Æskan - 01.10.1936, Blaðsíða 16

124
ÆSKAN
eftir henni, en varð þá Iitið á skottið. Og þá varð
honum ekki um sel. Hann hafði séð mörg skott
þennan dag, sum löng og loðin, önnur stutt og
snögg. Hann hafði séð sporðana á fiskunum, stél-
in á fuglunum, taglið á hestinum og dindilinn á
kindinni. En ekkert hafði hann séð þessu líkt.
Þetta var eigiulega ekkert skott. Það var bæði breitt
og þykkt og næstum því kantað. Að eins efst var
það loðið, en annars hárlaust og hreistrað. Engin
skepna hafði fengið svona andstyggilegt skott! Hann
stakk sér í kaf og synti langt hurt til þess að eng-
inn skyldi sjá það.
Honum gekk ágætlega að synda, og það var sund-
fitinni að þakka. Hann smaug gegnum vatnið eins
og áll, og þegar hann sá, að fiskarnir voru hræddir
við hann, varð hann miklu roggnari en áður.
Hann gat snúið sér við og stýrt sér eftir vild, og
fljótlega fann hann, að það átti hann skottskömm-
inni að þakka. Skottið var ágætis stýri. En hann
var nú samt fúll yfir því. Og þegar hann skreið í
land seinna um daginn og heyrði fuglana uppi í
trjánum vera að hjala og masa saman, hélt hann
að þeir værn að spottast að skottinu á sér. Hann
stakk sér þá aftur og synti yfir að hinum vatns-
bakkanum og skreið inn í skóginn, þar sem hann
var þéttastur. Þar rakst hann á annan bjór, sem
var líka að fara í felur með skottið á sér.
Þeir skoðuðu hvor annan í krók og kring og
leist ljómandi vel hvorum á annan, nema auðvil-
að skottin, en það töluðu þeir ekki um. En þeir
settust að þarna við lækinn í skóginum. Þeir kom-
ust lljótt að þvi, að börkurinn á ungum trjám var
ljómandi matur, og þó að tennurnar væru ljótar,
þá voru þær mestu þing til þess að naga börkinn
af. En þeir létu sér ekki nægja að naga börkinn,
heldur felldu þeir trén með tönnunum, nöguðu
af þeim greinarnar og bútuðu þau svo í smákuhba.
Svo veltu þeir kubbunum út í lækinn, tóku þá
þar í fangið og syntu svo á bakinu og stýrðu með
ólukku skottinu.
Sumstaðar var lækurinn of grunnur fyrir þá að
synda í með kubbana, og þá grófu þeir djúpa
skurði meðfram honum, hleyptu vatninu þar í og
syntu svo með kubbana eftir skurðinum.
Svo grófu þeir sér holur í lækjarbakkana. Þeir
slógu og lömdu leirinn í holu veggjunum með
skottinu, lil þess að þélta þá, og fannst það vera
rétt mátulegt í svoleiðis skítaverk.
Svo tóku þeir trékubbana, hlóðu stýflugarð í
lækinn og hjuggu þannig til tjörn. Opið á holunni
létu þeir vera niðri í tjörninni, svo að það sæist
ekki.
Og bjórarnir eignuðust marga unga. Þegar þeir
fyrstu konni í heiminn, aðgættu foreldrarnir vand-
lega, hvort skotlin á krökkunum væru eklci svo-
lítið sélegri heldur en á þeim sjálfum. En það var
nú öðru nær. Skottin voru eins á þeim öllum,
klunnaleg, hárlaus og hreistruð.
Oft kom það fyrir, að menn komu þar að, sem
bjórarnir höfðu I)úið um sig í skóginum. Og menn-
irnir voru öskuvondir yfir því, að bjórarnir höfðu
skemmt skóginn. Það er nú svona, að mennirnir
þykjast eiga alla skapaða hluti. Og svo fóru þeir
að veiða hjórana, bæði til þess að ná í mjúka og
hlýja feldinn þeirra, og svo lil þess að þeir skemmdu
ekki skóginn. En þeir gátu ekki annað en dáðst
að bjórunum og sögðu oft sín á milli, að þeir
væru allra dýra vitrastir. Og bjórarnir, sem heyrðu
þetta, og ekki lentu í veiðigildrum mannanna, voru
hreyknir af, en þeir héldu áfram að skammast
sín fyrir skottin.
Svo var það einu sinni, að gamall hjór, sem var
allra hjóra vitrastur, kallaði alla hina saman og
sagði við þá:
»Við höfum eins fallegan feld og oturinn, eins
hvassar tennur eins og mýsnar, og við syndum
eins og fiskarnir. Við ættum nú að komast af með
þetta, en þó höfum við eitt fram yfir öll önnur
dýr. Við höfum skott, sem við höfum mikið gagn
af. Hvaða skott eru þetta svo sem á hinum dýr-
unum? Ekkert annað en gagnslausir dindlar og
stertar og svoleiðis dót. Það er lítið varið í þess
konar, þó að einhver prýði kunni að vera að því.«
Unglingsbjór nokkur hugsaði nú með sér, að
fiskarnir syntu með sporðinum og fuglarnir stýrðu
sér með stélinu og þetta væru nokkurskonar skott.
En hann var svo feiminn, að hann þorði eklci að
segja það.
Gamli bjórinn hélt nú áfram:
Skotlið á okkur er eitt hið dásamlegasta, sem til
er, og við skulum steinhætta að skammast okkar
fyrir það. Ef það væri loðið, mundu hárin festast
í leirnum, þegar við erum að lemja hann í stýflu-
garðana, til þess að þétta þá. Og það væri miklu
verra, ef það væri ekki kantað.
Héðan i frá skulum við vera hreyknir af skotl-
inu.«
Æfinlega síðan er það svo, að þegar ungur
bjór leitar sér að konuefni, þá kallar hann hana
til sin með því að lemja valnið af alelli með skoll-
inu. Hann vill sýna henni, að hann hafi hala í
lagi, til þess að geta hyggt handa þeim hús til að
búa i.
G. G. þýddi lausl.