Heima er bezt - 01.07.1988, Page 48

söng og samræður. Jón og Heba fóru að sofa rétt eftir
miðnætti, en ungmennin þrjú vöktu lengur. Að lokum gafst
Rut upp og bauð góða nótt. Hún var fljót að sofna og
vaknaði ekki fyrr en komið var hádegi daginn eftir. Hún
klæddi sig og gekk niður.
Eftir hádegismatinn fóru allir heim til foreldra Fjólu
nema Rut. Hún vissi ekki hvað hún átti að gera þegar þau
voru farin. Þetta var í fyrsta skiptið síðan hún fæddist, sem
hún var ein á jóladag. Hún reyndi að lesa, en festi ekki
hugann við efnið og gafst því upp. Henni varð ósjálfrátt
hugsað til Hlyns. Hvað skyldi hann vera að gera núna?
Hvernig leið honum? Rut andvarpaði. Hún átti ekki að
hugsa um hann, en gat ekki annað. Ef Lilja hefði ekki
eyðilagt allt saman væru þau saman núna og hún orðin
eiginkona hans. En það þýddi ekki að hugsa um það ef. Það
var allt búið og því yrði sennilega ekki breytt. Myndi
Hlynur geta fyrirgefið Lilju, ef hann vissi hvað hún hafði
gert? Rut gat ekki svarað þeirri spurningu. Hún vissi að
hann var góður maður, en hversu gott sem fólk var, getur
það ekki fyrirgefið hvað sem er.
Rut varð hugsað til samtals þeirra Svans í gærmorgun.
Henni fannst hún hafa verið ósanngjörn við hann og
skammaðist sín fyrir það. Ég ætti kannski að hringja í hann
og biðjast afsökunar, sagði hún upphátt við sjálfa sig. Hann
átti ekki skilið af mér að láta svona. Ég ætti kannski að
fyrirgefa Lilju í leiðinni. Jólin eiga víst að vera hátíð friðar
og kærleika. Væri það ekki kærleiksverk að sættast við
hana. Svanur hefur rétt fyrir sér, hugsaði Rut. Okkur
myndi báðum líða betur ef við yrðum vinkonur á ný. Það er
gert sem er gert og verður ekki tekið aftur.
Rut var drykklanga stund á báðum áttum. Átti hún eða
átti hún ekki að gera þetta? Að lokum sigraði betri helm-
ingurinn. Hún ákvað að fara til þeirra í staðinn fyrir að
hringja. Hún klæddi sig í þykka ullarkápu og ákvað að fá
bíl bróður síns lánaðan. Hún hringdi í hann og spurði hvort
hún mætti fara á bílnum. Þröstur gaf henni leyfi til þess og
andartaki síðar ók hún heim til Lilju og Svans.
Svanur kom til dyra þegar hún hringdi dyrabjöllunni.
Hann horfði undrandi á hana eitt augnablik, en síðan
ljómaði andlit hans af gleði.
„Ég kom til að biðjast afsökunar á því sem ég sagði í
gær,“ sagði Rut og brosti vandræðalega.
„Það er löngu fyrirgefið,“ sagði Svanur hlýlega. „Viltu
koma inn?“
„Er það frekja af mér að biðja þig að fara í heimsókn upp
á loft?“ spurði Rut og tvísté i dyrunum.
„Nei.“ Svanur faðmaði hana að sér og ýtti henni inn, en
fór sjálfur út. Hann vissi hvað hún ætlaði að gera og það
gladdi hann ósegjanlega mikið.
Rut gekk inn í stofudyrnar og horfði á Lilju, sem sneri
baki í hana.
„Hver var það, ástin mín?“ spurði hún, án þess að snúa
sér við í sófanum.
„Bara ég,“ sagði Rut hljóðlega.
Lilja hrökk við og sneri sér að henni. Hún horfði van-
trúuð á Rut. Var hún að sjá ofsjónir, eða var hún að verða
vitlaus.
„Til hamingju með trúlofunina,“ sagði Rut sem stóð enn
í sömu sporum.
„Ó, þakka þér fyrir,“ sagði Lilja vandræðalega. Hún vissi
hreinlega ekki hvað hún átti að gera af sér. Til hvars var
Rut eiginlega komin? Ætlaði hún að fyrirgefa henni? Nei.
það var of gott til að vera satt.
„Ætlarðu ekki að bjóða mér inn?“ spurði Rut vingjarn-
leg. Hún sá hvernig Lilju leið og skammaði sjálfa sig í
huganum fyrir að hafa gaman af því.
„Ha ... ó ... jú ... gerðu svo vel,“ stamaði Lilja og
settist aftur í sófann. Hún gat ekki staðið lengur. Fæturnir
hreinlega neituðu að bera hana.
Rut gekk til hennar og settist hjá henni.
„Lilja,“ sagði hún hægt. „Ég kom til að sættast við þig.“
„Ert. . . ertu að meina þetta?“ Örlítil von kviknði í
brjósti Lilju.
„Já, mér er fyllsta alvara, Lilja.“
Eitt andartak sat Lilja grafkyrr, en faðmaði síðan Rut að
sér. Tárin runnu niður kinnar hennar og hún barðist við
grátinn, sem vildi brjótast fram. Rut tók utan um hana og
fannst þungu fargi létt af sér.
„Ég veit ekki hvað ég á að segja,“ sagði hún lágt, „en ég
vil að við verðum vinkonur áfram, Lilja. Þú gerðir mér
hræðilegan grikk, en það lagast ekki þótt við verðum
óvinir. Ég gleymi þessu aldrei, en ég get að minnsta kosti
fyrirgefið þér og hætt að ásaka þig.“
„Ó. Rut,“ hvíslaði Lilja. „Ég hef saknað þín svo mikið og
mér hefur liðið illa út af þessu, sem ég gerði þér. Ég bjóst
ekki við að þú gætir nokkurn tímann fyrirgefið mér. Þú ert
einhver sú besta stúlka sem ég hef kynnst.“
„Svona, enga væmni,“ sagði Rut glaðlega. „Hættu nú
þessum skælum, stelpa, og reyndu að standa þig í hús-
móðurstöðunni. Ég er orðin kaffiþurfi.“
Lilja reis upp og þurrkaði tárin. Hún reyndi að brosa, en
það varð aðeins gretta. Rut gekk á eftir henni inn í eldhúsið
og settist við borðið.
„Eins og þú veist, kann ég alltaf best við mig í eldhús-
inu,“ sagði hún glaðlega.
„Já, ég man það,“ svaraði Lilja og var að jafna sig.
Þegar Svanur kom nokkru seinna, sátu þær og drukku
kaffi og spjölluðu saman. Hann las gleðina úr andliti Lilju
og vissi hvað hafði skeð. Hann settist hjá þeim og Rut
gleymdi alveg tímanum. Henni leið vel og fannst hún vera
helmingi léttari þegar hún fór, en þegar hún kom. Hún fór
ekki heim fyrr en um miðnætti.
Foreldrar hennar voru sofnaðir, en Þröstur og Fjóla sátu
í stofunni og lásu í bókum. Rut settist hjá þeim og tók sér
bók í hönd. Hana langaði að tala við Þröst, en gat það ekki
meðan Fjóla var hjá þeim. Hann sá að henni lá eitthvað á
hjarta og ætlaði því ekki að verða Fjólu samferða upp,
þegar hún færi.
Það leið nokkur stund, áður en hún stóð upp og kvaðst
ætla í háttinn. Þröstur bauð henni góða nótt með kossi og
sagðist koma rétt bráðum. Þegar Fjóla var farin, sneri hann
sér að Rut.
„Jæja, hvað liggur stúlkunni minni á hjarta?“ sagði hann.
„Veistu hvert ég fór í dag?“ spurði Rut brosandi.
264 Heima er bezt