Heima er bezt - 01.01.1999, Side 33

Auðunn
Bragi
Sveinsson:
b
F
að var kominn 14.
kmaí. Vorið blessað
’birtist enn á ný og
vakti bjartsýni í hug-
um fólks, eins og venja er til.
Það vakti einnig útþrána hjá
mér, sem þá var enn ungur
að ámm. Ég lagði af stað frá
heimili mínu í Breiðdal og
hélt eins og leiðin liggur til
Fáskrúðsfjarðar. Þar lá norskt
skip, sem Nova hét. Skyldi
það fara norður og vestur um
land, sem var ekkert við að gera. Við
komum við á mörgum höfnum á
leiðinni, eins og við mátti búast.
Nokkuð fannst okkur farþegunum
loftlítið í farþegarýminu, en yfir tók
hvað það áhrærði, er við vomm
stödd í Langanesröstinni. Okkur
fannst sem við væmm að kafna.
Opnaði ég þá gluggann, þrátt fýrir
að hann væri mjög fast lokaður. Var
víst ekki ætlast til að glugginn sá
ama væri opnaður, og þá allra síst
af farþegum.
Þetta hefði ég víst ekki átt að gera,
hvað þá í sjálfri Langanesröstinni.
Og viti menn: Allt í einu kom stór-
felld sjógusa inn. Sjálfur varð ég
hundblautur af þessu, en ég lá rétt
við gluggann. Aðrir urðu líka fýrir
einhverjum gusum.
Skipsjómffúin kom að vörmu spori
og spurði mig hvemig mér hefði eig-
inlega tekist að opna þennan glugga,
jafn vel kræktur og hann var aftur.
Bannað væri líka að fikta nokkuð við
gluggann af farþegunum.
Ekki gat ég sagt neitt við þessu,
sem varla var von.
Varð ég nú að hafa fataskipti, og
ekki nóg með það, ég varð líka að
hafa sængurfataskipti.
Veður var annars ágætt. Nokkra
daga vomm við á leiðinni, og all-
margt fólk með skipinu, sem farþeg-
ar. Á þessum tíma var ekki um bíl-
minnast
Bogi Jónsson frá
Gljúfraborg
segir frá
eða flugferðir milli landshluta að
ræða, að minsta kosti ekki að neinu
ráði. Þá gegndu skipin mikilvægu
hlutverki í farþegaflutningum.
Ekki vom nú eingöngu íslendingar
með Novu, þar vom einnig Færey-
ingar, og þeir allmargir. Þeir vom
mjög prúðir, líkt og vandi þeirra er.
Gætum við íslendingar tekið þá, að
því leyti til fýrirmyndar. Þetta er önd-
vegisfólk.
Nú var skipið komið til
Siglufjarðar. Strax eftir að
þangað kom, fékk ég vinnu.
Þetta var árið 1929. Ég fékk
vinnu við salt og ýmislegt
annað sem til féll á þessum
mikla útgerðarstað. Líkaði
mér vinnan bara vel, þótt
stundum væri hún nokkuð
erfið. En ég var ungur þegar
þetta var og lét líkamlegt erf-
iði lítt á mig fá. Kolavinnan
var erfiðust og óþrifaleg þar
að auki, í meira lagi.
Þegar ég kom til Siglufjarðar, var
enn talsverður snjór í bænum. Þurfti
víða að moka sig í gegnum háa
skafla eða djúpa, hvort sem menn
vilja nú hafa það.
Ég var í þjónustu nokkurra
manna. Hjá Pouls-verksmiðjunum
var ég í kolunum. Eins og fýrr sagði
var kolavinnan hið mesta púl. Var
ég alllengi eftir mig að lokinni þeirri
vinnu, gat varla borðað, hvað þá
meira.
Nú, svo komst ég á bát, sem Grettir
hét. Gerður var hann út af verslun-
inni Hamborg á Akureyri, er hafði
útibú á Siglufirði.
Við vomm milli tíu og tuttugu á
bátnum, er gerður var út til síldveiða
með snurpunót. Fómm við vítt um
sjó, eða allt vestur á Húnaflóa og
austur fýrir Raufarhöfri. Við fengum
mikið af stórri og fallegri sfld.
Eitt sinn urðum við fýrir óhappi
nokkm, er við fengum hvergi lönd-
unrpláss. Urðum við þá að lokum að
losa aflann á Raufarhöfn, í gúanó.
Þegar við lögðum frá Raufarhöfri
var sjór svartur af síld, en skipstjór-
inn vildi taka hana annars staðar,
eins og til dæmis á Grímseyjarsundi.
En þegar þangað var komið, gerði
brælu, og vitanlega var enga síld að
fá við slíkar aðstæður.
Eftir þetta veiktust þrír skipverjar,
Heima er bezt 25