Æskan - 01.10.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
113
um sig sjálf, enda gáfu þau sig lítið að henni.
Þau vildu heldur vera hjá vinnukonunum. Það
var skemmtilegra. Eldhússtúlkan söng fjörugar
vísur, ef hún var í góðu skapi, og stofustúlkan
gat — þá sjaldan hún var glöð — klakað eins og
hæna, sem æflar að fara að verpa, eða gefið frá
sér hljóð, eins og þegar tappi þrýstist úr flösku,
og hún gat líka mjálmað eins og kettir, scm eru
að rifast. En aldrei sögðu vinnukonurnar þeim
neitt um það, hvað komið liefði fyrir, þegar
ókunnu mennirnir fóru burt með pabba. En þær
gáfu oft í skyn, að þær gætu sagt frá ýmsu, ef
þær vildu, og það var nærri því enn þá verra.
Dag nokkurn bar svo við, að Pétur litli setti
fulla vatnskönnu við dyr einar, er hann vissi að
Rut þurfti að ganga um. Rut varð bálvond, sló
Pétur og sagði:
»Ef þú hætir ekki ráð þitt, þrjóturinn þinn, þá
endar það með því að þú lendir þar, sém hann
faðir þinn er núna, það get eg sagt þér.«
Róberta sagði mömmu sinni þetta, og daginn
eftir var Rut látin fara. Einu sinni þegar mamma
kom heim, háttaði hún undir eins og lá í rúminu
í tvo daga. Læknirinn kom og börnin læddust á
tánum um húsið, og voru mjög sorgbitin. En
loksins kom mamma þó niður einn morgun til
morgunverðar. Hún var ákaílega föl, en reyndi
þó að hrosa til barnanna, er liún sagði: »Nú er
allt komið í lag, hörnin mín! Yið flytjum nú úr
þessu lnisi og förum að húa uppi í sveit í Ijóm-
andi snotru, hvitu lnisi. Eg er viss um, að ykkur
þykir gaman að vera þar.«
Næstu viku var mikið að gjöra að ganga frá
öllu, sem átti að flytja, ekki aðeins fötum, eins
og þegar þau ferðuðust niður að sjónum, heldur
einnig stólum og borðum og allskonar húsgögn-
um, sem allt þurfti að vefja með pokastriga og
hálmi; sömuleiðis gólfábreiðum, rúmfötum, ljósa-
stjökum, eldhúsáhöldum, o. fl. o. fl.
Ilúsið líktist einna helst húsgagnaverslun. En
börnin voru í sjöunda hirnni. Mamrna hafði ákaf-
lega mikið að gjöra, en þó ekki svo mikið, að
lnin gæfi sér ekki tíma til að tala við þau, og
meira að segja að lesa fyrir þau.
»Ætlarðu ekki að fara með þetta?« spurði Ró-
berta, og henti á mjög skrautlegan skáp, er allur
var lagður skelplötu.
»Yið getum ekki tekið allt með okkur,« sagði
mamma.
»Eg held við tökurn allt það lélegasta með okk-
ur,« sagði Róberta.
»Yið veljum nytsömustu hlutina,« svaraði
mamma. »Yið leikum fátæklinga, svolítinn tíma,
lamhið mitt.«
Þegar húið var að ganga frá öllum þessum
farangrr, og þjónar, með bláar svuntur, voru
húnir að hlaða honum á stóran llutningsvagn,
hreiðruðu litlu stúlkurnar, mamma og Ernma
frænka um sig í gestastofunni, þar sem öll fal-
legu húsgögniu voru, en Pétur var látinn sofa á
leguhekknum í dagstofunni.
»Þetta er gaman,« sagði hann, er hann hring-
aði sig saman á legubekknum. »Eg vildi óska, að
við flyttum okkur einu sinni í hverjum mánuði.«
Mamma hló.
»Þess vildi eg nú ekki óska,« sagði hún. »Góða
nótt, Pétur minn.«
Þegar hún sneri sér frá Pétri, varð Róhertu
lilið á andlit hennar, og því gleymdi hún aldrei.
»Ó, mamma,« sagði hún við sjálfa sig, »en hvað
þú ert hugrökk! Ó, hvað mér þykir vænt um þig.
Að hugsa sér, að þú skulir vera svo sterk að geta
hlegið, þegar þú erl svona hrygg.«
Næsta dag var raðað niður í ferðakisturnar,
hverja á fætur annari, og síðari hluta dagsins
kom vagn lil þess að flytja bæði fólk og farangur
á járnhrautarstöðina. Emma frænka fylgdi þeim
lil stöðvarinnar og veifaði til þeirra, þegar farið
var af stað.
1 fyrstu skemmtu hörnin sér við það, að horfa
út um gluggana, en þegar dimmt var orðið, fóru
þau að verða syfjuð, og ekkerl þeirra vissi, hve
lengi þau liofði ferðast með járnhrautarlestinni,
þegar þau vöknuðu við það, að mamma ýtti hlíð-
lega við þeim og sagði:
»Vaknið nú, börnin mín, nú erum við komin á
á ákvörðunarstaðinn.«
Þau vöknuðu köld og stúrin, og skulfu af kulda
úti á vagnstöðvarpallinum, meðan farangur þeirra
var fluttur af lestinni. Síðan fór gufuvagninn hlás-
andi og stynjandi af stað aftur og dró alla lestina
á eftir sér, þar til börnin sáu allt hverfa út í
myrkrið.
Þetta var fyrsta leslin, sem hörnin sáu á þess-
ari járnbraut, sem átti eftir að verða þeim svo
kær. Þau vissu þá ekki, hvc fljótt járnhrautin átli
eftir að verða miðdepillinn í hinu n5rja lífí þeirra.
Þau skulfu af kulda og óskuðu í hjarta sínu, að
leiðin til nýja heimilisins væri ekki mjög löng.
Nefið á Pétri var kaldara en hann mundi til, að
það hefði orðið nokkru sinni áður. Hatlur Róberlu
var allur í ólagi, og Fríða dró skóreimarnar.
»Komið,« sagði mamma. »Við verðum að ganga.
Hér er enginn vagn.«