Heima er bezt - 01.06.1997, Síða 22

okkur fullkomlega fyrir sér, þrátt fyr-
ir okkar unga aldur.
Er við vorum með Valda með okk-
ur, lá leiðin venjulega upp heimtröð-
ina og upp á veg. Þaðan var svo hald-
ið í vesturátt eftir sléttum reiðgötum,
upp brekku eða hjalla, sem lá út með
Grafarhlíð, allt út fyrir Dranginn
hans Geirmundar heljarskinns.
Neðst í hjallanum neðan vegar, var
stór klettur, einn og sér. Þennan stein
töldum við þre-
menningarnir vera
bústað æðsta höfð-
ingja huldufólksins
og því höfðum við
Sveinn snyrt vel til
í kringum hann og
girt svæði út frá
honum með stein-
um. Hér var alltaf
áð og stansað
nokkra stund, síðan
lá leiðin út hjallann
og nokkuð út fyrir
Drang. Þar varð
fyrir okkur annar
stór steinn er líktist
kirkju, og auðvitað
vorum við ekki í
vafa um að hér væri
höfuðkirkja huldu-
fólksins að Gröfum. Einnig hér var
alltaf höfð einhver viðdvöl og oftar
en ekki voru hér framin einhver
kirkjuleg verk, í það minnsta var
flutt bæn eða farið með vers úr
sálmi.
Að sjálfsögðu fórum við ekki
svona langferðir fótgangandi. Snær-
isspottinn með sauðarleggnum var
alltaf á milli fóta okkar. Valda leidd-
um við á milli okkar og staf sínum
sveiflaði hann fram og til baka og ég
held að það hafi ekki verið stór
steinvala eða hola í veginum, sem
framhjá honum fór.
Þessi ferðalög tóku drjúgan tíma,
enda var oft áð, því að mörgu þurfti
að hyggja. Svo var nú líka það að
okkur lá aldrei neitt á. Ekki man ég
eftir því að nokkru sinni henti okkur
óhapp á þessum langferðum okkar,
enda hélt huldufólkið hér sem ann-
arsstaðar, verndarhendi sinni yfir
okkur.
Þar sem við Sveinn vorum ekki
vinnufærir sökum þess hve ungir við
vorum, eignuðumst við næstum því
aldrei aura til að kaupa eitthvað úr
kaupstað, þó þangað félli ferð. Ein
undantekning var þó hér á, því að
fljótt komumst við upp á að tína
hagalagða, en svo var sú ull nefnd,
sem fullorðið fé missti af sér á vorin,
Gísli Brynjúlfsson, sonur bóndans að
Gröfum með börnum höfundar og
Þóru Magnúsdóttur konu hans.
vítt og breitt um hagana. Þessa lagða
máttum við eiga sjálfir og þá loksins
kom að því að við gátum látið kaupa
fyrir okkur vasahnífa, sem reyndar
voru oftast nefndir sjálfskeiðungar á
þessum tíma, og fyrir alla sveita-
stráka var það stór stund að eignast
slíka gersemar.
Þó að hér mætti svo sem segja
„amen eftir efninu,“ get ég ekki stillt
mig um að bæta hér örlitlu við,
svona rétt til að undirstrika trú fólks-
ins á verndarmátt huldufólksins.
Ég færi mig ffam í tíma, um það
bil 20 ár, eða til ársins 1948, að mig
minnir. Ég er giftur og við hjónin
eigum tvö ung börn. Við bjuggum
við innanverða Skúlagötu í Reykja-
vík. Þessi gata var mikil umferðaræð
og sérstaklega fóru stórir vörubílar,
hlaðnir möl og grjóti þar um og því
var hættan mikil fyrir smábörn þar.
Þar sem við gátum haft börn okkar á
lóð bak við húsið, notuðum við okk-
ur það og til öryggis höfðum við þau
bundin við grindverk þar.
Þegar Grafarfólk kom að vestan,
ýmist gisti það hjá okkur eða heim-
sótti okkur oft, svo að
milli þess og konu
minnar höfðu mynd-
ast vinartengsl.
Nú ætluðum við að
fara vestur að Gröf-
um í hennar fyrstu
heimsókn þangað.
Ferðin gekk vel. Við
komum að Gröfum
og er konan mín sér
Kastalann, varð henni
bylt við, telur mikla
hættu hér fyrir lítil
börn og þvi tekur hún
til þess ráðs, sem
henni var kunnast,
hún einfaldlega bind-
ur börnin út undir
Kastalanum, eins og
hún var vön að gera
heima í Reykjavík.
Eftir nokkra stund verður Brynj-
úlfi bónda gengið út og sér hin
bundnu börn. Án orða leysir hann
bönd beggja, gengur í bæinn, fær
konu minni böndin og segir:
„Hér eru börn aldrei bundin. Þeim
er óhætt án banda á Kastalanum.“
Um kvöldið sagði konan mín við
mig:
„Mér líður illa að vita af börnunum
lausum úti á Kastala, en vegna þess
hve mikla virðingu ég ber fyrir
Brynjúlfi ætla ég að láta þetta kyrrt
liggja, ég veit að hann hefur fullt
traust á þessu fyrirkomulagi.“
Tíminn leið, konunni hvarf óttinn
og börnin undu sér vel og aldrei
henti þau neitt óhapp, hvorki á Kast-
alanum né annars staðar á Gröfum.
sQn
222 Heima er bezt