Heima er bezt - 01.03.1987, Blaðsíða 34

ferðalagið suður. Kom þar hvort tveggja til, dauði barnsins,
sem hafði djúp áhrif, og eins hitt, að daginn eftir þennan
atburð, þá kom Silla að máli við hann, og bað hann að
smíða einhvern stokk utan um barnið. Grátandi hafði hún
einnig beðið hann að fara ekki burt að heiman, fyrr en búið
væri að jarða.
Steini annaðist að öðru leyti það, sem til þurfti og var
jarðarförinni viðkomandi. Hann fór til prestsins og tjáði
honum allt af létta um lát barnsins. Hvernig það hafði að
borið að kvöldlagi meðan mjaltir stóðu yfir og fátt af fólki
var í bænum annað en börn og gamalmenni, utan Þor-
bjöm, er hafðist að utan dyra. Er prestur hafði hlýtt á mál
Steina, þá lét hann í ljósi djúpa samúð með þeim hjónum í
sorg þeirra, sem hann sagðist skilja. En vegir Drottins eru
órannsakanlegir og hann einn veit hvað hverjum og einum
er fyrir beztu, því svo er skrifað í hinni helgu bók: „Fel þú
Drottni vegu þína og hann mun vel fyrir sjá.“ Síðan spurði
prestur um líðan móðurinnar.
Lét Steini fremur fátt yfir. Hefði hún öðrum hnöppum
að hneppa, kvað hann. „Blessaður Þorbjörn" mælti klerk-
ur, „það er ánægjulegt að frétta hvaða heilsu Þuríður hús-
freyja hefur fengið, því nóg hefur þegar verið að gert á því
heimili og væri mál að linni en mikið hefur konan þín
reynst þeim hjónum vel.
„Víst kann svo að vera,“ ansaði Steini, „en veldur þó
mestu, hver á heldur.“ „Vera má að svo sé,“ sagði prestur,
„en víst er um að þau eru mæt hjón, Hvammshjónin, og
hafa mörgum reynst vel.“
„Um það eru deildar meiningar," greip Steini fram í,
„ekki hefur mér reynst svo, þó ég illu heilli hafi flækst
þangað, en það var verk konunnar, og er ég nú að gjalda
þess.“
Prestur mælti fátt við tali Steina og sat hugsi, en sagði
siðan eins og meira við sjálfan sig: „Sjaldan er ein báran
stök, eða gíll fyrir sólu til góðs, nema úlfur á eftir renni.“
Reis síðan prestur úr sæti sínu og mælti þýðum rómi:
„Kæri Þorsteinn, ég skil þú ert beiskur og finnst þú hafa
misst mikið, nú þegar sorgin hefur sótt þig heim, þá má það
vera þín gæfa hve góða konu þú átt. Minnumst þess, kæri
vinur, þótt þér nú finnist missir þinn sár, þá hefur öðrum
verið réttur beiskari bikar. Minnumst á guðsmanninn Job,
sem allt var tekið frá, kona hans og börn og allt sem hann
átti, meira segja allur líkami hans var hlaðinn kaunum, þá
gat hann sagt: „Drottinn gaf og Drottinn tók, lofað veri
nafn Drottins.“ Steini sat hljóður og horfði í gaupnir sér,
meðan prestur talaði. Og klerkur hélt áfram og minntist á
Þorbjörn, sem hefði misst einkason sinn í blóma lifsins.
Jafnvel trúnað og hylli, sem hann var borinn til í föður-
garði. Ættargöfgin, sem hann hlaut í vöggugjöf, var mis-
skilin og borin út og lítilsvirt.
„Mín ógæfa var það að við þurftum að fara frá Grund.
því þar leið okkur vel,“ sagði Steini.
Prestur: „Kjör mannanna eru margslungin. En vegir
Guðs eru ofar vorum vegum, og „svo sem himinninn er
hærri en jörðin, svo eru mínar hugsanir hærri yðar hugs-
unum,“ segir Drottinn. Því skulum við, Þorsteinn minn,
vera hljóð frammi fyrir því, sem Drottinn leggur okkur á
herðar. Hvort það er sorg eða gleði, sæla í dag eða kvöl á
morgun. Því enginn veit sína ævina fyrr en öll er. Eins og
döggin gefur líf í gróður jarðar, eins og blómið grær, þegar
sólin skín, þannig má segja að sé með tár okkar mannanna,
þau eru farvegur í sorg og gleði, í tjáningu okkar tilfinn-
inga. Eins og jörð og himin falla í faðma í skúrum Ijóss og
skugga, endurspeglast mynd mannlegrar sálar þar sem
Drottinn les hugsanir vorar og hugrenningar, hvert þær eru
til ills eða góðs, því ekkert er hulið sjónum hans, sem dæmir
verk okkar manna.“ Steina var orðið allórótt undir mál-
skrafi prestsins og greip því fyrsta tækifæri sem gafst til að
hefja brottför. Prestur bað hann skila góðri kveðju sinni til
konu sinnar, og eins bað hann kærlega að heilsa til þeirra
hjóna Þuríðar og Þorbjörns. Kvaðst hann vera reiðubúinn
til hvers konar aðstoðar, sem hann gæti í té látið.
Steini mælti sem fæst þar um, en hraðaði því meir för
sinni af stað.
Framhald í nœsta blaði.
— Að vetumóttum . . .
Framhald af bls. 97.
eina elfi, sem þá nefnist ættjarðarást.
Hvort úr verður móða fögur, mun
mikið komið undir krafti lækja þess-
ara og hreinleika.
Aldrei hef ég gengið þess dulin, að
höfundur ljóss og lífs leggur hverju
barni í brjóst fræ ástar og ræktarsemi
til þess, er annaðist það ósjálfbjarga,
og stöðva þeirra, er veittu því skjól og
yndi í bernsku, og ekki virðist mér
þeir, sem bezt hafa ræktað hjá sér
þessar gjafir guðs, ólíklegri til að elska
ættjörðina en hinir.
Og nú kemur mér í hug unga
stúlkan háttprúða, er fórnaði ástar-
hamingju sinni, svo að hún mætti
annast móður sína veika, gömlu kon-
una í Garðshorni. Betur tryði ég
henni, afdalabarninu fátæka, til að
þjóna Fjallkonunni, móður okkar
allra, svo vel sé, en þeim, sem yfirgefa
farlama föður og móður og ganga á
mála hjá Goðmundi á Glæsisvöllum, í
von um fé og frama.
Mývetningar hafa lengi verið
bundnir sinni fögru fjallabyggð.
Henni hefðu þeir fleiri viljað helga
krafta sína en þess hafa átt kost, og
eins, þótt öllum sé ljóst, að hún er
aðeins örlítill hlekkur í keðju þjóðfé-
lagsins.
Styrkjum þann hlekk og fágum, svo
að hann megi verða sem mestur og
fegurstur. Vöndum háttu okkar alla.
Verum hrein og sönn, verum systur og
bræður.
Það eitt er samboðið sveit okkar og
fósturjörð.
106 Heimaerbezt