Heima er bezt - 01.07.1988, Blaðsíða 12

Knattspyrnulið Gagnfrœðaskólans 1915. Fremri röð frá vinstri: Ari Jónsson frá Húsavík, síðar læknir á Egilsstöðum, Ingimundur
Arnason frá Grenivík, síðar fulltrúi hjá KEA og söngstjóri karlakórsins Geysis, Björn H. Kristjánsson frá Sauðárkróki, siðar
stórkaupmaður I Hamborg og Reykjavík, Hannes Jónsson frá Þórormstungu I Vatnsdal, síðar forstjóri Kaupfélags Vestur-Húnvetninga
á Hvammstanga og alþingismaður, Jóhann Kröyer Þorsteinsson frá Svínárnesi, starfsmaður Kaupfélags Eyfirðinga, framkvœmdastjóri
Samvinnutrygginga áAkureyri. Aftari röð: Sigurður V. Haraldsson frá Merki, Norður-Múlasýslu, Arnbjörn Þorvarðarson frá Keflavík,
útgerðarmaður í Keflavík og sundkennari, Haraldur Jónasson bóndi á Völlum, Skagafirði, A ðalsteinn Jónsson bóndi á Vaðbrekku,
Björn Björnsson frá Laufási, bankaritari i Reykjavík, Karl Krist/ánsson frá Kaldbak á Tjörnesi, siðar alþingismaður.
ég í heimavist og var þá þegar skipaður umsjónarmaður á
norðurvistum. Átti þá m.a. að gæta þess að tilkynna, ef
einhverjir fóru út eftir að lokað var á kvöldin. Einnig bar
mér að reka menn á fætur á morgnana. Þarna voru með
mér ungir bændasynir, sem margir urðu þjóðkunnir síðar
meir. í hópnum voru Pálmi Hannesson, Theodór Líndal,
Karl Kristjánsson, Hermann Jónasson og Arinbjörn nokk-
ur Þorvarðarson. Þeir þrír síðastnefndu voru herbergisfé-
lagar. Voru þeir á herbergi, sem hét Hálogaland. Þeir voru
herskáir mjög, allir kraftamenn og glímumenn. Gengu þeir
undir nafninu víkingarnir. Það var fastur liður á loka-
skemmtun hvers skólaárs, að menn glímdu. Er mér sér-
staklega í minni, þegar þeir tóku hvorn annan glímutökum,
Hermann og Karl, að þeir fóru sér lengi hægt, en hvísluðust
síðan á og hættu svo. Þeir vissu báðir, að það yrði engin
glíma, heldur kraftaátök. Hygg ég, að þeir hafi verið
áþekkir að kröftum. Karl var mjög sterkur og ég efast
raunar um, að Hermann hafi haft nokkuð að gera í hend-
urnar á honum. Hermann var hins vegar miklu glímnari.
Eitt sinn sagði ég við Karl, þegar við vorum staddir á
skólagangi: „Heyrðu, Karl, lofaðu mér að finna, hvað þú
ert sterkur.“ Hann tók þá svona utan um mig. Mér fannst
hann vera að leggja saman á mér brjóstkassann, og því
skrapp upp úr mér hljóð. „Hvað er þetta?“ sagði Karl, „ég
var ekkert farinn að taka á.“ Hann var að vísu ekki hár í
loftinu, hann Karl, en saman rekinn og vöðvamikill.
— Kynntist þú Hermanni Jónassyni?
— Ekki kannski svo mikið meðan ég var í skólanum. En
næstu tvo vetur eftir gagnfræðapróf var ég heimiliskennari
hjá Einari Gunnarssyni í Gránu og þá var ég alltaf með
annan fótinn uppi í skóla. Hermann var þá orðinn heima-
vistarstjóri og ég hygg að hann hafi einnig verið umsjónar-
maður skóla. Kynntist ég honum raunar ekkert fyrr en
þann vetur. Þá kom ég oft til hans og féll næsta vel við
hann.
XIII
Krossferðin
Það var ekki hægt að segja að þriðju bekkingar litu niður
á yngri nemendur í skólanum, en við, sem vorum umsjón-
armenn, urðum ósjálfrátt dálítið fjarlægir hinum, enda
fylgdi því starfi nokkur ábyrgð og okkur var ætlað að rísa
undir henni. Og óneitanlega var sífellt verið að klaga í
okkur. Theodór Líndal, síðar lagaprófessor, átti fjölda
228 Heima er bezt