Æskan - 01.10.1936, Blaðsíða 11

ÆSKAN
119
Það má vel vera, að á næstu árum fáum við að
sjá hina miklu flugdreka koma æðandi austan og
vestan um haf með dynjandi gný. Þeir renna sér
niður til þess að hirgja sig að bensini og olíu, og
þegar allt er tilbúið, hefja þeir sig til tlugs á ný
og halda áfram, áfram. Enga stund má missa.
Ef til vill verður þetta til þess að ennþá fleiri
ferðalangar utan úr heimi streyma hingað til þess
að njóta hér náttúrufegurðarinnar. Landið okkar
er fagurt og fjöllireytt, og mörgum, sem þreyttir
eru á asanum og gauraganginum í hinum stóru
borgum og löndum, þykir gott að fá að njóta hér
næðis og hvíldar í friðsælum faðmi náttúrunnar.
Oft og mörgum sinnum heyrist um það talað,
að við þurfum að hæna útlenda ferðamenn hingað
til lands. Og það er enginn efi á því, að ýmislegt
gott mundi af því leiða, ef það tekst, og vel er á
haldið. Ýms lönd í Evrópu, svo sem Noregur,
Sviss og Ílalía, seiða árlega til sín þúsundir ferða-
manna víðsvegar að úr heiminum. Þeir koma til
þess að njóta hinnar víðfrægu náttúrufegurðar,
sem þessi lönd hafa að bjóða, eða lil þess að leita
sér líkamlegrar heilsubótar og andlegrar hress-
ingar i því að klifa há fjöll og bratta tinda, sigla
um fjallavölnin eða veiða i silungsánum. Og það
er mikil atvinna að annast um allan þennan
ferðamannastraum og hún gefur oft mikið í aðra
hönd.
En heimafólkinu i þessum ferðamannalöndum
er líka mikill vandi á hendi. Það þarf ekki aðeins
að geta tekið vel á móti gestunum og þjónað þeim,
heldur líka sýnt þeim, að fólkið á ælinlega að vera
meira vert en landið, sem það býr i, hversu fag-
urt sem það kann að vera.
Og eins er um okkur. Ef ferðamannastraumur-
inn á að verða okkur til góðs, þá þurfum við að
leggja kapp á að sýna þessum gestum, sem lil
okkar koma, að það er ekki aðeins landið, sein á
skilið að þeir ferðist hingað lil þess að kynnast
þvi, heldur einnig að fólkið í landinu sé vel siðað
og vel menntað. Við þurfum að sýna þeim, að
þótt þjóðin okkar sé lítil og fátæk, þá kunni hún
að meta frelsi sitl og menningu, meta það miklu
meira en allt heimsins gull og gersemar.
G. G.
Heimskt er heimaalið barn.
Verður sá, er víða í'er, visari þeim sem lieima er.
ísl. málsh.
Vilhjálmur
Stefánsson
Vikingarnir gömlu, sem við íslendingar erum af
komnir, voru víðförulir menn. Útþráin ólgaði i
blóði þeirra. Þeir undu ekki að sitja um kyrrt
heima í átthögunum. Æfintýrin, sem þeir vissu að
mundu Iiíða þeirra í framandi löndum eða á fjar-
lægum höfum, lokkuðu þá og seiddu.
Það er ekki að furða, þó að við, afkomendur
þeirra, höfum erft eitthvað af þessari eirðarlausu
útþrá. Eg býst við, að hvert ykkar hafi fundið til
hennar í sínum eigin lniga. En það eiga ekki allir
því láni að fagna, að hafa tækifæri og getu til
þess, að svala þeirri þrá. Það er svo oft, að »fótur
vor er fastur, þá fljúga vill önd.«
Vilhjálmur Stefánsson, landi okkar, hefir svarið
sig í ættina við víðförulu víkingana. Og hann hefir
getað svalað sinni útþrá. Hann er eflaust víðförl-
asti íslendingur, sem nú er á lífi, og heimsfrægur
landkönnuður. Hann liefir frá harnæsku átt heima
vestur í Ameríku, og var settur þar lil mennta.
Þegar hann var orðinn fulltíða maður, fór hann
í marga leiðangra norður í óhyggðir Norður-
Ameríku, til að kanna þar ókunn lönd og kynn-
ast Eskimóa-kynflokkum. Var hann svo árum
skipti i þessum ferðum, kynntist þessum náttúru-
börnum, Eskimóunum, betur en noklcur annar
hvítur maður hefir gert, enda lifði hann með þeim
eins og væri hann einn úr þeirra hópi.
Hefir hann skrifað hækur um þessi ferðalög
sín og rannsóknir og hlotið heimsfrægð að laun-
um.
G. G.