Æskan - 01.10.1936, Blaðsíða 13

ÆSKAN
121
átta, svo að maðurinn hennar hlaut að fara að
koma. Best var fyrir hana að fara að taka til
matinn og leggja á borðið. Þau höfðu alltaf þann
gamla sveitasið, að birgja sig upp með mat til
vetrarins, og var það góður íslenskur matur. —
Það var svo margt, sem hélst óbreytt við Þuríði,
þrátt fyrir höfuðstaðarveruna. Hún var í peysu-
fötum, og hárið sitt ljósa hafði hún ílétlað í fjórar
fléttur, alveg eins og áður en lnin fór að heiman
úr sveitinni. Iíún var búin að vera sjö ár í
Reykjavík. — Hún Jlýlli sér að láta á sig hvítu eld-
hússvuntuna og fór að taka til matinn, hún hreiddi
hvítan dúk á borðið og bar inn matinn, lnin vildi
hafa allt tilbúið, þegar maðurinn hennar kæmi
heim. Nú var hringt, og hún llýlli sér að opna
dyrnar, og nú var það maðurinn hennar, sem
kom. Hann sagði: »Gott kvöld, ástin mín,« og
kyssti hana á kinnina. Og hún sagði: »Gott kvöld,
og velkominn heim. Þú ert eitthvað svo veiklulegur
og fölur. Klukkan er líka orðin fimm mínútur
yíir hálf-átta.« Hann brosti og sagði: »Eg kem að-
eins fnnm mínútum seinna en vant er, og eg er
ekkert þreyttur, enda er eg allan seinni part dags-
ins að hlakka til að koma heim.« Hann gekk
með glaðlegu yfirbragði inn í svefnherbergið, hann
var fallegur maður, karlmannlegur, þéttur á velli
og þéttur í lund, með dökkt hár og yndislega fal-
leg, dökkbrún augu, fallegan yfirsvip og ofurlítið
dökkt yfirskegg. Hann var vanur að snyrta sig til,
þegar hann kom af skrifstofunni, áður en hann
seltist að borðinu með konunni sinni. Hann hafði
aldrei óskað sér þess beinlínis, að þau ættu börn.
Honum fannst það allt svo golt eins og það var.
Hugur hans hvarílaði svo ol't til stúdentsáranna
og sumarsins, þegar hann sá konuna sina fyrst.
Hann minntist þess, hve oft hann séra Jón hafði
boðið honum að vera hjá þeim á prestsetrinu
sumarlangt. Loks varð það úr, að hann fór. Það
var stórt bú á prestsetrinu, margar stúlkur og
piltar, sem unnu að heyskapnum, og svo syst-
kinin þrjú, börn prestshjónanna, sem voru upp-
komin. Þó að hann væri óvanur allri sveitavinnu,
skrifstofustjórinn, þá langaði hann til að hjálpa
til líka, við heyskapinn. Það var oft glall á hjalla
hjá þeim við vinnuna, gamanyrði og gletlni. Hann
sá þetta allt fyrir sér. Þegar veðrið var gott, var
þeim oftast fært kaffið út á tún, og var þá raðað
sér undir einhvern bólsturinn. Þær systurnar,
dælur prestsins, sáu þá uin, að allir fengju það,
sem þeir vildu.
Eitt sinn að áliðnu sumri vildi það einhvern
veginn þannig til, að þau Þuriður urðu ein eftir
i ílekk, en hitt fólkið allt við vinnu annarstaðar.
Hann varð að játa Þuríði ást sína. Hún hlaut að
hafa veitt því eftirtekt, hve ástfanginn hann var í
henni., Hann gat ekki hugsað sér að fara hurtu
af prestsetrinu, án þess að vita hvern hug Þuríður
bar til hans. Hann sagði því:
»Þuríður, heldur þú að þú gætír hugsað þér að
fara til Reykjavíkur og setjast þar að?« »Eg veil
það ekki, eg hefi aldrei hugsað neitt um það.«
»Mig langar svo til að þú yrðir konan mín og við
mættum húa saman, og hvað segir þú um það,
Þuríður?« Þuríður leil niður fyrir sig, en þegar
lnin leit upp, gat liann lesið svarið í augum
hennar. »Nú fer eg héðan ánægður, þegar eg veit,
að eg xná eftir 1—2 ár koma hingað aftur, og jxá
verður erindið að sækja ])ig.« Hann mundi lika
eftir j)ví, þegar jæssi ár voru liðin og hann fór
austur á land, og gamli presturinn, sem nú var
tengdafaðir lians, gifti þau í litlu, fallegu sveila-
kirkjunni, sem öll var blómum skreytt. Þuríður
var yndisleg hrúðir, með fallegan blómvönd úr
hvítum og rauðum rósum, og augun i henni tindr-
uðu eins og skærar stjörnur. Það var stórl brúð-
kaup, og rnikið gat verið fjörugt; stiginn dans
fram á nólt. Tveir menn spiluðu, annar á har-
móníku, en hinn á fiðlu. Það hafði aldrei heyrst
fyrr, en fallegt var það. Garnli hreppstjórinn J)ar í
sveitinni hélt ræðuna fyrir minni brúðhjónanna.
Síðan voru liðin sjö ár, og ekkert hafði skyggt
á hamingju þeirra, að honum fannst.
»Ætlar þú' ekki að fara að korna að borða?«
kallaði Þuríður. »Ósköp ertu lengi að þvo þér;
maturinn er kominn inn, og fer að kólna.« »Jú,
nú kem eg.« Skrifstofustjórinn setlisl við borðið.
Erú Þuríður leit á hann og sagði: »Hvaða ósköp
ertu kíminn á svipinn. Ertu að hugsa um eitt-
hvað svona skemmtilegt? Blessaður láttu mig
njóta þess.« »Eg var hara að rifja upp fyrir mér
í huganum, J)essi ár, síðan eg sá })ig fyrst, og J)á
verð eg æfinlega svo ánægður, að Jxað er ekki að
furða þó eg sé glaður.«
Þegar þau voru búin að borða, setlust þau inn
í setustofuna, og Þuríður gekk út að glugganum
og leil út. Rétt í þvi sá hún lítinn dreng hlaupa
fyrir gluggann, og hann kallaði: »Mamma, mamma,
mamma!«
Hvað var að barninu? Gat hún eittlivað gjört
fyrir liann? Hún fór út á eftir honum. Þá sá
lnin liann vera að hverfa inn í garð ])ar skamml
frá. Hún llýtti sér þangað. Litli drenghnokkinn,
sem var á að giska 5 ára, sat þar á steinþrepi og
var ósköp hnugginn.