Heima er bezt - 01.07.1988, Qupperneq 32

Jökulsárgljúfur.
Við rákum nú allar ærnar upp úr hvamminum, fast við
Vígabjargið að norðan. Við þorðum ekki að reka beint
suður urðina vestan við það. Þar gat einhver ærin fót-
brotnað, því urðin var svo brött og blágrýtið laust. Það var
eiginlega glæfravegur fyrir kindur. En í Réttina skyldum
við reka þær allar aftur, hvernig sem þær létu. Því þótt þær
sýndu mótþróa, sem þær líka gerðu, var Glói óðara kominn
fyrir þær og virtist ljúft að sýna þeim í tvo heimana. Þær
skyldu láta í minni pokann.
Ofurlítið skarð var komið í grjótgarðinn ofan við hliðið.
Þar höfðu þær stokkið niður af háum steini, en engin ein-
asta virtist treysta sér upp á hann aftur, norðan frá. Við
urðum að taka úr hliðinu og láta þær tínast þar í gegn. Og
enn töldum við þær. Jú. Þær voru allar. Og þegar við
leiddum hugann að rás atburðanna, fundum við strax hvað
hafði vakið okkur frá þessum syndasvefni. Það voru hell-
urnar tvær, sem hentust fram af fossbrúninni, fyrir ofur-
magni vatnsins. Hefðu þær ekki látið undan, var útilokað
að við hefðum hvarflað frá ásetningi okkar og ofurkappi,
við að mega njóta þess unaðar, sem tekið hafði hug vorn
allan. Blessaðar hellurnar.
Nú var allur áhugi fyrir Regnbogafossi fokinn út í veður
og vind. Nú var betra að þvo sér um fæturna og fara í þurra
sokka. Við höfðum rispað okkur talsvert á kálfum og fót-
leggjum. En það voru smámunir. Við vorum svo vanir við
að hlaupa berfættir, en í svona miklu grjóti höfðum við þó
aldrei hlaupið áður skólausir.
Við sóttum allt dótið og fórum með það norður að
grjótgarði. Þar settumst við á steina, við einn lækinn, og
þvoðum okkur vandlega. Þó svitinn hefði skolað miklu
burtu, sátu þó víða svartar slettur, sem höfðu þornað
meðan við vorum við stíflugerðina og hið stórfenglega
fossævintýri, sem hafði næstum riðið okkur að fullu.
Ennþá voru geislar sólarinnar svo heitir og blíðir og
elskulegir. Og ósköp var það nú gott að fara í skyrtu og
sokka og svona líka þjála skó. Þó voru vörpin fullhörð, því
auðvitað skildum við skóna eftir á lækjarbakkanum, þar
sem við tókum þá af okkur síðast. En nú þurftum við
alvarlega að vara okkur á því að lenda ekki í dý eða læk
hérna í Réttinni, þegar við færum að smala ánum aftur.
Yfir lækinn ofan við Vígabjargið gátum við auðveldlega
stokkið, og eftir það var engin spræna á leiðinni heim,
nema örlítil lind, skammt norðan við hann. Og svo var það
bara Kíllinn, neðan við bæinn. En yfir hann voru lögð
borð, á tveimur stöðum.
Klukkan er að verða hálf sjö. Ekki dugar þetta. Og ærnar
svona dauðspakar. Loksins gátu þær skammast sín. Við
héldum að þær færu ekki langt, en í stað þess sigu þær
suður alla Rétt.
Við settum allt dótið í pokann og bundum vel yfir. Glói
fékk ofurlítið brauðsnipsi og silungsstykki. Öll beinin hafði
hann hýst áður. Því allra helgasta skiptum við Siggi bróðir á
milli okkar. Það átti hvor að njóta þess eftir vild á heim-
leiðinni. Líkaminn heimtaði sitt og sálin naut góðs af því
líka.
Við hóuðum á ærnar. Þær hrukku strax saman, og snéru
svo norður. Við töldum þær sunnan við garðinn og svo
aftur gegn um hliðið. Þær voru allar með tölu. Nú skyldu
þær fá að stíga liðugt heim.
Á leiðinni norður úr Réttinni lítum við Siggi bróðir oft
um öxl. Hugurinn nemur staðar á vissum stöðum, þar sem
atvikin verða óafmáanleg. Umhverfið er sveipað þeim
dýrðarljóma, sem blíð og mild og sólrík sumarkvöld ein fá
skapað. Og jafnvel Jökla gamla, sem æðir hér um hinar
grýttu leiðir, úfin og ofsareið, virðist nú líka svo björt og
tíginborinn, alveg eins og þar fari festarmey í fegursta
brúðarskarti. Og rödd hennar fannst okkur nú hvisla svo
kliðmjúkt við eyra. Og báðum flaug það sama í hug:
Hvenær fáum við að fara hingað aftur? Þá skyldu ærnar
ekki snúa á okkur eins og núna. Og báðir óskuðu þess jafn
heitt að það yrði næsta sunnudag. Þó vissum við að það yrði
ekki á þessu sumri. En — því fór betur að báðum var þá
jafn hulið, að slíkan dag áttum við aldrei framar eftir að
lifa.
Ærnar voru heimfúsar. Þær viku ekki úr götunum. Við
létum þær nasla um stund á Sandtöðutorfunum norðan við
Sokkabrotamelinn. Svo var hiklaust haldið heim.
Þegar við komum norður á Syðri-Ásabrúnina og sjáum
bæinn og vatnið, er enn þá stafalogn. Vatnið blikar spegil-
skyggnt framundan. Það lyfta sér ljósbláir reykjarstrókar
upp úr eldhússtrompunum. Við sjáum að það skuggar í
morandi sátur, efst á túninu. Sennilega hefur allt heyið
þornað í dag. Vestan við bæinn, og vatnið, sérstaklega um
Efri-Skarðsmelinn og Kerlingarhólinn, eru skuggarnir
orðnir áberandi dökkir. Það eru fulltrúar næturinnar hins
óumflýjanlega erfingja dagsins, sem enn sveipar hæðir og
fjöll fagurrauðum voðum. Og þær hafa gullna kögra, er
sindra fegurst rétt fyrir sólsetrið. Þetta skiljum við best nú
þegar ævintýri dagsins fylla hugann þeim dýrðarljóma,
sem við aldrei gleymum. Og þar við bætist svo hrifning og
himingleði yfir því, að engin ærin skyldi tapast.
Júlí 1960.
248 Heima er bezt