil heldur vera ein,“ svaraði Vilfríður. „Þú skilur
mestallt dótið þitt eftir hérna í húsinu, og ég veit að mér
finnst, annað slagið, að þú sért hjá mér og ég veit að þú
kemur aftur. Jæja, Lóa mín, nú kemur annar maðurinn til
sögunnar, hvort sem þið verðið hjón eða ekki — það flýr
enginn forlögin.“
Lovísa roðnaði. Hún tók trúlofunarhringinn af fingrin-
um, tók svo hring Einars upp úr kommóðuskúffu, batt
hringana saman með silkiborða og fékk Vilfríði þá og bað
hana að geyma þá um veturinn, ásamt stokkabeltinu og
koffrinu. Þetta sagði hún að væri sín dýrasta eign, og hún
vildi helst vita hana í hennar höndum. — Svo fór hún, hafði
ekki annað meðferðis en fötin sín — þó ekki brúðarbún-
inginn. Allir kvöddu hana með kærleik og heillaóskum.
Faðir hennar fylgdi henni til skips. Ósköp var nú tómlegt á
Ljótsstöðum, fyrst eftir að hún fór.
Svo kom bréf frá henni, hún lét vel af sér, hafði nóg að
gera, en hún hefði duglegar stúlkur sér til aðstoðar. Þær
voru góðar við hana og allir sem hún umgekkst voru góðir
við hana. Og allsnægtir voru fyrir af öllu sem þurfti hendi
til að rétta. En hún hugsaði oft heim, það mátti lesa milli
línanna að hún var ekki laus við óyndi.
Þau settust niður og skrifuðu henni, mamma hennar og
Egill og jafnvel Vilfríður, þó hún væri orðin gömul og
sjóndöpur. Þau reyndu að segja henni fréttir, sem þau
héldu að hún hefði gaman af, en það bar nú fátt til tíðinda
þar í dalnum núna. Mamma hennar skrifaði henni að það
væru tvær kýr bornar, önnur hefði eignast kvígu, ósköp
fallega, rauðskjöldótta — kannske fengi Lóan sín hana
einhvern tíma í búið. Og hún sagði henni hvað kýrnar
hefðu komist í háa nyt. — Egill sagði henni frá því þegar
lömbin voru að læra átið, og þrjú voru höfð í fjósinu af því
það þurfti að gefa þeim mjólk og stundum deigbita. Ein
gimbrin var golsótt, ein grá og ein mórauð. Svo sagðist
hann vera að byrja að læra kverið, sér þætti það leiðinlegt.
En hvað Vilfríður skrifaði vissi enginn.
Lovísa skrifaði aftur og aftur. Hún sagði að á Hvoli væri
dansað á sunnudögum. Einn skólapilturinn ætti harmon-
ikku og spilaði á hana fyrir dansinum. Stúlkurnar sem hún
226 Heima er bezt