Æskan - 01.12.1941, Side 10

Jólablað Æskunnar 1941
Þrigg'ja ára gamall drengur leikur:
Heims um ból helg eru jól;
signuð mœr son guðs ól,
frelsun mannanna, frelsisins lind,
frumglœði Ijóssins, en gjörvöll mannkind
meinvill i myrkrunum lá. :,:
klappaði honum og vaggaði honum í fangi sér, og
smám saman varð drengurinn rólegri. Hann sagði
nú frá rottunni, eina félaganum sínum, sem hefði
verið svo góð og skemmtileg, en lá nú með sundur-
molað höfuð niðri í garðinum. — Marteinn litli
sofnaði eftir nokkra stund í faðmi föður síns. —
Hann vaknaði aftur i rúmi sinu og óskaði þess,
að hann þyrfti aldrei að klæða sig framar. Nú var
liann auðvitað aleinn, því að faðir hans var víst
farinn út eins og hann var vanur. Drengurinn fór
fram í eldliúsið á sokkaleistunum, því að hann
heyrði að einhver var þar á gangi. Það kom gleði-
hros á grátbólgið andlit lians. Pabbi hans hafði
ekki farið. Hann stóð þarna og var að hræra í heit-
um, góðum graut handa honum. Hann liafði þveg-
ið upp og skúrað eldhúsgólfið. Hvernig skyldi
standa á þessu?
Þetta varð skemmtileg stund fyrir Martein litla.
Iíann sal á eldhúsborðinu bjá pabba sínum og
borðaði grautinn. Pabbi fór að segja honum sögur
af því, þegar hann hafði verið smali lijá ömmu,
og Marteini þótti svo gaman, að hann gleymdi
nærri því að borða. — Síðan hjálpuðust þeir að
því að taka til i stofunni, áður en mamma kæmi
heim, og voru alltaf að tala saman á meðan, mest
um sveitina. Og um kvöldið var mamma glöð, og
Marteinn sá hana aldrei tárfella, og samt var gull-
úrið ekki á veggnum.
Daginn eftir þurfti pabbi að fara út. Hann
strauk liárið á Marteini litla, hvað eftir annað.
Hann hafði beðið konu, sem bjó í Jiúsinu, að lita
eftir Marteini. Hann sagðist koma aftur eins fljótt
og hann gæti, en það gæti dregizt fram undir
kvöld.
Hann kom aftur um sex leytið. Marteinn litli
var hissa á því, að hann skyldi ekki leggja sig og
fara að sofa eins og venjulega, og það var heldur
engin vond lykt út úr honum núna. Hann flýtti
sér að útbúa kvöldmat handa mömmu, og hann
bað drenginn um að hafa ekki orð á því, að hann
hefði farið út.
Nú liðu margir dagar, allir á sama hátt. Það var
auðvitað dálítið leiðinlegt fyrir drenginn að vera
einn á daginn. Konan, sem leit eftir honum, hafði
aldrei átt heima uppi í sveit, svo að þau höfðu svo
lílið að tala um. En á kvöldin var það öðru vísi.
Þá sátu þau öll og skröfuðu saman, mamma og
pabbi og Marteinn litli, og það var ákaflega
gaman.
Siðan kom laugardagur. Pabbi kom snemma
heim og hafði með sér góðan og mikinn, mat.
Hann lagði bögglana frá sér á eldhúsborðið og
fór inn í stofuna. Hann dró eitthvað upp úr vasa
sínum. Það var gullúrið, sem afi hafði átt. Nú
hengdi hann úrið á gamla staðinn, og Marteini
fannst það fallegra en nokkru sinni áður.
Mamma kom strax auga á úrið, þegar liún kom
heim. Hún brá hendinni upp að brjósti sér, en nú
fór hún ekki að gráta. Hún varð mjög glöð, og
faðmaði þá báða að sér, drenginn og föður hans.
Og nú komst leyndarmálið upp. Pabbi var búinn
að fá atvinnu að nýju, og launin voru hærri en
þau, sem hann hafði fengið áður. Það var formað-
urinn í Góðtemplarastúkunni, sem liafði útvegað
honum vinnuna. —
Sumarið leið, liaustið gekk í garð, og veturinn
leið fram að jólum. Marteinn litli hugsaði um öll
fallegu grenitrén, sem stæðu í hlíðinni fyrir ofan
bæinn í Grenihlíð. Þau voru nú heldur fallegri en
þessar kræklur, sem hægt var að fá keyptar í
borginni. En hann hafði ekki orð á þvi. Móður
hans féll það víst ekki vel í geð, að hann væri allt-
af að tala um sveilina. llún varð alltaf mjög al-
varleg, ef hann nefndi Grenihlíð á nafn. En