Heima er bezt - 01.07.1988, Síða 31

gæta okkar í grjótinu, og þá vöknuðum við. En nú var of
seint að ná í skó og sokka. Öftustu ánum náðum við í
stígnum sunnan við Vígabjargið. Nú valt á öllu að vera
skjótráður og nógu snar. Og áfram hentumst við, upp á litlu
mýrina ofan við. Þar var engin ær. Næst hlupum við norður
fyrir lækinn, á vaðinu, og út göturnar, sem við komum um
mt 'guninn. Það gat komið sér vel að vera berfættur. Guði
sé loi. Engin slóð! Engin slóð!, hrópuðum við báðir. Ærnar
hafa allar farið norður með Vígabjarginu að austan og
sennilega niður í Hvamminn norðan við það. Sjálfsagt
komnar út í Þykkvaskóg eða út undir Eyrarlæk. Og hér
skiptum við okkur. Ég held áfram norður göturnar, í von
um að komast út fyrir þær. Siggi bróðir snýr við, til að
standa á móti þeim, ef þær skyldu koma á eftir okkur,
göturnar. Hann ætlaði líka að fylgjast með mér, svo við
gætum kallast á, ef nauðsyn krefði. Það stóð þá ekki á þeim.
Þarna komu þær beljandi í augsýn, og ætluðu á göturnar,
svo Siggi bróðir fékk strax atvinnu. Ég hentist aftur norður
göturnar, með gamla Glóa, en staðnæmdist, þar sem best
sést yfir yfir á klöppinni, ofan við Þykkvaskóginn yst. Þá sá
ég þær margar, mér til skelfingar, á harða brokki, norður
vestan við lækinn, sem rennur þar rétt neðan við. Og ég sá
líka margar, til og frá á eyrunum norðar og vestar. Þær voru
að nálgast Eyrarlækinn.
Nú stóðst ég ekki mátið. Ég rak upp hræðilegt org, —
mörg, og sigaði hundinum. Á sömu stundu snarstönsuðu
þær ær, sem næstar mér voru og snéru við, hinar héldu
áfram, þó ég öskraði af öllum lífs og sálar kröftum. Senni-
lega heyrðu þær ekki til mín fyrir árniðinum. Nú var ekki
annað ráð vænna en hlaupa út á Ytri-Mýri og vestur á
bjargnefin, sem eru syðst og vestast á henni. Þaðan sést best
yfir. Og mér til ósegjanlegrar gleði, sá ég ekkert af ánum
norðan við mig. Og þegar ég kem fram á klappirnar, eru
þær fremstu að renna norður að Eyrarlæknum. Og nú sé ég
Sigga, með stóran hóp, norðan við Vígabjargið. Og nýjar
vonir koma úr öllum áttum. Þetta ætlaði að ganga betur en
ég bjóst við. Ég öskraði og sigaði það sem ég þoldi. Og það
hreif. Þær heyrðu áreiðanlega til mín. Þær hentust til baka
hver sem betur gat.
Ne-e-e-ei. Þarna koma þær þá bölvaðar breddurnar
tvær, sem ég óttaðist mest, úr buskunum rétt sunnan og
neðan við mig og hentust á eftir hinum. Það var svo sem við
því að búast að þær hefðu haft forystuna. En nú líka urðu
þær hræddar. Glói kom strax auga á þær og mér hreint
ógnaði hvað hann herti sig. Hann vissi áreiðanlega til hvers
var að vinna. Þegar Glói nálgaðist þær, voru þær því miður
komnar að næstu ám, sem höfðu ekki roð við þeim, svo
hann lenti í þeim latrækustu. Það þótti mér verst. Og allar
hlupu þær suður, hver sem betur gat.
Stöku ær, sem höfðu verið á lækjarbökkunum og ekki
heyrt til mín, eða orðið varar við mig, þegar hinar stukku
burtu, vissu ekkert hvaðan á sig stóð veðrið þegar ég kom
þrumandi. Þær þustu þó undan i ósköpum, án þess að hafa
hugmynd um hvað orðið væri af stallsystrum sínum. En svo
heyrðu þær jarmið í þeim og komu hlaupandi.
Siggi bróðir var á varðbergi og fylgdist vel með. Hann
stóð fyrir þeim og sameinaði þær. Og þegar ég svo kom
Réttarbjarg í Forvöðum.
með þær síðustu, þá rákum við þær suður og niður í
hvamminn norðan við Vígabjargið. Þar töldum við þær.
Þarna gat líka annar okkar haft hemil á þeim, meðan hinn
leitaði að hinum, sem vantaði. Því slóum við báðir föstu.
í fyrstu tilraun taldist þær okkur sjötíu. Það fór langt
fram úr áætlun. Og nú sáum við fyrir víst að engin kind var
ókunnug. Það var nú mesti munur. í annari umferð taldist
okkur þær 71 svo nú fór skapið að léttast og kvíðinn þó enn
meira. Skeð gat að þær væru allar. Svo töldum við aftur og
aftur. Og einu sinni taldist okkur 72. Þá komu nýir tónar,
himnaskærir og fleytifullir af gleði. Gat þetta átt sér stað?
Ærnar stóðu alltaf í svo þéttum hnapp, að það voru vand-
ræði að telja þær. En þegar við sáum allar óþægustu ærnar
og letiblóðin líka, styrkti það okkur í trúnni, að þær væru
allar. Þarna var sú, sem lenti í dýið, með rauða hausinn. Og
þarna var Löt og Bumba, Úranía og Áma. Og nú byrjuðum
við á lofsöng með nýju lagi og auðvitað frumsaminn, um
algóðan Guð og sólina, blessað veðrið, umhverfið og hann
gamla Glóa. Síst mátti hann gleymast. Það var fyrst og
fremst hann, sem bjargaði því, sem bjargað varð, þegar
mest á reyndi, eins og núna. Hann skal sannarlega fá góðan
bita í kvöld.
Heima er bezt 247