Heima er bezt - 01.07.1988, Qupperneq 41

um að ná þessum fjanda — þá látum við hann bara hafa
það. Þeir slepptu báðir — og ekkert gerðist.
Ég fylgdist með línumanninum, sem í bókstaflegri
merkingu vatt sig upp fyrir úrslitaárás á vírinn, án þess að
hafa hugmynd um yfirvofandi hættu. Mig langaði af ein-
skærri hjartagæsku að kalla til hans viðvörunarorð. En það
var of seint. Með ógurlegu bakfalli hvarf hann sjónum
mínum handan rafmagnsstaursins.
Hávaðinn var eins og eftir gjöreyðingarsprengju og firrti
mig næstum viti. Það var eins og sprengja hefði fallið á íbúð
afa. Öll rafmagnstæki og rafljós sem amma átti til í eigu
sinni komu fljúgandi inn í setustofuna, endurköstuðust frá
veggnum og slógust hvert í annað. Borðlampi úr svefn-
herberginu lenti á hnénu á Fred frænda og endurvarpaðist
þaðan. Útvarpið hentist í vegginn og við skellinn slitnuðu
vírarnir úr sambandi. Með blossum og eldglæringum
þeyttist dótið hennar ömmu í stofuvegginn. Eins og villt
kirsuber á vínviði straukst það af vírnum þegar hann skaust
í gegnum gatið. Þögnin sem fylgdi veitti líkn. Síðdegis-
dimman lagðist hægt yfir herbergið.
„Guð minn almáttugur í himnasal!“ sagði afi. Hann
hafði varla sleppt orðinu þegar næsta holskefla reið yfir.
Blóðið fraus í æðunum við stórskotahríðina, skellina og
öskrin þegar nágrannar okkar í blokkinni horfðu á lampa
sína, útvörp, straujárn og brauðristar hendast ofan af
borðum og verða að ruslahaug við götin á veggjunum þar
sem rafmagnið var leitt inn „frítt“. Fred frændi varð
bleikur sem nár.
Ég leit út um gluggann. Línumaðurinn sat dasaður á
jörðinni við rafmagnsstaurinn. Hann sendi mér enn eitt
hatursfullt augnaráð og brá svo einbeittur á svip klippum
sínum á vírinn okkar. Hann límdi fyrir endann og stormaði
síðan út i myrkrið.
Afi stóð í miðri kösinni í setustofunni og athugaði í
dimmunni hugsanlegar skemmdir á sínu hjartfólgna út-
varpi. Amma sat í ruggustólnum, prjónaði sokka og þver-
neitaði að viðurkenna það stórslys sem hér hafði orðið.
Það var afi sem átti að lokum fyrstu orðin. „Þeir voru
heppnir“, sagði hann. „Ég kalla Guð til vitnis um að þeir
mega þakka sínum sæla fyrir að hafa ekki rispað útvarpið
mitt“.
Þýöandi: Margrét Björgvinsdóttir.
Ingvar Agnarsson:
Söngur öldunnar
Ég fæddist í hafi sem örlítil alda
og áfram ég rann fyrir blíðvindum þýðum
ég bylti mér um sem í bernskuleik glöðum
og blærinn mig elti á sæfleti víðum.
En bráðlega geisaði stormurinn stríði
og steðjaði áfram með feiknlegum krafti
hann hratt mér á undan sér æðandi óður
og öskrandi rumdi, sem laus væri’ úr hafti.
Ég hamstola öslaði og stikaði stórum
því stormur mig knúði og lamdi og tætti,
sem ógnvænleg holskefla ég geisaði um græði
og grimmlega réðist á allt sem ég mætti.
Eg braut sundur skipin og bátana smáu
og bylti þeim um svo að enginn varð friður,
og horn mín ég rak beint á hamra og dranga
og hamstola reyndi ég að mylja allt niður.
En stormurinn hvarf, þá kom lognið hið ljúfa,
ég lagði mig fyrir og sofnaði hljóður,
og börnin sem litu út á blikandi hafið
þau blessuðu daginn, sem nú var svo góður.
Heima er bezt 257