Heima er bezt - 01.06.1984, Síða 47

vann með, voru að kenna henni að dansa, og sögðu að
henni færi vel fram. Ágúst Gunnarsson væri mikill dans-
maður, hann dansaði stundum við hana og hældi henni á
hvert reipi, bæði fyrir dansinn og matreiðsluna.
Seinna um veturinn skrifaði hún skemmtilegt bréf. Það
hafði verið haldið Þorrablót á Hvoli. Það kom fjöldi fólks
og hafði með sér hátíðamat, sem það lét í trog, og voru
fjórir um trogið. Það voru haldnar ræður og sungið og
kveðið og dansað. Hún sagði að Ágúst hefði tekið mars
með sér, það hefði verið feikna gaman. —
Svo leið veturinn, og Lovísa kom heim snemma í maí.
Hún fór hringlaus austur, en kom með hring. Hann var frá
Ágústi Gunnarssyni. — Hafði verið settur upp á sumar-
daginn fyrsta.
Agúst „agent“
2^.gúst kom ekki með Lovísu, hann kom ekki fyrr en í
sláttarbyrjun. Ekki bar á öðru en heimilisfólkið á Ljóts-
stöðum væri ánægt með trúlofunina, einkum Magnús.
Ástríður var það líka, hún var miklu ánægðari núna, en
þegar Lovísa trúlofaðist Einari.
En Vilfríður sagði: „Þú veist að ég óska þér alls góðs,
elsku Lóa mín, — en það eru forlögin, — forlögin.“ Og það
var ekki hægt annað en finna það, að henni geðjaðist ekki
vel að Ágústi Gunnarssyni.
Það hafði nýlega verið stofnað búnaðarfélag í Hjarðar-
dalnum og var Magnús á Ljótsstöðum formaður. Þá tíðk-
aðist það að búnaðarfélögin tóku búfræðinga í sína þjón-
ustu, létu þá vinna að jarðabótum haust og vor, og vera í
kaupavinnu á sumrin og kenna börnum á vetrum.
Nú réðist það svo að Ágúst varð starfsmaður hins ný-
stofnaða búnaðarfélags, skyldi hann eiga heima á Ljóts-
stöðum og vera þar um sláttinn. Vel fór á með þeim
Magnúsi i fyrstu, en miður þegar frá leið. Þótti honum
Ágúst laus við verk, ráðríkur og breytingagjarn. Og svo
drakk hann of mikið. Þó Magnúsi þætti gott vín, hafði hann
aldrei drukkið sér til skammar, en það gerði Ágúst — því
miður. Hann kom oftar en einu sinni og oftar en tvisvar
mikið drukkinn neðan af Ós, og keyrði þá yfirlæti hans og
hávaði úr hófi. Hann svaf í stofunni og Lovísa mátti sitja
hjá honum langt fram á nótt. Þegar hann var drukkinn
talaði hann um að sig langaði til að flytja til Ameríku. Hann
skrifaðist á við skólabróður sinn, sem hafði farið þangað
fyrir þremur árum, og hann þreyttist ekki á að lýsa vel-
gengninni og dásemdunum þar vestra, og hvatti hann til að
koma. Lovísa tók því með hægð, en sagði þó að maður vissi
hverju hann sleppti, en ekki hvað hann hreppti. Og hann
talaði um þetta þar sem hann var í vinnu og við kennslu um
veturinn, og prédikaði fyrir fólki að fara til Ameríku. Ýmsir
tóku mark á orðum hans og hann var kallaður Ágúst
„agent“.
Nú voru hjónin á Ljótsstöðum meira en lítið óánægð.
Þeim fannst sárt að hugsa til þess að Lóan þeirra flygi frá
þeim til Ameríku og kæmi aldrei aftur. — Og færi með
manni, sem var hálfgerður glæfrafugl. En hún varð að ráða.
Ágúst fór að kenna henni ensku um veturinn, hann hafði
lært eitthvert hrafl í ensku, þegar hann var í Noregi. Hann
fékk bréf frá skólabróður sínum í Ameríku, sem skoraði á
hann að koma, sagðist geta útvegað honum atvinnu og
húsnæði og allt sem hann vanhagaði um. Ágúst ákvað þá
að fara vestur um vorið og Lovisa ætlaði með honum, en þá
veiktist móðir hennar seint um veturinn af heiftarlegri
liðagigt. Hún lá sárþjáð í rúminu, og Lovísa reyndi að
hjúkra henni jafnframt því sem hún sá um húsmóður-
störfin. Batinn var hægfara, og Lovísu fannst hún ekki geta
yfirgefið hana svona veika. Það var því afráðið að Ágúst
færi einn til Ameríku um vorið, en Lovísa sæti í festum og
kæmi á eftir honum að ári. Hann var því ekki mótfallinn,
sagðist ætla að kaupa hús og búa sig undir að taka vel á
móti henni.
Vilfríður sat oft inni í suðurhúsinu hjá Ástríði, þegar
stúlkurnar voru að sinna verkum sínum. Einu sinni sagði
hún: „Hún Lóa okkar fer aldrei til Ameríku, það eru
hennar forlög að lifa og deyja á okkar blessaða íslandi —
Það eru forlögin. Og Ástríður trúði þessu og gladdist mjög
af þvi.
Ágúst fór til Ameríku um vorið og þrír ungir menn úr
dalnum með honum. Það var sjaldan talað um hann á
Ljótsstöðum. Lovísa var döpur og fálát fyrst eftir að hann
fór, en svo tók hún gleði sína fljótt aftur.
Jónsmessudögg og óskasteinar
i^.sta frá Valafelli fór ekki frá Ljótsstöðum að endaðri
vetrarvist, en varð vinnukona þar. Það var dugnaðar- og
myndarstúlka, en ekki öll þar sem hún var séð. Henni hafði
fundist mikið til um Ágúst og honum geðjaðist greinilega
vel að henni. Hún talaði oft um hvað það hlyti að vera
gaman í Ameriku. Þar voru stúlkurnar svo fínar, í hvítum,
blúndulögðum léreftskjölum, á stígvélaskóm og með upp-
sett hár. Og þar var svo mikið til af kaffi og sykri og
fínabrauði. Og þar voru skógar og aldingarðar.
Það tóku fáir undir þetta raus hennar nema Kári vika-
drengur, hann sagði að hún skyldi bara fara þangað, það
sæi enginn eftir henni. Þau voru oft á kanti.
Ástríði húsfreyju batnaði gigtin þegar leið á sumarið, tók
hún þá við sínum verkum.
Lovísa keypti sér saumavél um haustið og saumaði mikið
um veturinn, ekki aðeins fyrir heimilið, einnig fyrir fólk á
öðrum bæjum. Líkaði því vel vinna hennar. Hún saumaði
bæði kvenfatnað og karlmannaföt, saumaði spariföt handa
pabba sínum og Agli bróður sínum og fermingarföt handa
Kára Sigmundssyni vikadreng, sem fyrir hennar orð var
þar um veturinn, Hann var frá fátæku barnaheimili úti á
ströndinni. Lovísa kenndi honum að skrifa og reikna, og
kristin fræði og fleira. Hún var ósköp góð við hann og
honum þótti vænt um hana og honum þótti vænt um
fermingarfötin — hafði víst ekki átt mikið af fötum um
dagana.
Framhald í nœsta blaði.
Heimaerbezt 227